Op woensdag zijn we naar het museum van de Genocide geweest. Dit is zeker de moeite om gezien te hebben en vooral ook om de echtheid van dit land te ontdekken. We kregen een kaartje mee en 2 toestellen waarop we de uitleg hoorden. Eerst moesten we buiten de verschillende tuinen bekijken. Deze waren zeer mooi want achter elke inrichting van een tuintje zat een verhaal of reden. Zo zagen we bijvoorbeeld een rozentuintje dat ons vertelde dat elke roos stond voor een individueel slachtoffer en dat elke persoon hier een eigenheid heeft. Zowel elke roos als elk persoon is anders, maar toch zijn het rozen en mensen en hebben ze het recht om een waardig leven te hebben.
Vervolgens gingen we naar binnen. Dit was dan de harde kant van het verhaal. Het museum is opgedeeld in 3 delen: voor de Genocide, tijdens de Genocide en na de Genocide. Hier zijn gewoon geen woorden voor. Vanwege de harde foto`s gaan we deze niet op de blog plaatsen. We weten namelijk dat ook vele kinderogen mee kijken. Moest je toch geïntresseerd zijn in deze foto`s, kan je ze altijd bij ons opvragen.
Op onderstaande foto`s zie je de massagraven die je rondom het museum terug vindt. Eveneens zie je op een muur een herdenkingsbord met alle namen die hier begraven liggen. Helaas waren dit er zoveel dat ze niet op één foto gingen.
Het is zeer leuk om al die lieve leuke berichtjes in ons gastenboek te lezen. Tof om te weten dat jullie ons zo volgen. Terwijl maken we ook even tijd om jullie te vertellen wat we van deze reis tot nu toe vinden. Eerst en vooral is dit een reis om nooit te vergeten! Wat we hier al gezien en beleefd hebben, hadden we ons nooit kunnen voorstellen. We beleven hier vele mooie momenten maar ook heel droevig. We zien hier de echte realiteit van het mooie landje Rwanda, verder heeft dit landje een prachtig landschap, een geweldige cultuur en een bevolking vol met warme harten. P.S. voor diegene die het nog niet weten... Omar is hier vorige week Donderdag (29/07) aangekomen. En dat was een aangename verrassing!
Ook toen we in het dorpje een kijkje gingen nemen deelden we vele ballonnen uit. Alleen als we iemand een ballon gaven, stond er ineen mum van tijd een massa rond ons. En zeer eigenaardig had iedereen ineens zijn kleinste kind bij de hand. Och ja, we deelden uit wat we hadden...
Elke keer wanneer we ergens naartoe gaan, al is het naar een winkel, nemen we een rugzak mee. Deze is gevuld met petjes, ballonnen, tandenborstels, kleurpotloodjes, kleurboekjes en armbandjes. Wanneer we echte sukkeltjes zien, delen we graag wat uit...
In de rekenhoek moesten ze eerst een blaadje maken. (Daar stond de juf op!) Pas daarna rekenspelletjes... Hier moesten we het meeste helpen. Want ook al kunnen ze zeer vlot rekenen tot 50 of 100 (volgens hen), lukte een eenvoudige 2 + 3 niet! Dus hierbij moesten we een blad voorzien waarop ze bolletjes konden tekenen om dit nadien gewoon te tellen... Misschien toch even de aandacht schenken aan simpel plus en min tot 10 ipv al te leren cijferen... De kleurhoek verliep rustig. Het kleuren zelf was al zeer goed!
Dit vonden de juf zeer leuk. Alleen merkte ze op dat kinderen van 6 jaar geen flauw benul hebben van hoe ze een puzzel moeten maken. (Terwijl er al lang puzzels in het schooltje zijn...)
Schrijfhoek verliep zeer vlot en was bij iedereen zeer netjes gedaan!
Eerste twee foto`s zijn over de straatwerken hier. Op een mum van tijd ligt een stoep van 1 km lang volledig open. Wel niet te vergeten, alles gebeurt hier met de hand en wel met vijf man per lopende meter.
Op de laatste twee foto`s zie je een boom die echt vol zit met pelikanen (denken we) die hier voor het ogenblik ook logeren. Echt knap om die te zien overvliegen.
De eerste foto bewijst dat hier toch ook serieuze kasten van huizen bestaan. De andere zijn nog enkele foto`s van het klooster en het uitzicht, alsook de grote waterreservoires van het klooster.
Gisteren zijn we naar Gahanga geweest. Er is daar een tehuis voor kinderen met een handicap. Best wel hard om te zien. De vier meisjes uit Nederland hebben voornamelijk daar hun project lopen. Namelijk iets opbouwen voor arme kinderen en dit dmv een organisatie van hun hun overleden zus. We hebben daar gordijnen helpen ophangen die de meisjes hadden laten maken. Vervolgens hebben we vlaggetjes en ballonnen ( van Omar zijn werk) opgehangen om de kamers een beetje fleuriger te maken. Nadien zijn we nog even bij de kindjes geweest. Daar hebben we ook ballonnen, slingers en petjes (ook van Omar zijn werk) uitgedeeld. Het was ongelofelijk mooi om te zien hoe blij ze waren met deze dingetjes. Het geroep en getier dat je toen hoorde van blijschap was extreem. Maar langs de andere kant zagen we ook iets ergs. Na een 10 minuten waren er al heel wat petjes en slingers verdwenen. Tot we sommige verpleegsters opmerkten met petjes in hun schort. Zo oneerlijk!!! Maar volgens de meisjes kan je hier niks aan doen... Want nemen ze het vandaag niet af, dan is het morgen... Ach ja, hier kunnen we niets aan doen... Van de kindjes zelf heb ik geen foto`s want spijtig genoeg viel mijn batterij sneller uit dan verwacht.
