Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
deprie-dagboek
'hoe overleven' WAARSCHUWING VOOR GEVOELIGE LEZERS.
IK SCHRIJF HOE IK MIJN LEVEN NU ERVAAR EN DAT IS NIET ALTIJD EVEN LEUK OM TE LEZEN.
31-08-2010
Einde van de vakantie
Voor mij zijn alle dagen hetzelfde, leef op automatische piloot, opstaan om 8 uur, hemd strijken, ontbijten met p., daarna met e.. Daarna is iedereen weg, dat is het zaligste moment van de dag. Oef, ik kan eindelijk ademen. Hopen dat er niemand belt, dan laat ik hem gewoon rinkelen. Mijn mail durf ik niet te openen veel te bang dat er iemand van mijn werk een bericht stuurt. Hier 4 hoog zit ik veilig, alhoewel, ik heb geen sleutels en kan dus de deur niet sluiten, kan ook niet weggaan want dan kan ik niet meer binnen. Maar dat is niet zo erg, ik had vandaag gereserveerd om mijn huiswerk te maken. Ik leef op automatische piloot, maar die piloot schiet soms te traag in gang. Zoals gisteren en vandaag geraak ik niet uit de startblokken. Ik voel me slecht, het gevoel dat alles uit de hand loopt, dat ik geen greep heb op mijn leven, iedereen komt en gaat wanneer hij/zij wil. Dan de ruzie's om de kinderen. Ik haat het. Als ik zaag over s. voel ik me achteraf schuldig. Dan pieker ik teveel en dat kost zoveel energie. Ik voel me nutteloos, wat is de zin van dit leven? Ik maak van alles een rotzooi, van mijn leven en dat van M.. M. zegt dat ik en P. S. buiten willen,dat is niet zo. Maar ze lapt alles aan haar laars, geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel. Vroeger was de reden onhandigheid, nu? Mijn vriend en ik schermen allebei voor onze kinderen, maar we werken allebei met twee maten en gewichten en ik durf dat te bekennen. Hij niet, bewijs daarvan de laatste 4 dagen, S. springt soms eens binnen. Laat niet weten waar ze is of waar ze slaapt. En blijkbaar is dat voor M. heel normaal, ze is waarschijnlijk bij een vriendin. Is hij echt zo naïef of speelt hij dat? In ieder geval als ik er iets over zeg dan is dat uit bezorgdheid. Hij laat het ook niet mijn kinderen te bekritiseren. S werkt al enkele dagen niet meer, moest het P. of E. zijn dan had hij daar al commentaar op gehad dat ze niets doen in huis. Wij zijn totaal verschillend M.en ik, als mijn kinderen niet verwittigen dat ze niet thuis eten dan heeft hij commentaar, als zijn dochter niets laat weten dan vergeet ik soms daar iets over te zeggen, maar dan heeft hij direct een uitvlucht 'S heeft gezegd dat ze waarschijnlijk niet ging thuis eten'. Heeft P. een vrije dag en ligt hij tot s'middags in bed = commentaar. S. lost dat veel beter op, ofwel slaapt ze de avond voordien niet thuis ofwel zorgt ze dat ze juist op is om 12u30 want dan komt haar pa thuis. Ik kan nog uren doorgaan, maar dan zal ik verder bespreken met mijn therapeut.
31-08-2010 om 09:56
geschreven door manana63
Takenplanner
Een deel van mijn huiswerk is af. Ik heb de taken verdeeld in wekelijks en dagelijks. En ook enkele algemene regels bijgevoegd.
Na afloop va het gesprek met de psychiater was alles een beetje verwarrend voor mij. Ik moet leven in het nu, genieten en niet altijd achterom kijken. Maar het gesprek met de psychiater ging vooral over mijn verleden. Hij vroeg waar ik het vooral moeilijk mee heb en wat volgens mij de oorzaak is. Het antwoord: 'mijn laag zelfbeeld' is denk ik bepalend van hoe ik mij nu voel, oorzaak 'mijn vader en moeder en alles wat ermee samenhangt'
Mijn vader en moeder,
Mischien moet ik starten met te zeggen dat ik een enig kind ben, we hadden een kleine familie. Tante en nonkel, nicht en grootouders aan mijn vaderszijde, en bij mijn ma, tante en grootouders.
