maandag 05/09/16

Het is zo ver. Om 10u ben ik terug bij Jannik op de kamer na een nacht van slapen en wakker zijn. Ook Jannik heeft niet zo goed geslapen. ze komen vertellen dat hij rond de middag aan de beurt is.

Wij blijven samen bij hem en wachten tot het tijd is. Je ziet de spanning stilaan stijgen, maar niemand zegt er wat van. En dan plots, zijn ze daar met de melding.. zo jonge man wij gaan aan u meenemen.

Nog vlug een grote knuffel van de mama en de vriendin en daar gaat hij dan. Vijf uur zou hij ongeveer weg zijn.

Wij besluiten om dan maar iets te gaan eten en daarna even met de bus naar Leuven te rijden om koffie te kopen. Maar eens op de bus willen we eigenlijk zo vlug mogelijk terug naar het ziekenhuis.

Wat we dan ook gedaan hebben. Daar aangekomen hebben we nog twee uur zitten wachten en was de spanning om te stijgen.

Dan om 17.45u horen we gestommel en zien we hem aankomen met een flauw glimlachske op zijn gezicht. De pijn is erg, maar hij krijgt de nodige medicatie.

Zijn been zit onder de ijzeren ringen is helemaal ingepakt. De operatie is nu achter de rug.

Nu volgt de revalidatie langzaam stapje voor stapje.

We blijven tot 20u nog bij hem zitten en gaan dan allemaal slapen.