Het heeft vanmorgen flink wat gesneeuwd aan de kust, wat wel wat uitzondrlijk is, eerst sneeuw hier en later pas in de Ardennen. Ik ben vlug wat foto's gaan nemen, gelukkig want na de middag begon alles te smelten. Als echt natuurmens hou ik van alle seizoenen, maar sneeuw heeft iets van magie maar eveneens iets nostalgisch, zelfs melancolisch. Het doet me denken aan een liedje van Chris Debruin, de eerste sneeuw. Ook verdriet komt met de eerste sneeuw, vreugde en verdriet horen bij ons leven. Tuinieren is voor mij een echte therapie. In alle weer en wind wat in de tuin rommelen is zalig. Eventjes op een bankje gaan zitten en de tuin overschouwen, eens kijken wat hier of daar nog ontbreekt of verplaatst moet worden geeft weer energie om verder te gaan. Het is zoals een schilder, hij bekijkt zijn schilderij even van op afstand en brengt hier en daar weer wat andere kleur en verandering aan.
Donderdag 21 jan. heeft het stormweer hier lelijk huisgehouden. AL denk ik dat het hier aan de kust niet veel meer gewaaid heeft dan in het binnenland, toch wat angstaanjagend. Zelfs resten van witte polystirene platen, waarschijnlijk van werken hier in de buurt vlogen hier in het rond. Van mijn bos witte rozen, waar ik zo graag een foto in de sneeuw van wil maken, blijft er niet veel meer over. Een paar bloempotten vlogen om. Tweemaal ben ik er eene gaan verpotten, maar de wind wou hem echt op de grond. Er groeit hier naast het terras een prachtige bamboe, die zwaaide heen en weer met een elegantie van een atlete. Toch bloeit er wat. De winterjasmijn staat prachtig geel, zeer opbeurend in deze tijd van het jaar. De eerste primulla's geven kleur.
Hierbij open ik officieel mijn tuindagboek Al is het vandaag echt geen tuinweer geweest;toch geniet ik van het aanzicht van de tuin. Een grote bos witte rozen (sneeuwwitje) staat nog in volle bloei. Hopelijk krijgen we eens wat sneeuw, want witte rozen in de sneeuw zal wel een originele foto geven. Voor een foto is er nog tijd, vandaag is het al gelukt om mijn eerste blog aan te maken. Minder leuk aan dat zachte weer is naturlijk dat het onkruid blijft groeien, maar het dan weer geen weer is om te wieden. Mijn tuinpassie begon zo een 30 jaar geleden, we verhuisden van de stad naar de buiten. Van en stadstuin naar een lap slechte grond van ong. 13 are en dan nog op een helling gelegen, moesten de tuinkriebels wel komen. Na 22jaar zwoegen, helling op helling af, was de tuin een bijna modeltuin en werd het tijd om kleiner te gaan tuinieren. Een tuintje van ongeveer de helft leek wel haalbaar. De grond is hier ook botermals. De nogal verwaarloosde tuin werd de nieuwe uitdaging. Nu 8 jaar later mag hij bewonderd worden en is hij mijn op één na mijn beste maatje.