Ik had heel lieve grootouders aan allebei de kanten, met wel een verschil van afstand de familie van pa woonde in ons dorp, van ma woonden 100 km verder. Zij kwamen heel veel op bezoek en ik aanbad mijn grootvader. De ouders van mijn pa zag ik elke dag of meerdere malen per dag, het waren ontzeddend lieve mensen, je was er altijd welkom, er stond altijd een bord klaar. Echt ongelofelijk, lievere mensen waren er niet. Mijn grootouders aan pa's zijde zijn overleden, mijn nonkel ook. Aan moeders kant is mijn grootvader overleden en woont mijn grootmoeder en tante met haar man in Amerika. Dit om een beetje de situatie te schetsen.
Waar moet ik beginnen? Het lijkt mij zo ingewikkeld en zoveel dat ik geen beginnen zie. Goed, ik zal starten met mijn vader. Mijn ouders zijn gehuwd omdat mijn ma zwanger was, ma 19 en pa 25 jaar. Moeder komt van de hoofdstad naar een klein dorp waar iedereen iedereen kent en ze was dus wel een atractie. Verder komt ze inwonen bij haar schoonouders die geen stadsmentaliteit hebben en zoals de meeste Vlamingen achterdochtig staan tov vreemden en stedelingen. Mijn pa had nog een zus die 10 jaar ouder is, hij was bedorven. Waarschijnlijk zijn dit allemaal elementen die de toekomst van mijn ma en mezelf gemaakt hebben. Mijn ouders behoorden tot de middenklasse, pa had een belangrijke job en zat in de gemeente politiek, mijn ma werkt eerst lange tijd nog in de hoofdstad bij een ministerie en daarna kon ze dichter komen werken in Brugge. Een vader met aanzien en macht, geen makkelijke man. Zijn woord was wet, uitstel niet mogelijk, uitvoeren direct. Ik was enige dochter en ik mocht overal mee met pa, hij zag me heel graag. En van toen ik heel klein was herinner ik me niet zoveel meer. Ik heb school gelopen bij de nonnen op de gemeente tot het 2de leerjaar. Dan ben ik moeten veranderen van school want mijn vader zijn politieke ideologie strookte niet met die van de nonnen. Vanaf het 3 derde leerjaar ben ik naar school geweest in het gemeenschapsonderwijs. Dit was wel een hele aanpassing, ik kwam van een geborgen gemeente naar een stad, de mentaliteit was heel anders. Ik denk dat ik altijd wel een beetje gepest ben op school, maar als ik snoep mee had en ik deelde dat uit, was iedereen mijn vriend. Al bij al was dat niet zo erg.
