"Profiteert maar van uw klein beebietje. Ge zult zien, het gaat rap voorbij zijn." De cliché-zin, zo vaak gehoord de laatste twee maanden en zo vaak naast mij neergelegd.
Dubbel en dik profiteer ik van de tijd samen met Manon. Maar ik voelde steeds da'k nog massa's tijd had. En nu kom ik plots tot het besef dat mijn kleine prutsemie volgende week haar eerste crèche-dag heeft gehad. Welliswaar een wendagje, zo voor twee uurkes (of anderhalf uur als het van mij zou afhangen)... maar toch. Vorige week naaide ik nog ijverig haar naam in 'de kleren voor de crèche'. Nadien heb ik dat werkje gestaakt met de gedachte 'tijd genoeg'. Nu heb ik gewoon geen zin om naampjes in kleedjes te vestigen. Ik heb geen zin om mijn kleine beebie naar de crèche te laten gaan. Ik heb geen zin om ze los te laten... nu nog niet en volgende week ook nog niet.
Opvoeden is zoals boogschieten. Pijltje aanleggen, richting kiezen en ... loslaten. En dan maar hopen dat het pijltje niet uit koers wordt gebracht door een onvoorziene windstoot en veilig z'n doel zal bereiken. Wel laat mij zeggen da'k op kamp absoluut niet goed was in boogschieten. Het pijltje landde pal voor mijn voeten... het zegt misschien genoeg.
Manon heeft last van vaccinatie-pijn. Manon voelt zich vandaag echt niet goed. Manon blijft tegen haar vermoeidheid vechten. Manon krijst en houdt die krijs dan zo zielig lang aan. Mijn hart breekt bij iedere traan op haar wang. Maar ik blijf haar bewonderen en haar zeggen hoe flink ze wel is en hoeveel ik van haar houd en dat ze mama's dikke vriend en lieve schat is en... Telkens als ze zichzelf toelaat in te dutten, schrikt ze schokkend wakker. Haar armpjes vliegen in de lucht en de angst staat op haar gezicht. Herinneringen aan pijnlijke prikjes... En dan vis ik ze uit haar bedje, druk haar stevig tegen me aan en wieg ik haar zachtjes heen en weer. En dan overlaad ik haar met kusjes op haar warme voorhoofd. Ik leg haar in haar parkje bij mij in de living, haal er haar opnieuw uit, geef haar een extra flesje (dat ze voor de helft leegsabbelt), houd haar tegen me aan en dan kalmeert ze... eventjes. Als de man thuiskomt, wil ik wel eventjes gaan wandelen, "effe uitwaaien". En ik neem Manon mee in de koets, want ik bedenk dat ze dat misschien ook wel leuk zou vinden zo "effe uitwaaien". Na nog geen 5 meter ligt ze al vredig te dutten. Voor haar (en om zelf toch ook nog effe uit te waaien) trotseer ik de kille wind en wandel het parkje rond. En dan vind ik het te koud en keer huiswaarts. Als we vlak voor de voordeur komen, wordt Manon opnieuw wakker. Ik neem haar op de arm en klim naar de tweede verdieping. En dan moet de man overnemen, want ik weet het effe niet meer. En de man, die neemt Manon mee in het grote bed. Hij fluistert lieve woordjes en ik streel haar voorhoofdje en Manon blijft zo nog effe voort wenen, maar uiteindelijk geeft ze zich gewonnen. Nog nasnikkend valt ze na 8 uur tegenpruttelen in slaap. In de geruststellende wetenschap dat mama en papa in de buurt zijn en de doktermevrouw met de spuitjes ver uit de buurt is. Maar Manon door elkaar schudden "omdat ze lastig is"... SO NOT DONE !!!
