Vandaag was ik aanwezig op de mooie en ingetogen afscheidsceremonie van Willy. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik hem als neef van mijn moeder al dan niet bij de directe familie hoor te rekenen, maar toch hield ik eraan op de uitnodiging van zijn naasten in te gaan. Willy was een rustige , goedlachse man die zijn tijd integraal spendeerde aan zijn echtgenote , kinderen en kleinkind. Enkel zijn dagelijks fietstochtje van om en bij de twee uur waren zijn privé. Dit eenvoudig leven werd hem vorige week door een hartaderbreuk ontnomen. Willy was net 74 geworden. Wij ontmoetten elkaar hooguit 3 tot 4 maal per jaar, slechts bij toeval. Toch hield ik aan onze ontmoetingen, soms niet langer  dan 5 minuten, steeds een goed gevoel over. Bij Willy ontdekte ik dat toevallige, korte ontmoetingen best intens kunnen zijn.
Ik kom vaak op de gemeentelijke begraafplaats om er het graf van mijn ouders te bezoeken. Ik kom zeker en vast ook bij jou langs Willy , misschien hou ik het bewust eveneens op 2 tot 3 maal per jaar. Ik ben overtuigd er hetzelfde mooie, intense gevoel van onze ontmoetingen te ervaren.
Adieu Willy, rust zacht.
                               _________________________________________________________________________

Echte wielerliefhebbers kijken er rijkhalzend naar uit,elk jaar opnieuw. De start van de Ronde van Frankrijk. Hét wielerevenement,waarvan het uitspreken reeds klinkt als een klok.
De Ronde, naadloos gelinkt aan vakantie en zon , duwt gedurende drie weken alle politiek en economisch nieuws naar de achtergrond. Drie weken waarin alles in functie staat van.
De Ronde betekent ook jeugdsentiment. Ik herinner mij nog mijn kinderjaren , toen er zowaar s'avonds een speciale sporteditie van Het Volk verscheen met het verslag van de rit van die dag. Hoe de buurt bij elkaar klitte ,genietend van de avondzon , en de rit op hun eigen,volkse manier, becommentarieerden. Een soort Vive le Vélo, avant la lettre.
De Ronde ! Of zoals mijn moeder het omschreef toen wij met het gezin de rechtstreekse uitzending volgden , soms reeds vanaf het middaguur... "De Ronde van Frankrijk is precies elke dag een beetje zondag."
Vive Le Tour !!

Om meer dan één reden werd het een memorabele Milaan-San Remo op zondag 17 maart 2013. Voor het eerst op zondag,maar vooral omwille van de winterse taferelen zal deze editie in het geheugen van menig wielerliefhebber opgeslagen blijven.Een sneeuwdecor dat men enkel als 'normaal' beschouwd bij het veldrijden.
Onverwachte winnaar van deze helse tocht werd de  Duitser Gerald Ciolek.De sprinter uit het bescheiden Zuid-Afrikaanse MTN-team was de snelste van een selecte kopgroep,en liet klinkende namen als Cancelara,Chavanel,en gedoodverfde favoriet Sagan achter zich.En zie...bijna was de naam van de winnaar slechts een voetnoot in de maandagkranten.Alle aandacht ging naar ...Tom Boonen,omwille van zijn..opgave.Ongetwijfeld was Boonen het liefst in de luwte gebleven,alleen met zijn twijfels omtrent de conditie,nu zijn periode van de waarheid nadert.Echter,de als schoothondjes achter hem aanhollende pers,beslistte er anders over.Mediagod Tom moest en zou de krantenkoppen halen.Het begon al tijdens de rechtstreekse tv-uitzending.Consternatie alom toen de opgave van Boonen bekend raakte.Wat was er gebeurd ? Omwille van de onberijdbaarheid van de weg werd de wedstrijd op een bepaald moment stopgezet,een 50-tal km werden overbrugd met de bus.Nadien zou de wedstrijd een nieuwe start krijgen.Tom Boonen weigerde in dit circus mee te draaien en hield het voor bekeken.Uiteraard bevat zijn verhaal veel waarheid,wanneer hij stelt dat de organizatie dit scenario had kunnen voorzien,want het winterweer was reeds dagen voordien aangekondigd.Uiteraard is het niet logisch dat geloste renners opnieuw bij het peleton worden gevoegd,al zullen deze in het 'tweede deel' van de wedstrijd evenmin een rol van betekenis hebben gespeeld.En uiteraard kent een wielerwedstrijd slechts 1 startplaats en 1 aankomstplaats.Afin..daar zaten we dan.Een 3 uur durende uitzending van een wielerwedstrijd zonder één keer de naam Boonen of de naam van diens team te noemen staat zowat gelijk met heiligschennis.Daar moest wat aan gedaan worden.Dus kregen we een regelmatige update van..het volledige lijstje opgevers,met daarop de naam van...juist !
Daarmee echter was het verhaal niet ten einde.Later op de avond was er sportweekend,en wie kreeg de opener ? Juist geraden !! opgever Tom Boonen.
Tot slot nog even de naam van de winnaar, Gerald Ciolek. Ik ben er zeker van dat hij en diegenen die de moed en motivatie hadden deze waanzin te doorstaan zich  nu reeds sportman van het jaar voelen. Terecht trouwens.
                                     ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------