Mijn vader was streng, ik probeerde zo goed mogelijk mijn best te doen. Want als hij boos was kon hij heel kwetsend zijn, niet lichamelijk maar met woorden. Veel liever kreeg ik een draai rond mijn oren maar dat gebeurde nooit. Ik mocht overal mee met mijn pa, maar tot mijn 18 de heb ik nooit uit gemogen. Ik moest het zelfs niet vragen, en ik waagde het ook niet. Mijn vader en moeder heb mijn opgevoed met de volgende leuze: 'Als je niet braaf bent en niet doet wat ik zeg ben je slecht'. Toen al had ik een laag zelfbeeld, een lief heb ik ook gevonden. Achteraf gezien was ik al blij dat ik iemand kon krijgen, er was toch iemand die me wilde. Uitgaan mocht niet, iedere zaterdag en zondag thuis op de sofa met mijn ma en pa. En als mijn moeder een slecht bui had, mocht mijn lief niet komen of moest hij om 19 uur naar huis. Niemand durfde daar iets in tussen te brengen. Ik was toen 18 of 19 jaar, en toen had mijn moeder al psychische problemen. Materieel hadden we niets tekort, kleren, reizen, een appartement aan zee. Ik heb altijd de indruk gehad dat mijn ma een beetje jaloers was op mij. En ik weet echt niet goed waarom. Ze zei ook veel tegen mij of in gezelschap dat ze veel liever een zoon had gahad dan een dochter. Ik kon niet veel goed doen voor mijn ouders. Ze waren heel bezitterig tegen mij, ik was dom en zou het zonder hen nergens brengen. Op mijn 18de ben ik naar de hogeschool in Gent gegaan, maar ik heb daar niets van gebakken. Ik had heel veel last van faalangst. Op een keer zijn ze te weten gekomen dat mijn lief bij mij op bezoek was geweest, het huis was te klein. En steeds maar weer kwetsende woorden, ik was een hoer, ik zou me beter met school bezig houden, ik zou het nooit ergens brengen. Zo had ik op mijn 19de een vaginale ontsteking, ik ben stiekem naar de dokter geweest, maar op één of andere manier is mijn moeder dat te weten gekomen. Ik was terug een slechte dochter, een hoer. Ik deed niets anders dan mijn ouders teleurstellen. Ze was kwaad op mij, ik dacht echt dat ze door het lint zou gaan. Ze heeft de hele nacht lopen ijsberen en schelden op mij. De periode tussen mijn 13 en 20ste verjaardag is gekenmerkt door ruzies tussen mijn ouders, waar ik steeds weer in betrokken werd en waar elk eiste dat ik voor 1 van de 2 koos. Onmogelijke verwachtingen aan een kind. De ruzies konden heel heftig zijn en met slagen gepaard gaan. Dan zat ik boven bang op mijn kamer. Dus Gent werd niets en dan wilde ik maar één ding, weg van huis. Trouwen leek mij de oplossing, maar dat mocht niet, ik was gestopt met mijn studies en dat lag nog op de maag van mijn pa. Hij was onverbiddelijk, nee. Het was een helse periode, welke woorden er toen gevallen zijn weet ik niet meer, maar geen van mijn beide ouders steunde mij of probeerde met mij te praten. Ik ben altijd heel bang geweest voor mijn ouders, terug niet fysiek, maar met woorden. Ze waren er allebei heel bedreven in, ook in mij kleineren in gezelschap. Toen ben ik weggelopen van huis, rond gedwaald in Brugge geslapen in een jongeren hotel. Toen ben ik maar terug naar huis gegaan. Geen woord thuis, wel beeld. Op mijn 21ste ben ik uiteindelijk getrouwd. Maar dat is voor een andere keer.
Eigenlijk kan ik zeggen dat ik tot mijn 21ste niet veel begrip en steun heb gehad van mijn ouders. Veel ruzies meegemaakt, en nooit hebben ze mij een compliment gegeven hoe goed ik ook mijn best deed. Het was nooit genoeg en het kon altijd beter. Bij mijn grootouders in de gemeente kon ik altijd terecht, zij stonden altijd klaar voor mij. Ze kenden ook mijn vader en ze waagden het ook niet iets te doen zonder zijn toestemming. Hij had de hele familie in zijn macht. En hoe kan het anders, mijn moeder is daar helemaal in mee gegaan.
25-08-2010 om 11:47
geschreven door manana63
23 en 24 augustus
Twee moeilijke dagen achter de rug. Ik weet niet hoe dat komt maar na een bezoek aan mijn therapeute en nu bij de psychiater heb ik het altijd moeilijk. Alhoewel ik vertrek met goede moet en vol vertrouwen en met de intentie beter te worden. En de gesprekken voelen goed aan, het klikt en toch als ik thuis kom voel ik me down. Mischien komt het door de energie die ik erin steek. Tijdens de gesprekken maar nu vooral bij de psychiater voelde ik mij een aansteller, een drama queen. Waarom zou deze dokter energie moeten steken in mij? Ik voel me een aanstelster en ik voel me schuldig omdat ik iedereen het leven zuur maak, met mijn problemen. Ik maak iedereen ongelukkig. Zou een weekje alleen wonen toch geen goed idee zijn, dan kunnen mijn gezinsleden tot rust komen?
