... wist ik niet wie Raoul Warocqué was. Een man van aanzien uit een familie van mijnindustriëlen die fortuin maakte in tijden van schrijnende armoede voor de kompels, landbouwers en wevers waarover we schilderijen teugvonden bij 'Van Gogh au Borinage'. Kinder- en vrouwloos gestorven maar als verwoed verzamelaar en rasechte bon-vivant heeft hij het prachtige park (Engelse tuin) geschonken aan de gemeenschap en een schat van een museum nagelaten. In het park kan de plaatselijke bevolking dagelijks terecht voor jogging, wandelen, rusten, een boek lezen enzovoort. In het museum werden wij begeleid door een pracht van een gids die eigenlijk archeologe was en ons meer te vertellen had over de Egyptische mummies dan veel omstaanders het in Egypte zelf te horen hadden gekregen. Ons korte bezoek aan het ongekende museum was eigenlijk een intro om er nadien nog eens terug te komen, want mits de aangename buitentemperaturen brachten we ook een bezoek aan de prachtige tuin waarin we ceders terugvonden en sequoia's, een monument van een esdoorn en tal van andere mooie grote bomen.

 Raoul Warocqué himself was een verwoed verzamelaar die alles en nog wat verzamelde, vrijmetselaar was maar stamde uit een familie van christelijken huize, uiteraard zeer Bourgondisch leefde en aan de plaatselijke gemeenschap van Morlanwelz een moederhuis naliet, een atheneum + lyceum en ook een universiteit liet bouwen in Mons.   Zijn familieleden bestuurden niet enkel de mijnen maar ook de gemeenten en zetelden in het parlement.

Hoe verrassend het museum ook was en hoe benijdenswaardig het prachtige domein, het plaatselijk restaurant waar ons middagmaal besteld was liep volgens de voor ons 'Waalse cultuur' met weinig personeel en vooral zeer erg traag (+ 2.30 u.aan tafel gezeten voor wat een vlugge lunch kon zijn). En ook het eten kon beter - in elk geval wat minder zout!

Zo kwamen we wat te laat aan in het kasteel van Seneffe waar we wel werden rondgeleid door een ook buitengewone gids die door haar vader vanuit Gent daar werd afgezet terwijl vaderlief kon wandelen in de symmetrische Franse tuin. Dat kasteel was een juweeltje met prachtige houten parketvloeren waarvoor wij schoenbeschermers over onze schoenen moesten trekken. Maar ook daar verliep de ontvangst in de gebruikszaal hoogt inefficiënt. De enige bediende (in aangepaste kledij) bediende ons tafel per tafel nadat we eerst her en der stoelen moesten verzamelen om te kunnen neerzitten. De bediening verliep dus meer dan super traag. Rond 18 u. konden we nog wat rondkuieren in de Franse tuin maar ik verkoos om op een bank onder de bomen mijn meegebrachte appel op te eten. Alleen al de agressieve wespen wilden meegenieten van de goed geconserveerde vrucht ,maar ik kreeg er ook gezelschap van een lieve dame ui Mons die haar kleindochters verloren was en mijn gsm wenste te gebruiken om hen te contacteren. Wat dan uiteindelijk toch lukte. 

Afin, toen we om 18.45 u. de terugreis aanvatten met onze minibus met 20 reizigers werden we daar nog eens verrassend meegesleept in een spelletje 'dierenalfabet' door de 3 kinderen die meegereisd waren. Zo'n kleine bus heeft ook wel iets heel familiaals waardoor deze uitstap met 'Samenleven' aangename herinneringen nalaat. Omdat we op een zondag reisden, hadden we nergens fileproblemen en ko, onze chauffeur ons tijdig terg afleveren aan het vertrekpunt aan Synergie te Wommelgem.