terug naar zimbabwe / back to Zimbabwe

Inhoud blog

	in the Dutch mountains (blog 40)
	Geef ze van katoen! (blog 39)
	blog 38 ( een vreemde droom)
	op koers (blog 37))
	op eigen benen (blog 36)

19-06-2012

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

blokken en buffelen (blog 24)

Dadaya Mission ligt ver van de bewoonde wereld op de overgang tussen het lage land en de hoogvlakte. Waarom hebben missionarissen uit Nieuw-Zeeland aan het einde van de 19e eeuw juist deze plek uitgekozen voor een kerk, een ziekenhuisje en een school? Misschien omdat er water in de buurt te vinden was, de rivier de Ngezi stroomt langs het gebied. Of was het een toevallige keuze?
Later is de school verplaatst naar de huidige plek, een school die zou uitgroeien tot een van de belangrijkste 'highschools' van het land. Veel leerlingen komen van ver want de school heeft een goede naam. Ik zie de rook uitstotende aftandse bussen nog aankomen in januari, vol enthousiaste leerlingen in groene uniformen, moe van de lange reis maar oh zo blij om elkaar te zien. Maar na de hartelijke begroetingen en een dag rust moet er gewerkt worden, geblokt en gestampt en en er zullen minstens zoveel zweetdruppeltjes op de donkere hoofden parelen als ooit bij de werklui die deze school onder de altijd brandende zon hebben opgebouwd.

Een schooldag duurt lang en in de lokalen wordt het steeds warmer. Leerlingen buigen zich over hun boeken en proberen zich te concentreren. 's Ochtends lukt dat nog vrij aardig maar 's middags is het moeilijk om de ogen open te houden. Er valt wel eens iemand in slaap en wie neemt ze dat kwalijk? In de pauze loop ik even naar huis waar Benard in de brandende zon in de siertuin bezig is. Klagen doet hij niet maar zweten des te meer. Maar het resultaat mag er zijn en ook de moestuin begint al aardig groen te worden. Bavianen laten zich nog even niet zien..

Na drieen zijn de leerlingen vrij. Een paar meisjes zijn gestrikt om Veronica te helpen. Ze is door de directeur gevraagd om een paar honderd gordijnen van voering (!) te voorzien, voor de meisjesslaapzalen. Zeer ijverig zijn ze bezig en na een paar middagen worden ze beloond met een extra feestmaaltijd, en zo'n buitenkansje laten ze zich niet ontzeggen. Hoe dat eruit ziet? Het lijkt een beetje op de Afrikaanse versie van onbeperkt spareribs eten..

De missionarissen hebben het idee in deze streken ooit gebracht: eerst werken, dan pas de beloning. En 's avonds moet er weer gestudeerd worden. Een paar leraren hebben tot taak om dan de rust te bewaren. Deze week ben ik aan de beurt. Maar om de een of andere reden lijk ik nu weinig gezag te hebben....achter mijn rug gebeurt van alles wat niet de bedoeling is.....donkere hoofden verschijnen om de haverklap uit ramen en deuren! Gelukkig helpt mijn collega me uit de brand door dreigend en zwaaiend met een stok rond te rennen....
'je moet ze slaan!!! Later zal een leerling -Precious, een meisje uit mijn mentorklas- me verzekeren: als er ooit alleen blanke leraren op wacht staan.....dan gaan we picknicken!!

Na een week hard werken mogen de leerlingen op zaterdag...lekker rennen in de zon...en ook nu gaan ze er helemaal voor, letterlijk tot twee meisjes in de brandend zon flauwvallen op de atletiekbaan..........nou ja, atletiekbaan......een hobbelveld met hier en daar een graspluk waar na afloop de magere koeien hun plek weer innemen met zo'n blik van : uitslovers!!

Al dat werken: waar doen we het eigenlijk allemaal voor??

En wat doen de nijlpaarden in de rivier, bij het zien van al die ijver? Ze gapen nog een keer en gaan een dutje doen.....zij wel!!

Geef hier uw reactie door