25-08-2010 om 10:47
geschreven door manana63
23-08-2010
mijn eerste afspraak met dokter Lecot
Eerste indruk hele knappe en innemende man. Het klikt wel,maar ik zie het niet meer zitten.
23-08-2010 om 21:52
geschreven door manana63
de dag erna
Gisteren naar het verjaardagsfeestje geweest van mijn pa. Een bezoek aan mijn vader met mijn kinderen is voor mij altijd moeilijk, ik maak mij al zorgen op voorhand en allerlei scenario's van het verloop van deze dag spoken door mijn hoofd. Vooral conflicten en woorden tussen de kinderen en mijn vader wil ik vermijden. Ik zelf zeg niets waardoor hij kwaad zal worden, mijn kinderen doen dat niet, meestal zeg ik voor we vertrekken dat ze moeten verstandig zijn en geen ruzie maken. Maar de dag is goed verlopen, geen woorden en iedereen leek gelukkig. Wel heb ik te veel gedronken, en blijkbaar heb ik thuis ruzie gemaakt met mijn vriend en stiefdochter. Ik herinner mij daar niets van, ik heb een blackout, en ik zit me al de hele morgen af te vragen wat ik heb gezegd. Ik schaam mij, want ik had niet de bedoeling iemand pijn te doen. Ik haat mezelf en als ik alleen zou wonen, dan kan ik zoveel schelden als ik wil op mezelf, als ik hier weg ben hebben zijn gelast meer van mij. Ik moet weg om hente beschermen tegen mij, ik ben bang dat ik iedereen kapot maak. Ik wil niet dat mijn gezin tenonder gaat aan mijn gedrag. Ik ben een rot wijf, een slechte moeder, slechte echtgenote en een slechte dochter. Mijn pa is 72 jaar en nu moet hij zich nog zorgen maken over zijn dochter. Ik denk echt dat ik gek word, net zoals mijn moeder. In een gesprek met iemand die ik had verteld over mij moeder vroeg die persoon: 'ben je niet bang dat je net zo gaat worden als je moeder?' die woorden blijven maar door mijn hoofd spoken. Blijkbaar heb ik een heel slechte dag vandaag, Ik wil mijn stiefdochter niet wegjagen, zeker niet en toch slaag ik er altijd in van haar te kwesten. Ik heb echt het gevoel dat ik mijn familie en gezin moet beschermen tegen mij.
Alles is zo zwart-wit in mijn hoofd, bij het minste onozel probleempje schiet ik in paniek en heb ik schuldgevoelens. Zoals gisteren avond vroeg mijn jongste waar ik haar oplader had gedaan. Wat doe ik dan: verwijt ik mezelf dat ik alles verlies, ik herinner me niet meer waar ik de oplader gelaten heb, ik kan niet slapen van het gepieker waar ik dat ding heb gedaan, om 4 uur ben ik opgestaan en heb gezocht, en intussen piekeren, en denken dat ik in een dronkenbui dat heb weggegooid. Op zo'n moment denk ik echt dat ik gek ben. Intussen ook al op de kamer van mijn dochter gekeken, niets gevonden. Uiteindelijk gaat ze zelf nog een keer kijken en de oplader ligt op haar zetel in haar slaapkamer. Ik geef nu enkel dit voorbeeld om aan te tonen dat ik alles uit proportie zie, en bij het minste dat er hier in huis iets zoek is, ook op mijn werk doe ik dat, denk ik meteen ik heb dat gedaan, het is mijn schuld.
