In mijn hoofd in mijn lijf in mijn alles
zoveel gevoelens en zo weinig dat ik er kan tegen doen. Ik kan ze verbergen ,
er van vluchten of ik kan ze toelaten en ze analyseren.
ik voel me blij en droef tegelijk
ik voel me gelukkiger dan ooit, maar ik twijfel ook
is dit wel goed ? is dit de goeie manier? Mag het zo ? kan het zo?
Gelukkig is er MIJN kamer, mijn haven , mijn vluchtplekje
mijn eigen fijne snoezelplaats , waar ik tot rust kom
en die tranen die ik vroeger zou verbergen, die laat ik nu gewoon stromen,
beseffende dat ik me straks echt wel beter voel.
Eigenlijk haat ik mezelf , ik had zo een geweldig weekend, alleen maar fijne
dingen, fijne commentaren, complimentjes en toch zit ik nu in een dipje.
Misschien is het gewoon de vermoeidheid
de klap , opeens is het weekend voorbij, val ik in een gat en wat moet ik er
mee ?
ik heb me nooit zo sterk gevoeld en ik voel me eindelijk weer MIJ , mezelf
ik zou honderduizend dingen willen schrijven , over hoe goed dit eigenlijk wel
voelt , maar gevoelens die kun je gewoon niet op papier kleven , hoe hard ik
ook probeer, het lukt me niet. Ik hoop dat ik mezelf NOOIT meer zo hard
verlies Ik wil zijn zoals ik nu ben en misschien nog net dat ietsje meer weer
helemaal mezelf worden