Daarnet las ik via de blog van een vriendin dat een zekere Dave niet voor assisen wil verschijnen, omdat hij niet had gewild dat de 2-jarige Miguel stierf. Had hem dan godverdomme niet zo hardhandig afgeranseld, klootzak ! Vorig jaar werd Miguel dood geslagen door bovenvermelde lafaard. Dave werd opgepakt voor slagen en verwondingen met de dood tot gevolg en ook mama Sandra (ikke niet !!!) werd aangehouden voor kinderverwaarlozing. En nu vindt dus één of andere advocaat het niet kunnen dat zijn cliënt voor assisen moet verschijnen... "hij heeft de dood van de peuter niet gewild"... Ewel, Miguel ook niet ! Nochtans kreeg hij geen keuze. En wat als Dave en die andere Sandra nu echt gewoon door de correctionele rechtbank veroordeeld worden... Welke perspectieven opent dat dan voor de stiefvader en de moeder van jongen y uit Charleroi? Wordt er dan een précedent geschept dat het afranselen van peuters (en jongere/oudere kinderen) zal dogen? Zal er dan lakser opgetreden worden tegen laffe beulen? Zal kindermishandeling in de toekomst oogluikend toegestaan worden? Mijn gedachten dwalen af naar jongen y en nog zooooooveeeeel duizenden kinderen die 's avonds alleen in hun kamertje de pijn proberen te vergeten... in de hoop dat het morgen beter zal zijn.
Gisterenmiddag hadden we afspraak bij K&G. Om 13u haalde ik mijn rustig slapende dochter uit haar bedje. Het vaccin tegen het rotavirus stak ik in m'n jaszak en Manon kon tegen wil en dank verder wakker worden in haar wandelkoets. Om 13u10 (nèt op tijd) arriveerden we in Everna. Vlug vlug op een verzorgingskussen, vlug vlug kleedjes uit en vlug vlug opgepakt om gewogen en gemeten te worden en toen... BWEUEUEURK !!! Daar vloog een straal spuw en kletterde op de grond, juist naast een andere mama. Ehèèè... mevrouw weeg-en-meet nam het plasje met enkele zakdoekjes op... weg, opgelost. Manon is nu 59cm groot en weegt 4kg990. Zo juist om te zeggen "ik weeg geen 5kg". Nog vóór ik haar hemdje kon dichtpitsen, werd Manon bij de dokter en de verpleegster geroepen. Heupjes werden gecontroleerd, want de dokter van vorige keer had een ontwrichting van het rechterheupje gediagnoseerd. Het voorschrift voor het rotavirus werd herschreven, want de dokter van vorige keer was de geboortedatum vergeten te noteren,en dat het over de eerste inname ging. En ik vermeldde terloops dat Manon behandeld is geweest tegen een schimmelinfectie die de huisarts gediagnoseerd had, want de dokter van vorige keer vond dat het over een ordinaire luieruitslag ging. En de vorige keer voelde ik aan m'n voetzolen dat Manon wel degelijk last had van een infectie. Want beroepshalve zit ik 8 uur per dag met m'n ogen en handen in de pampers en ik kan heus wel een schimmelinfectie van een ordinaire luieruitslag onderscheiden. Daarvoor hoef ik geen pediater te zijn. Langs ene kant was ik niet zo blij dat de dokter van vorige keer er niet was, want ik had haar graag haar vet eens gegeven. Maar langs de andere kant was ik blij genoeg dat het een andere dokter was... misschien iets competenter en professioneel. Het heupje was blijkbaar nooit ontwricht geweest. De bilplooi was iets dieper, maar zonder meer. Manon werd in zithouding getrokken aan de handjes en werkte goed mee. Manon werd onder haar armpjes vestgeklemd en omhoog getild en vond dit geweldig amusant. En toen moest ze dus haar vaccin tegen het rotavirus drinken. Ze kokhalsde bij iedere milli-liter. En ook het tutje hielp amper, maar ze slikte de vloeistof toch in. Toen moest ik haar op het verzorgingskussen leggen en werd het eerste vaccin in haar rechterbilletje geprikt. Nog voor ze het op een krijsen kon zetten, werd het tweede vaccin in haar linkerbilletje geploft. En toen kwamen de tranen en het gekrijs. Ik vond het zoooooo zielig, mijn dochter had zoooooo pijn. En ik nam haar stevig vast en wiegde haar en suste haar. Maar intussen voelde ik me de slechtste moeder ooit geboren, omdat ik die spuitjes niet uit de handen van de dokter had gerukt en omdat notabene ík het slechte slechte vaccin tegen het rotavirus had meegebracht. Manon liet zich gewillig en redelijk snel troosten. Dokter vertelde me dat Manon gedurende 3 dagen wel koorts kon hebben. Indien hoger dan 38,5°C, mocht ik een Perdolanneke opsteken. En ze kon wel meer teruggeven en wat plattere stoelgang hebben. 's Namiddags heeft ze minder geslapen dan normaal, maar ze kreeg geen koorts. Mijn zus vertelde me aan de telefoon dat Manon 's nachts wel kon wakker schieten, zoals precies bij een nachtmerrie en wat hangeriger kon zijn. En als een braaf metekindje gehoorzaamde Manon haar meter. Tussen 23u en middernacht zag ze spuitjes vliegen en werd ze 2 keer wakker, maar zonder meer. Een flinke meid, die dochter van mij. Maar groeien doet ze wel, in galop... en ik kijk met een benauwd hartje en een krop in de keel toe. Stapvoets of op een drafje Manon, je hebt tijd genoeg !!!
