2 jaar sparen, blessures overwinnen, verstandig trainen en toch op niveau trainen, en dan, dat lang verwachte moment.
Mijn eerste marathon komt er aan. Aanvankelijk met een klein hartje. Eindelijk ga ik mijn eerste marathon lopen. Wat gaat dat geven? Wat gaat er gebeuren? Gaat het lukken?
New York, here I come!
We hebben geluk, naar t schijnt. Ons hotel heeft elektriciteit! ???
Van de luchthaven gaan we rechtstreeks naar de expohal om ons borstnummer af te halen. Er is immers niets aan de hand. Sandy is gepasseerd. De marathon gaat door, dixit Bloomberg, de burgemeester van New York. Dat er in verschillende wijken een complete ravage heerst dringt niet goed door bij iedereen. Waarom zou het? Dat brengt toch geen geld op. De basketball matchen en de baseball matchen gaan toch ook gewoon door. s Nachts heb je toch een zonnebril nodig op Time Square omdat er te veel licht is. Die Sandy, die brengt toch geen geld op, dus, waarom daar iets om geven?
Intussen wordt toch wel langzaamaan duidelijk dat daar op Staten Island heel wat mensen echt wel in de shit zitten. Geen stroom, geen warm water, mensen geïsoleerd in hun flats, anderen hun huis is zwaar beschadigd, maar ook geen verwarmde opvangplaatsen!
En dan komen ze daar met stroomgeneratoren naar Staten Island, niet voor die mensen te helpen, (die brengen geen geld op) maar wel voor die marathon! De mensen daar zetten zich echt af tegen de lopers. Wij, de lopers, zijn kop van jut.
Na veel protest (terecht) wordt enkel en alleen (compleet onterecht) de marathon afgelast. Al de rest gaat gewoon door. Sic.
Zaterdag, de dag vóór onze marathon, worden pas evacuaties geregeld, verwarmde opvangplaatsen in orde gebracht, en zo verder.
New York, shame on you!
Zondag 11/04/2012 (Amerikaanse tijdsnotatie)
t Is zondag. Loopdag, Marathondag.
Op dan maar naar Central Park! Al lopend. En er zijn veel lopers onderweg.
Hier is al redelijk wat volk aanwezig. Vooral dan de buitenlanders. De meeste in hun marathonbloesje dat we gekregen hadden bij ons nummer. Ik nog niet, want er staat marathoner op. Ik moet het nog bewijzen.
We lopen een eerste ronde, leuk zeg, met onderweg veel sightseeing en fotoshoots. Bij de aankomst zien we meer en meer volk binnenstromen. DUIZENDEN LOPERS. We beslissen een tweede ronde aan te vangen (1 ronde = net niet 10K). Intussen staan er ook meer en meer supporters langs de klant om water te voorzien. Voor iedereen.
Hola, dit verandert wel alles. Op ongeveer 15K beslissen we voor de volle 42.2K te gaan.
Central Park is echt wel pittig, maar mooi, oh zo mooi. Hiervoor doen we t. Er is veel solidariteit, er hangt een ongelooflijke sfeer. Het geeft ons toch wel een beetje vleugels.
Er is geen EHBO, geen politie, geen pers. Toch even wel, ergens tijdens toer 4 staat een beetje opzij toch een NYPD wagen met de jerrycans water voor de refill for everybody. Supersympathiek.
Rond 32K komt er een dipje. Dju toch. Maar ik ben hier toch niet voor 32K, ik ben hier voor 42K! En hup, vooruit en het lukt waarachtig nog.
Rond 38K iets anders. Mijn knieën beginnen toch maar raar te doen. Alsof er 2 tennisballen boven mijn knieën plakken. Raar. Ineens lijkt alles over. Mijn rechterbeen gaat zomaar opzij, gestrekt, ik heb geen controle meer??? Neen toch. Gaat mijn marathon nu echt waar hier stoppen? Ik taffel opzij voor zover dat gaat, tot bij een rotsblok. Daar slaag ik toch in mijn been terug wat lichtjes te plooien en ik krijg er gelukkig weer wat controle over. Verder dus. Nog even. Die knieën moeten het maar volhouden.
En het lukt! Aan de finish van onze laatste toer moeten we nog een 500m verder lopen om echt die 42.2K te halen. Het wordt een hels drummen door de menigte. Maar alles lukt nu. Op exact 42.2K kan ik juichen en mijn armen in de lucht steken. Neen, het was niet bij de echte finish van de marathonwedstrijd, maar Ja, ik heb echt wel 42.2K gelopen.
Ik ben een marathoner!
|