1 januari 2014 Marcus ludens…

Je moet eens naar de houding kijken van mensen in een kraamkliniek als ze de kersverse ouders en pasgeboren baby gaan bezoeken: breed lachend, een zo vrolijk mogelijk gezicht trekkend, tiketiketik…zo een mooi kindje (als dat al zo is natuurlijk) kijk eens, zo veel haar, het lacht precies al, tiketiketik… Lachen moet het…

Enkele maanden nadien kruipt de baby reeds en nog wat later de eerste stapjes, hij lacht en giechelt voluit, schettert, tiketiketik, zo een flink ventje.

En voor je het weet – écht sneller dan je denkt of hoopt - zit dat ventje in het eerste schooljaar en wordt het plots een beetje minder tiketiketik.

Er zijn begot huistaken …

Naarmate de schooljaren vorderen is er duidelijk minder tiketiketik.

Niet enkel taken maar ook examens, partiële, toetsen doen de zin naar lachen vaak afnemen.

En op de universiteit, op een paar cantussen na, wordt het plots zeer ernstig, de toekomst lonkt, het diploma, de deelname aan het productieproces, de wagen, de villa.

Op de werkvloer, het kantoor, de fabriek is er nog amper plaats voor tiketiketik tenzij je clown bent in een circus uiteraard, en dan moet je de mensen zelfs doen lachen als je ’s morgens je vader hebt begraven. Neen, de tiketiketik uit de kraamkliniek vervaagt, is amper hoorbaar… een beetje ernst alstublieft.

En de volgende keer dat tiketiketik wordt aanvaard is zo omstreeks de pensioengerechtigde leeftijd maar dan moet je wel voorzichtig zijn voor het adjectief ‘seniel’.

Ik heb me steeds afgevraagd: waarom die evolutie?

Kan je niet je hele leven lang ‘tiketiketik’ zijn, niet enkel oppervlakkig in je doen maar vooral in je denken, je houding, je zijn.

‘Homo ludens’, de lachende mens, degene die zichzelf minder au serieus neemt, die beseft dat de nulmeridiaan niet door zijn achterste loopt, een beetje meer clown is…

Jaja het is al goed, ik weet het wel: crisis, ‘het is niet allemaal zo rooskleurig’, ‘heb je in mijn situatie al gestaan’, ’wat denk je wel’…

Ja, en?

Zal ‘met een lang gezicht lopen’ de crisis oplossen, zal je er een euro meer door verdienen, of zal je dag van vandaag – de enige die er overigens is - er beter uitzien?

Misschien integendeel zelfs.

De Chinezen wisten het reeds: Geluk komt binnen waar er opgewektheid heerst’.

‘Homo ludens’, je moet niet wachten tot carnaval, verjaardagen of would-be opgewektheid rond Nieuwjaar om te lachen, opgewekt te zijn, het glas halfvol te zien en naar de kaas te kijken eerder dan naar de gaten… Ben ik daarom minder ‘professional’ (wat dat woord ook al mag betekenen), minder gevoelig of empatisch?

Ik zou zelfs durven zeggen: wel integendeel. Je oprechte (let wel: oprechte!) lach zal de afstand tussen jou en de anderen beduidend kleiner maken, tot de kortst mogelijke afstand.

Je lach zal je ook veel mooier maken.

Vaak zal je lach je in de ander veranderen, zal je sympathie omslaan naar het broodnoodzakelijke empathie “ik zal maar eens in de schoenen van de ander gaan staan” (als die al schoenen heeft.

Wellicht is jou lach datgene wat de ander op dat ogenblik exact nodig heeft waardoor het zwart voor zijn ogen weer helder wordt, hij er plots weer van overtuigd wordt dat ‘life no rehearsal’ is en dat vandaag écht vandaag is.

Je lach – hoe gratis ook – is het duurste geschenk dat je de ander kan geven.

Doen we dat wat méér in 2014, amicus ludens?

Zonder was