Inhoud blog

	in the Dutch mountains (blog 40)
	Geef ze van katoen! (blog 39)
	blog 38 ( een vreemde droom)
	op koers (blog 37))
	op eigen benen (blog 36)

terug naar zimbabwe / back to Zimbabwe

17-09-2012

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

duimen voor een nieuwe auto (blog 26)

In mijn hart ben ik altijd een lifter gebleven. Met een grote rode triplex duim liftten we naar Berlijn, Kopenhagen en Griekenland. Later met Veronica naar Zuid-Italie. Heerlijk om te liften, maar toch gaan we nu een auto kopen. In Harare. Vandaag!

We liften mee met Mr. Hove die handig de kuilen in de Dadya road ontwijkt. Zal ons dat straks ook lukken? Linksaf de Masvingo road op richting Zvishavane. Op het busstation nemen we afscheid en stappen dit keer wel in de goede bus: Kwekwe ne tara! (Kwekwe over het asfalt). Op de zijwegen kondigen stofwolken de komst aan van een enkele auto, het asfalt voor ons glimt in de zon. Vrouwen lopen kaarsrecht langs de weg met geweldige bossen hakhout op hun hoofd. De hitte lijkt ze niet te deren.
De bus kraakt en piept aan alle kanten, stopt en trekt weer op, de warmte en de schetterende muziek brengen me in een lichte roes. Ik zit weer aan het stuur van onze mooie rode Skoda die zovaak langs de weg stond om bij te komen van alle vermoeienissen dat de Wegenwacht een goede bekende werd...en Veronica de man zelfs een keer spontaan bloemen aanbood! Een beetje zijwindgevoelig zou het autootje altijd wel blijven, al verbeterde de wegligging aanzienlijk door een extra gewicht voorin de auto: een zak zand uit Wijk aan Zee...

In Kwekwe schrikken we wakker van de drukte om ons heen. Verkopers van papaya's, bananen of flesjes Sisi bonken op de ramen of komen met hun hele handel de bus in. We zijn de enige blanke gezichten in de bus en vallen op. De echte Rhodies (blanke Zimbabwianen) rijden nooit in bussen, maar rijden Japanners! En wij straks ook..

We rijden verder noordwaarts. Het wordt steeds drukker op de weg en het asfalt lijkt te branden. Ook in de bus stijgt de temperatuur. In gedachten waan ik me weer terug in mijn allereerste autootje:een Peugeot 104. Gekocht van een goede kennis. Wat was ik er trots op. Een hele zilvervloot-spaarrekening was er aan opgegaan. En na vier (4!!) dagen gebeurde het. Ik zie een rode streep achter me op de weg, stop, en krijg de schrik van mijn leven...BRAND!! Vlammen slaan onder de auto vandaan....ik moet hier weg!! Van een afstandje zag ik mijn kapitaal in vlammen opgaan....het waren vier mooie dagen.

Als Veronica me aanstoot schrik ik wakker: we zijn in Harare, stop met dromen. We gaan een auto kopen!!

We hijsen de rugzakken op onze schouders . Zou het lukken allemaal? Zitten de verkopers echt al in het vliegtuig? Zijn de papieren wel in orde? En zou deze auto het langer dan 4 dagen uithouden zonder in brand te vliegen??
We zullen zien. Al sjokkend in de richting van de taxi-standplaats neurie ik m'n lifters lied- op een oud Schots wijsje- en denk:

Anders maar weer liften!!

ik heb een Grote, Rode Duim,
verzin verhalen voor mijn krant.
Ik neem de waarheid nogal ruim,
en ga liefs liftend door het land

Geef hier uw reactie door