Om het verhaal niet ellelang te maken zal ik doorspoelen naar mijn ontmoeting me Peter van Houten. Na alle omstandigheden was het me eindelijk gelukt, ik stond voor het huis van Peter van Houten. Voor de speciale gelegenheid had ik mijn T-shirt aangedaan met een pijp erop en daaronder ''ceci n'est pas une pipe''. Mijn moeder verstond de uitspraak niet, maar ik wist zeker dat van Houten het zou verstaan. We waren nu een deur verwijderd van alle antwoorden waarvan ik had gedroomd sinds de eerste keer dat ik de onvoltooide bladzijde las. Toen we aanklopten hoorden we dat er iemand naar de deur schuifelde en toen hij opendeed zag ik een onverzorgde man. Hij smeet de deur dicht in ons gezicht, nog voor we iets konden zeggen. De moed zonk me in mijn schoenen, na alles wat we hadden gedaan om hier te staan waren we compleet ongewenst. Achter de deur hoorde je van Houten praten met Lidewij (zijn secretaresse). Na een lange discussie, opent van Houten terug de deur en laat ons binnen. Dat dit niet de ideale situaties was wist ik ook wel, maar ik ging eindelijk mijn antwoorden krijgen en dat was het enige dat telde.

Wat ik niet wist is dat van Houten de arrogantste man zou worden die ik ooit had gekend. Toen ik probeerde mijn vragen te stellen aan hem, onderbrak hij me constant en gaf onnuttige informatie over dingen die me niet interesseerden zoals Zweedse hip hop. Gus begon geïrriteerd te raken en stopte met praten, maar ik was er nog niet klaar mee. 'U hebt het me beloofd', riep ik op een bepaald moment, ' u ging antwoorden op al mijn vragen'. Van Houten gaf geen antwoord. Ik bleef hem aankijken tot Gus mijn arm vastpakte en me meetrok naar buiten. Ik kon mezelf niet meer bedwingen en begon te huilen. Ik had Gus zijn enige wens gespendeerd aan een ontmoeting met werelds grootste klootzak.  Gus nam me gelukkig niets kwalijk en legde de schuld bij van Houten. 

Die ontmoeting was helaas niet het ergste dat er ons was overkomen.

Hazel Grace