Vandaag is het zover, Marthe zal op bosklasse vertrekken. 5 Dagen lang zal ze samen met haar klasgenootjes door de bossen van Ovifat trekken. Ze heeft er enorm naar uitgekeken. En hoewel ik mijn dochters voldoende vrijheid gun, doet het bij mij toch wel wat pijn om haar te zien vertrekken. Maar zoals alle liefhebbende ouder zou doen, zal ook ik het niet al te veel laten blijken. 't Zijn maar 5 dagen en dan komt ze terug.
Eerst de zusjes naar school brengen, dan naar de sporthal Marthe wegbrengen. Als ik merk dat dochterlief met een grote glimlach op de bus springt om te vertrekken, trekt ook alle twijfel bij mij weg. Mijn kleine meid is al een grote dame geworden die op komt voor zichzelf. Dus waarom zou ik me zorgen maken?
Net voor de grote bus vertrekt maakt ze nog vlug een hartje met haar handen, 'ik ook lieveke, ik zie je ook graag' denk ik bij mezelf.
Als ik 's avonds op de website van de school open, glunder ik: Het is mijn dochter die zo mooi staat te glimlachen op enkele foto's. En waarschijnlijk zijn er nog een tiental andere ouders die er ook zo over denken.