Ik zal deze maandag wel overleven, om 17.15 uur moet ik in kortrijk zijn bij de dokter.
Overleven op automatische piloot en geplaagd worden door gevoelens en ideeën die niet stroken met de werkelijkheid, maar mijn eigen beleving zijn. Zie je wel ik ben gek.
23-08-2010 om 11:10
geschreven door manana63
22-08-2010
mijn boomstam
Mijn huiswerk van de therapeute is een boomstam maken. Blokken stapelen en steun vinden voor eronder.
Deze avond terug gefloten geweest door mijn stiefdochter. Over kledij zelf betalen en een omhooggevallen vriendin niet. En mijn kinderen krijgen wel extra's.Deze extra's zijn wel geld van mezelf, niet van haar pa of ma. Ik heb zoveel geïnvesteerd in dit appartement. Verdomme dit kan ik nu wel missen, een opluchting het gaat het universum in. Mijn vriend weet nooit van niets, zijn naam is haas. Ik pik dit niet meer. Mijn kinderen krijgen direct lik op stuk zijn dochter gaat hij morgen aanpakken. Dit kan toch niet. Ik probeer voor iedereen goed te doen en deze avond in het gezelschap van een Antwerpse vriendin en mijn vriend moet ik horen dat ze niet genoeg geld krijgt en mijn kinderen wel? Moet ik dat pikken?
21-08-2010 om 00:00
geschreven door manana63
20-08-2010
pauze
Woensdag naar mijn therapeute geweest en samen hebben we een dagschema opgesteld. Dus vandaag mijn 2de dag van toepassing, het lukt. Het enige probleem is dat ik altijd overmoedig ben. De werkperiodes lopen uit, het is echt alles of niets met mij.
Ik wil vertellen aan mijn dierbaren hoe ik me voel, maar de berg die ik daarvoor moet beklimmen lijkt zo hoog en ik weet niet hoe ik aan die beklimming begin. Gedachten en gevoelens spoken voortdurend door mijn hoofd, de enige manier om die te doen ophouden is een glas wijn. Oef dat is eruit. Het lijkt alsof dat deze gevoelens en gedachten mijn lichaam hebben ingepakt en ik voer uit, denk en doe volgens hun regels. Ik doe dingen die ik eigenlijk niet wil doen, maar ik kan niet zeggen STOP, en dat stoppen ga ik samen met mijn therapeute stap voor stap leren. Want ik wil echt mezelf terug. Welke gedachten en gevoelens hebben mijn geest en lichaam gekaapt?
Angst, voortdurend denken 'ik heb zeker iets vergeten dat belangrijk is en daarom gaat er iets verschrikkelijks gebeuren' Schuldgevoelens, ik leef en doe alles op een surfplank van schuldgevoelens. Schuldgevoelens ten opzichte van mijn kinderen, stiefkinderen, vriend, mijn vader, mijn collega's, mijn bazen, mijn hond. Door die schuldgevoelens doe ik dingen die ik liever niet zou doen, maar ik moet want anders ben ik een slechte moeder, dochter, vriendin,vrouw, collega, chef, ... Minderwaardig, ik ben dom, dik en lelijk en ik kan niets Ik wil voortdurend goed doen voor iedereen zodat iedereen me graag ziet Ik schaam mij voor mezelf Ik ben niets waard Deze stroom van gedachten brengen mij in een vicieuze cirkel en met de alcohol kan ik een gevoel opwekken dat ik wel goed in mijn vel zit.
Ik denk dat dit al enkele jaren terug in mij leeft, maar ik hebt het altijd kunnen verbergen tot nu, nu lukt het niet meer. Hoe kan ik functioneren thuis en op mijn werk met die ingesteldheid? Ik wil niet meer gaan werken, ik schaam mij voor mijn collega's want nu weet iedereen dat ik gek ben.
Liefst wil ik hier boven in het appartement blijven en nooit meer naar bendenen komen.
