Marc De Pril

“Segui il tuo corso et lascia dir le genti”

Ik rij om kwart over acht door de stad en zie rijen jongeren richting school wandelen, in de linkerhand iPod of GSM, in de rechterhand een broodje, een flesje Cécémel, vaak ook een sigaret.

Een weinig later sta ik aan een rood verkeerslicht. Links van mij zit een man in zijn wagen en ik zie dat hij zijn mails controleert op zijn Blackberry.

Het licht springt op groen. Een paar minuten later krijg ik een sms bericht ‘CY 30 min. Grtz. K.’ Ik weet inmiddels dat de afzender bedoelt ‘Ik zie je binnen 30 minuten. Groeten. Karel.

Onder de middag zit ik aan tafel met cliënten en steevast halen ze alle drie hun GSM boven, leggen die ostentatief naast hun bord, tussen het bestek en de glazen.

‘Je kan toch geen oproep missen, stel je voor’. ‘Die deal kan aan mij voorbijgaan, een beslissing die de wereld kan veranderen hangt af van het mij kunnen bereiken’.

‘Het stoort je toch niet dat ik de GSM aanlaat?...’

Tijdens de lunch wordt mijn cliënt inderdaad een paar keer gebeld, net na de soep en één keer voor het dessert. ‘Ja, Schat, het zal iets later zijn, ja, hm, hm, ik zie je ook graag, tot straks’

Toch belangrijk dat je kan bereikt worden, ook tijdens de lunch. Stel je voor dat de vriendin van mijn cliënt, om een of andere reden, plots niet meer zeker was van het feit of hij haar nog graag zag. Gelukkig was er de GSM om dit te bevestigen.

Hoewel mijn cliënt het tweede gesprek, dus dat voor het dessert, op een heel andere toon voerde, de voornaam van zijn vrouw uitsprak, een zekere Marie-Claire, en vrij zakelijk meldde dat die vergadering ‘straks’ toch riskeerde uit te lopen. Of zij de kinderen kon afhalen in de crèche…

Wie was die eerste ‘schat’? Duidelijk niet Marie-Claire.

Ik rij naar huis en stel vast dat heel wat mensen in hun wagen luidop tegen zichzelf praten, zelfs gesticuleren.  Of misschien bellen ze handvrij, kan ook.

Laat me in elk geval toe tegen mezelf luidop te praten, mijn ideeën te ordenen, zonder de angst te koesteren dat de anderen zullen denken dat ik gek ben. Een hele geruststelling.

Thuis doe ik de brievenbus open en behalve de ‘Streekkrant’ geen brieven, laat staan met de hand geschreven adressen.

Windows 7 klikt open, 34 mails ontvangen, waarvan zeker 30 spam en de andere vaak te snel en overhaast geschreven, aan de schrijfstijl, afkortingen en niet gecontroleerde fouten te zien. Het hoogstnodige met het minst nodige aantal woorden, enfin ‘woorden’, meer tekens.

Ik sluit af, ik sluit me af, open een boek, voer de regie van de film die ik zelf regisseer. Mijn acteurs komen tot leven, ik meet hen een gezicht aan, geef kleur aan hun ogen. Ik praat met David Grossman, Sandor Marai, Erwin Mortier, Jeroen Brouwers. Ik luister nog maar eens naar Herman de Coninck, denk aan Aäron…

Ik ruik het papier van mijn boek, Noah snurkt, misschien een kleine ‘Famous Grouse’.

Is het zo dom te verlangen naar een GSM-loze dag zoals destijds de autoloze zondag? Te verlangen naar een uitgebreid ontbijt waar de kinderen nog bij zijn en niet reeds lang weggevlucht zijn met in de linkerhand de iPod, GSM, rechts het broodje dat ze eigenlijk met mij moesten eten…

Is het zo wereldvreemd niet te sms’en, mailen, faxen, te Blackberry’en, te iPad-en maar te verlangen naar een volzin met werkwoord, onderwerp en soms ook eens een lijdend voorwerp?

Is het zo archaïsch om met een pen zijn gedachten te ordenen, deze te verzenden in een omslag waarop kaligrafisch de bestemmeling is vermeld, naar een postbus wandelend en toch nog even twijfelend of je de brief wel zou versturen.

De zekere spanning te voelen de brief toch te hebben verstuurd, niet meer terug te kunnen, wachtend, in het beste geval, op een antwoord…

Kunnen we in 2011 niet wat dichter bij elkaar zijn, met échte stem, zonder draad – of draadloze verbinding, straalloos, zonder afgekort taalgebruik of gehaast inleggen.

Kunnen we in 2011 niet wat trager leven, niet naast maar met elkaar, écht willen weten wat er bij en in de ander omgaat, zonder op het horloge te kijken, behalve naar het horloge zèlf.

Minder mailen, minder sms’en, minder faxen, minder ‘grtz.K.’

Meer tijd voor de echte mekaar, want voor je het weet zijn de 86 400 seconden om en je kan er geen enkele meenemen naar morgen.

Willen we daar samen in 2011 wat aan doen?

Dat wens ik jullie en ons

Zeer genegen en ‘zonder was’

Marc DE PRIL