Dinsdagochtend stonden we uitzonderlijk vroeg op om nog voor het uitchecken te profiteren van het zogezegde gratis ontbijt dat het hotel ons aanbood – we zullen zien op de visa hoe ‘gratis’ dat ontbijt dan wel was. Daarna namen we een taxi richting het treinstation, naar de trein die ons ging wegvoeren naar…”een klein klein stadje”, zoals de taxichauffeur Jinhua wist te omschrijven. De dag ervoor hadden we nog met een Chinese gebabbeld die ons het volgende over Jinhua wist te vertellen: “Oh, it is euh, really boring. And it’s very cold in the winter, and there is no heating! I don’t think there’s a Carrefour over there… and certainly no starbucks (help!!)”. Magalie zei nog: “But the campus looks nice on the internet”. Haar droge antwoord: “ Oh, do you really believe the pictures on the internet?”. Zó groot waren onze verwachtingen dus ook weer niet…

Aangekomen op het treinstation gingen we met onze –in Chinese termen- onovertroffen reusachtige valiezen op de wachtplaats voor de trein richting Nanning zitten. Al gauw kwam een zeer geïnteresseerde Chinese man met ons praten (lees: ons een beetje ambeteren). De man bleek deel uit te maken van een groepje reizigers uit Guangxi (provincie in Zuiden) die terugging na een reisje Shanghai en omgeving. Al gauw begon een tiental sympathieke- doch opdringerige- Guangxinezen ons volledig uit te vragen, en opmerkingen te geven over ons ‘prachtige haar’. Ook al was het een beetje té veel aandacht, het bleef wel hilarisch. Toen we richting trein moesten wou iedereen onze valies dragen. We hebben vriendelijk bedankt.

Na de tientallen opmerkingen over onze ‘enórm grote valiezen’ (“hoe kan je nou zoveel gerief hebben??”) kwamen we aan in het beruchte ‘dorpje’. Veel van het centrum zagen we niet, aangezien we meteen richting school reden om te registreren.

Al gauw leerden we het échte China kennen. Informatie is hier een kostbaar goed, een paar keer tekenen, pasfoto’s afgeven en voor de rest braaf wezen; zo gaat het hier.

Toen werden we naar onze slaapkamer gebracht. We verblijven blijkbaar op de vijfde verdieping in het laatste nieuwe gebouw hélemaal achteraan op het verste verre punt van de campus (en oh ja, de campus is gigantisch groot!) –ontgoocheling nummer 1. Ten tweede zijn de volle vijf verdiepingen met de trap te doen (dus tien trappen met vijf tussenstukken)-frustratie nummer 1. Onderweg naar boven met onze zware valiezen op de trap kwamen we onze eerste vriend tegen: een gigantische bidsprinkhaan- paniekaanval nummer 1. De kamer bleek bovendien heel klein voor met z’n tweeën –ontgoocheling nummer 2. Er is voorlopig nog geen warm water, en als we boven de 50 kilowatt gaan in de maand, moeten we de rest zelf betalen –frustratie nummer 2. Bovendien waren er enkel vuile matrassen op een plank, dus moesten we nog crossen achter iets om dat af te dekken. Mijn aankoop was schitterend wel: twee vierkante, zogenaamde ‘beddenlakens’. ’t Is oftewel de benen bloot oftewel de borst. Om over ons dipje te geraken kochten we dan maar cupcakes in de plaatselijke supermarkt. Ontdekking: gebak is hier niet zo echt…gebak –paniekaanval nummer 2.

Mijn deur is trouwens afgeplakt aan de zijkanten met karton en doorzichtige lakjes waarmee wij onze cadeautjes inpakken… Daarnaast was het kot zeer vuil en lagen er overal haren, niet van ons.

Uiteindelijk leerden we wel een hoopje toffe mensen kennen: een excentrieke Zweed, een Rus die op een Chinees lijkt maar helemaal geen Chinees kan, een zotte Kongolese, een Duits meisje called Wanda, een Tsjechische Tereza, en een brave, zeer gelovige Amerikaan (22 jaar en gaat in januari trouwen!) David.

Na een soepje met eten in als avondmaal kroop ik in bed, hopend dat ik de ontgoochelingen eruit kon slapen…

De ontgoochelingen zijn er ondertussen niet uitgeslapen, maar er is al héél wat gerelativeerd, waarover ik later nog zal berichten… slaapwel!

09-09-2009 om 17:53 geschreven door Maaike