De man is een beetje jaloers... op mij. Dat heeft hij aan de dochter bekend. Hij is een beetje jaloers omdat ik gedurende 2 maanden (en een week) zo'n sterke band heb opgebouwd met Manon. En uiteraard is hij heel gelukkig dat die band zo hecht is. Maar... juist, jaloers dus.
Gisteren hadden we bezoek en nadien kon of wou Manon niet in slaap vallen. En hoe de man ook wiegde en suste, ze bleef zielig verder wenen. Ik kwam eens kijken en terwijl de man zachtjes verder zong van "t'es mon amour et je t'aimerai pour toujours" en haar al even zachtjes wiegde, streelde ik over haar voorhoofd... en op die manier viel ze binnen de minuut in slaap. En misschien had ik niet moeten helpen. Misschien had ik hen moeten laten doen. Maar als je als moeder in de living hoort hoe je dochter huilt omdat ze niet kan of wil slapen en de papa krijgt haar niet getroost, wat doe je dan? Dan maak je de papa jaloers... juist.
Dus heb ik gisteren en de dochter kunnen troosten... en de man. Binnen een maand moet ik immers ook weer gaan werken en zal de dochter naar de kribbe gaan. De keren dat hij haar zal gaan halen als ik tot 20u moet werken en dat hij zo heel de namiddag met de dochter kan doorbrengen, zullen voor hem dus dat ietsje meer waarde hebben.
En deze namiddag heeft hij ook weer tijd en de kans om Manon beter te leren kennen. En hij zal haar huiltaaltje na verloop van tijd ook wel begrijpen. En dit weekend moet ik al werken... Hij heeft de dochter (en zichzelf) een pyama-weekend beloofd. Ik denk wel dat ze dat allebei zien zitten en gun het hen van harte.
Hoe mans moet je zijn om een kind van anderhalf jaar te doden? Hoe mans moet je zijn om met babybloed aan je handen voor de rechter te verschijnen?
En ben je dan mans genoeg om later te beseffen wat je hebt aangericht? Ben je dan mans genoeg om gemeend berouw te hebben? Ben je dan mans genoeg om je in de plaats te zetten van diegenen die achterblijven?
Want hoe voelt een moeder zich als ze in het ziekenhuis bij bewustzijn komt en niet weet waar haar dochtertje is? Hoe voelt diezelfde moeder zich als ze achteraf te weten komt dat haar dochter vermoord werd?
En hoe voelt een vader zich als hij hoort dat zijn zoontje afgeranseld werd en klinisch dood naar het ziekenhuis werd gebracht? Hoe voelt diezelfde vader zich als hij achteraf te weten komt dat zijn zoon aan z'n zware verwondingen bezweken is?
Wat gaat er door hun hoofd? Wat speelt er in hun hart?