20-08-2010 om 11:42
geschreven door manana63
15-08-2010
einde dag
21.35 uur. Een rustige dag gehad, ik neem me voor in de volgende dagen iets te vertellen over mijn jeugd en in het bijzonder mijn grootouders. Mijn kleinzoon is fantastisch en ongelofelijk knap. De nacht komt eraan, daar ben ik bang van. Ik slaap slecht maar binnenkort is dit allemaal verleden tijd enben ik terug een gelukkkige en prettig gestoorde oma. Liefste kinderen ik zie jullie graag en ik vecht, ik wil een leuke, mooie en toffe omoe zijn. slaap lekker
15-08-2010 om 21:41
geschreven door manana63
19 jaar geleden
Mijn eerste contact met een therapeut is zowat 19 jaar geleden en sindsdien gaat het goed, soms minder goed. Dan ga ik terug tenraade bij een therapeut. Mijn grootste probleem is altijd mijn 'negatieve zelfbeeld' dat ik heb. Mensen die mij kennen gaan dit zeker niet geloven, maar toch is het zo. Ik voel me altijd dommer, lelijker, dikker en minderwaardig ten op zichte van anderen. Eén ding kan ik heel goed, dit wegsteken. uiterlijk ben ik zelfverzekerd, maar binnen ga ik dood.
Op bijeenkomsten en vergaderingen denk ik altijd dat iedereen dat zal door hebben dat ik dom ben, als ik een vraag stel begin ik altijd met deze woorden: 'ik ga waarschijnlijk een heel domme vraag stellen'.Ik verontschuldig mij al voor het geen dat gaat komen. Mijn huidige job doe ik nu ongeveer 5 jaar en ik ben er nog altijd van overtuigd dat ze mij genomen hebben omdat ze geen betere hadden en er zat iemand in de jury en misschien heeft hij wel voor deze job gezorgd en heeft hij iedereen kunnen overtuigen.
Faalangst is nog zo'n mooi woord. Toen ik 30 jaar geworden ben wilde ik de wereld tonen dat ik niet dom was, ik ben beginnen studeren, 3 jaar en ik had 3 kinderen en werkte full-time. Het heeft heel wat zweet, bloed en tranen gekost. Niet om te studeren, maar om verder te doen, iedere keer toen de examens daar waren ging ik stoppen. Mijn medestudenten hebben mij erdoor gesleurd. En ik heb het gehaald, een diploma van hoger niet-universitair onderwijs.
Met al deze gevoelens, gedachten over mezelf en over hoe mijn omgeving me ziet loop ik nog altijd rond, en het is zich blijven opstapelen tot ik niet meer verder kon.
Er is heel wat werk aan de winkel.
15-08-2010 om 13:53
geschreven door manana63
15-08-2010 om 13:31
geschreven door manana63
Een woordje uitleg over mijn therapie
Cognitieve therapie
Cognitieve Therapie (CT) is een vorm van psychotherapie die ontwikkeld is door de Amerikaanse psychiaterAaron T. Beck in de jaren zestig van de 20e eeuw. Hij onderzocht de psychoanalytische, of psychodynamische, veronderstelling dat een depressie voortkomt uit 'naar binnen geslagen woede' en zou verdwijnen als de oorzaak ervan werd opgespoord en de kwaadheid opnieuw beleefd en verwerkt zou worden. Een benadering dus die uitgaat van het verkrijgen van inzicht in onbewuste emoties en drijfveren. Beck ontwikkelde een theorie en een behandelingswijze waarbij de cognities van de patiënt centraal staan: zijn gedachten, fantasieën, herinneringen en zijn opvattingen over gebeurtenissen. Net als in de RET die is ontwikkeld door Albert Ellis gaat Beck ervan uit dat het niet de gebeurtenissen zelf zijn die een mens negatieve gevoelens bezorgen en daardoor een bepaald gedragspatroon, maar de gekleurde bril waardoor hij de dingen ziet. Door deze 'disfunctionele' gedachten om te buigen en te leren gebeurtenissen anders te interpreteren komt er een objectievere kijk op de eigen gevoelens en waarnemingen, en kunnen negatieve gevoelens verdwijnen waardoor ook het gedrag verandert. Beck heeft een hele lijst van denkfouten samengesteld, die een depressie zouden kunnen veroorzaken en in stand houden.
