Eenmaal terug in Amerika sprak ik vaak af met Gus. Hij was heel speciaal voor me geworden, hij had namelijk mijn maagdelijkheid weggenomen. Gus was zijn eigen bijzondere zelf en ik hield van hem. Wat hij me niet had verteld is dat zijn kanker was teruggekomen en erger dan eerst. Het verspreidde zo snel door zijn lichaam dat hij niet lang meer te leven had. Mijn wereld stortte in toen ik het hoorde en ik probeerde al mijn tijd met hem door te brengen. Eén van de laatste keer dat ik hem zag vroeg hij me wat ik zou zeggen op zijn begrafenis. Van die vraag kreeg ik een misselijk gevoel. Ik en Isaac vertelden beiden wat we zouden zeggen en Gus gaf ons een dankbare blik. Hij zei me dat hij graag zijn eigen begrafenis had bijgewoond, weer kreeg ik een misselijk gevoel. Dat de pre-begrafenis zo dicht zou vallen bij de echte begrafenis wist niemand.

Augustus Waters stierf 8 dagen later. Ik werd gebeld door zijn moeder om half vier en wist meteen wat er was gebeurd. Eerst belde ik Isaac die alles wat leefde bij elkaar vloekte. Verder kon ik niemand anders bellen, wat eigenlijk nog het trieste van al is. 

Het was onverdraaglijk. Elke minuut was erger dan de vorige. Het leven zonder Gus was anders, ik had het gevoel dat ze mijn herinneringen hadden afgepakt. Hoe kon ik genieten van een herinnering zonder dat de persoon om het mee te herinneren er is? Over de jaren heb ik alle soorten pijn gevoeld, maar deze was de ergste. Het stopte niet. De enige persoon met wie ik wilde praten over de dood van Gus, was Gus. Hij heeft mijn leven veranderd en ik ben hem zo dankbaar. Net zoals in het boek 'Een vorstelijke beproeving' stopte zijn leven in het midden van het verhaal, ons verhaal.

Liefste Gus, ik hou van je.

Al mijn liefde

Hazel Grace