En terwijl ik die vele vragen in het ijle stel, bedenk ik dat ik de antwoorden niet wil weten. Ik wil niet weten wat er door hun hoofd gaat. Ik wil niet voelen wat er in hun hart speelt.
Ik kijk naar m'n dochter en besef ten volle dat ze goed terecht is gekomen, in een familie waar iedereen om ter meest van haar houdt. En ik ben gelukkig ! En ik ben ook gelukkig voor ieder kind dat even goed terecht is gekomen.
Mijn gedachten dwalen weer af naar meisje x en jongen y. Naar de moeder en familie van meisje x. Naar de vader en familie van jongen y.
Ik hoop dat de rechters extra streng zullen zijn. Ik hoop dat de moordenaars hun straf niet zullen ontlopen. Ik hoop dat hun medegevangenen hen een warm onthaal geven... dag in,dag uit. Ik hoop dat ze zich eeuwig zullen blijven herinneren welke geur babybloed heeft. Ik hoop dat ze creperen in hun cel.
En dan bedenk ik... brengt dat die babietjes terug naar diegenen die van hen hielden en altijd zullen blijven houden?
Vaarwel meisje x ! Vaarwel jongen y ! Het gaat jullie goed !!!
Zaterdag was mijn schoonvader jarig en schoonmama had Philippe en mij uitgenodigd op restaurant... en Manon moest mee. Ik zag het helemaal niet zitten, voelde aan m'n voetzolen dat het niet goed ging aflopen. Het was een mooi restaurant en het was héél lekker eten en Manon was ongelooflijk braaf en charmant. We hadden haar in de Maxi-Cosi op een stoel aan het hoofd van de tafel gezet. Nadat hij de bestellingen had opgenomen en de drankjes was komen opdienen, nam de ober de overbodige glazen van tafel. En toen gebeurde het. Hij liet een wijnglas vallen op een ander wijnglas dat nog op tafel stond. En dit alles gebeurde vlak voor de neus van mijn meisje... op nog geen 20cm verwijderd van haar gezichtje. Mijn hart klopte gedurende enkele seconden niet meer. Alle grote stukken glas waren op tafel terecht gekomen, eentje zelfs tot naast mij en eentje in het glas van de man. En hoewel Philippe en zijn mama heel de Maxi-Cosi hadden onderzocht en mij trachtte te overtuigen dat er geen enkel scherfje bij Manon was terecht gekomen, was ik niet gerustgesteld. En toen de ober een piepklein glasscherfje op haar slab ontdekte... Toen het plots verdacht begon te stinken aan tafel, nam ik overgelukkig mijn dochter op de arm en smeet ik enthousiast de luiertas over mijn schouder. Ik nam van de gelegenheid gebruik om het trappelnestje van de Maxi-Cosi eens duchtig uit te schudden. Nadat de dochter proper verluierd was en weer lekker rook, deed ik gauw haar pyamaatje aan... Toen pas was ik gerust dat mijn kleine meid in orde was. Wat heb ik aan geruststellende nonsens als ik zelf de situatie niet onder contole heb? Juist ja, niks dus. Het was eigenlijk wel een fijne avond en Manon, die heeft geen kik gegeven. Met Manon op restaurant gaan is voor herhaling vatbaar... in de hoop dat niet alle obers zo onhandig zijn.
Vorig schooljaar - in de muziekschool - tijdens de lessen AMC (Algemene MuziekCultuur) ... de leraar speelde geregeld luisteroefeningen op de piano. Iedere keer voelde ik Manon schoppen en ronddraaien in mijn buik. En ik dacht "fijn, twordt een muzikale".
Dit schooljaar - in onze living - bij het inoefenen van mijn lessen altviool ... Iedere keer zie ik Manon schoppen en ronddraaien in haar park en hoor ik haar "hoauw hoauw hoauw"...
Misschien hoort Manon liever pianoklanken dan vioolgeknars. Of misschien ben ik de niet-zo-muzikale en vindt Manon dat absoluut niet zo fijn.