CT is een kortdurende, gestructureerde therapievorm die op het heden en de toekomst is gericht. Het verhaal van de patiënt is echter wel van belang. Samen met de therapeut moet hij er namelijk eerst achterkomen hoe de vervormde, 'foute', denkgewoonte is ontstaan. Door trainingen in de behandelkamer, in het echte leven en door allerhande huiswerk komt de patiënt gaandeweg tot nieuwe gedachten en ander, positiever, gedrag. Oorspronkelijk is CT ontwikkeld voor depressiviteit, en recentelijk is er veel aandacht voor terugvalpreventie bij depressie. Hierbij gaat het om het voorkomen dat iemand opnieuw depressief wordt in plaats van het bestrijden van de huidige depressie. Inmiddels wordt CT ook effectief toegepast bij andere psychische aandoeningen zoals: verslavingen, eetstoornissen, fobieën, angststoornissen en paniekstoornissen.
De nieuwe cognitieve benadering botste aanvankelijk met het behaviorisme. Volgens deze theorie zou spreken over al of niet mentale oorzaken van psychische stoornissen niet wetenschappelijk en niet zinvol zijn. Het belangrijkste zou zijn om stimuli en gedragsresponsen vast te stellen en slechts daarmee te werken.
Na de 'cognitieve revolutie' in de psychologie in de jaren zeventig van de 20e eeuw, kwamen op het behaviorisme gebaseerde gedragstherapie en cognitieve therapie nader tot elkaar. Daarom spreekt men ook wel over cognitieve gedragstherapie.
Een nieuwe toevoeging aan de cognitieve therapie is Mindfulness Based Cognitive Therapy MBCT. Het is het gebruiken van inzichtmeditatie-oefeningen ofwel mindfulness bij de behandeling van terugkerende depressies en andere psychische klachten. In MBCT staat niet de inhoud van de cognities ter discussie maar wordt er gestreefd naar een andere houding tegenover gedachten, gevoelens en lichamelijke reacties. Deze houding kenmerkt zich door toelaten, niet-oordelen en acceptatie.
15-08-2010 om 13:13
geschreven door manana63
14-08-2010
Zaterdag 14 augustus 2010
Afspraak om 12.30 uur met een therapeut, die in de volgende berichten waarschijnlijk 'mijn therapeut' zal genoemd worden. Ik heb gekozen voor iemand die werkt met cognitieve gedragstherapie,waarom? Omdat ik denk dat dat hetgene is dat het best bij mij past. De toekomst zal het uitwijzen. Om 12.30 uur was ik stipt op de afspraak, op de weg erheen, had ik van alles bedacht dat ik wou zeggen, maar zoals gewoonlijk een keer dat je effectief iets moet zeggen, weet je niet meer wat je eigenlijk wilde zeggen. Maar naargelang we vorderen in de therapie zal alles duidelijker worden, hoop ik. Ik heb huiswerk meegekregen en dat zal ik zorgvuldig doen. Volgende week zaterdag is mijn volgende afspraak om 11.15 uur. Dit was dus mijn eerste artikel op mijn blog, omdat schrijven makkelijker gaat dan praten.
Deze avond terug gefloten geweest door mijn stiefdochter. Over kledij zelf betalen en een omhooggevallen vriendin niet. En mijn kinderen krijgen wel extra's.Deze extra's zijn wel geld van mezelf, niet van haar pa of ma. Ik heb zoveel geïnvesteerd in dit appartement. Verdomme dit kan ik nu wel missen, een opluchting het gaat het universum in. 