Donderdag 24 september... nèt op de dag dat Manon 2 werd (euh, 2 maanden welteverstaan) trok ik opnieuw richting Schaarbeek. De man bleef bij Manon en toog vol goeie moed aan de zorg. Ik droop belemmerd af. Zang, altviool, AMC en koor. En dan was het eindelijk 20u en ik had nen tram om 20u06 en diene was maar 2 minuutjes te laat en om 20u15 was ik in Evere. Toen ik me voorbij de openstaande deuren van het cafeetje op de hoek spoedde, riep men mij effe binnen. Ik mocht een heel vakkundig uitleg doen over het verschil tussen een viool en een altviool. Moest ik dezelfde nonsens aan ne kenner verkondigen, hij zou mij vierkant en vooral vakkundig uitlachen. Maar cafébezoekers om 20u15... ja, die slikken alles. En dan plots een stemmeke in mijn hoofd "Gaat naar uw dochter !!!". 2 minuutjes later was ik thuis. De dochter hartverscheurend aan het wenen en de man oorverdovend aan het snurken. Na enkele welgemeende stompen schoot hij wakker "Eh ja, z'eeft wel veel geweend vanavond. Z'eeft u denk ik gemist". Ik drukte mijn nasnikkende dochter nog iets dichter tegen mij aan.
IK GA NOOIT MEER NAAR DE MUZIEKSCHOOL ... NOOIT !
Maar dan, langs den andere kant, zo geef ik ze geen van beide de kans om elkaar beter te leren kennen en aan elkaar te wennen. En ik wil wel nog eventjes mijn passie beleven. Want muziek is geen hobby, da's een passie. Dus volgende donderdag krijgen ze weer een tête-à-tête en het daaropvolgend weekend moet ik werken. Er zal nog veel gewe(e)nd moeten worden...
Voor de geïnteresseerden : ik voel mij al veel beter dan een week geleden... dankewel. De dochter blijft hoesten en spuwen. De eetlust gaat erop achteruit... de nachtrust gaat erop vooruit. Twee nachten geleden heeft ze van 23u tot 5u30 geslapen. Vannacht is ze dan tegen 23u30 in slaap gevallen en is ze dezemorgend om 8u (!!!) (allé, vijf voor acht) wakker geworden. En eigenlijk zou ik twee gaten in de lucht moeten gesprongen zijn. Maar ik vermoed dat ze zo veel slaapt omdat ze ziekskes is. En da ziekskes zijn, da heeft ze van mij... En dan lijken die twee gaten in de lucht zo misplaatst è. En tot overmaat van ramp is de man nu ook ziek. En ne man die ziek is... ... ... Juist !!! "Gaat dat naar den dokter." "Maar nee, gij hebt toch nog Dafalgannekes en keelpastillekes en neusspray? Da werkt toch bij u? Ik zal da dan ook wel pakken." *zucht* Ne man die ziek is... en te koppig om naar den dokter te gaan. En dan wil ik me niet nodeloos moe maken om hem uit te leggen dat "mijn" medicatie misschien niet zo geschikt is om "zijn" medicatie te worden. Maar de dochter is nog te klein om koppig te wezen. Die gaat straks om 17u naar de dokter... willen of niet.
Hoesten, proesten, niezen, snotteren en snoefelen... dat zijn momenteel mijn belangrijkste dag- en nachtaktiviteiten. Daarnaast loop ik ook net iets te vaak naar mijn goesting naar het toilet en heb ik chronisch hoofdpijn. Intussen moet de dochter zo goed en zo kwaad als het kan verzorgd worden. Als ik mijn handen geen vijf maal per uur was, was ik ze niet... en ik was ze gemiddeld vijf maal per uur. Maar dat blijkt niet voldoende, want Manon begint nu ook te hoesten en te snotteren... Door mijn fout voelt de dochter zich nu ellendig. En hoewel ik geen honger en geen dorst heb, is dit bij Manon geen probleem. Haar eetlust is er gelukkig niet op achteruit gegaan. Ik ga nu nog eens mijn handen wassen, flesjes (en de tutjes eens) afwassen en steriliseren, nog eens handen wassen, heel mijn apotheek innemen en naast mijn dochter in ons bed gaan rusten.
