wij fietsen naar de Cevennen Dagboek van onze fietstocht naar Saint Jean du Gard in juni 2011
16-06-2011
het stopt maar niet
ja, ja.....het laat me niet los.....
we zijn ondertussen donderdag en het laat me echt niet los. op aandringen van een warm en wijs man wil ik nog wel even stilstaan bij hetgeen de laatste twee weken is gebeurd.....
na een enorme zenuwachtig (voor mij toch) vertrek met veel schrik of ik het wel zou halen, of er geen kwaaltjes zouden opsteken, of er geen ongelukken zouden gebeuren, of we wel ..........
blijkt dat alles toch wel op wieltjes is verlopen.......
OK het was niet altijd gemakkelijk om slaapplaats te vinden..... OK het regende soms wel eens...... OK er waren wel die verdomde platte banden....... OK het was soms wel eens zoeken naar de juiste weg...... OK er was af en toe wel eens die onvermijdelijke zadelpijn..... OK er was af en toe wel eens die pijn aan de achillespees.....
MAAR.....
er waren ook die enorme ondersteunende, motiverende, vindingrijke, lieve "sterke vrouwen achter de sterke mannen" er was ook die gunstige rugwind..... er was dat enorme overwinningsgevoel..... er was ook dat enorme stille vriendschapsgevoel...... er was zeker ook het elkaar oppeppen, ondersteunen, uit de wind zetten.... er was ook het genieten van de supporters (papaverbloemen) onderweg..... er was ook het op- of aftellen van het aantal afgelegde kilometers...... er was ook het heerlijk samen rond de tafel zitten 's avonds..... er was ook het (zo wordt gezegd) het lekkere snurken 's nachts.....
ik moet echt wel toegeven dat er onbeschrijflijke emoties in me zijn opgekomen dat ik deze fietstocht al wel vroeger wou doen samen met Gust dat ik echt wel twijfelde om het dan al dan niet te doen en dat ik het door ondersteunen en aanmoedigen door ons Kim, onze Bert, Linda, Nadin en nog anderen toch heb gedaan.... maakt me echt wel gelukkig, blij dat ik het gedaan heb....... ik ben er echt wel van overtuigd dat Frieda van wie weet waar echt wel een oogje in het zeil heeft gehouden.
het zal in ieder geval voor de rest van mijn leven blijven hangen......
dank je wel aan iedereen die deze enorme ervaring hebben mee mogelijk gemaakt, mee hebben beleefd.
het was echt wel raar om de wekker niet te horen deze morgen, om niet het gevoel te hebben van "hoe is het met de benen?".
na een heerlijke nachtrust in de caravan van Gust en Nadin was het vandaag voor ons vooral: uitpakken, installeren, inkopen doen, fiets poetsen en natuurlijk ook veeeeel vertellen aan nieuwsgierige campeerders.
voor mij was het dikwijls het gevoel van....we hebben het gedaan.....het is ons gelukt....zonder ongelukken........SUPER. ik ben er ook wel van overtuigd dat dit gevoel ook wel bij Gust en Dirk zal aanwezig zijn.
wat wij (de drie fietsers) zeker beseffen is dat het avontuur niet zo zou gelopen zijn zonder Nadin en Diane. het waren zij toch steeds die op onze wenken op die of die plaats gingen zoeken naar een slaapplaats....... het waren zij toch steeds die ons aanmoedigden, verzorgden, moed inspraken...... het waren zij toch steeds die er voor zorgden dat we 's middags eten hadden..........
NADIN en DIANE........oprecht dank voor hergeen jullie voor ons hebben gedaan.
Gust en ik hebben juist nog eens vlug alle foto's bekeken. we zijn ervan overtuigd dat deze laatste 10 dagen voor altijd diep in onze gedachten zullen gegrifd blijven.
aan alle mensen die ons op voorhand hebben gesteund, die ons op onze tocht hebben gevolgd via GSM,SMS of deze blog zeg ik dankjewel, het was echt wel deugddoend en motiverend jullie steun te ervaren.
blijf aub deze blog raadplegen, er komen zeker nog reacties, hopelijk van jullie, maar zeker nog van ons......
Na heel wat telwerk en over en weer gepraat, besloten we om vandaag (volgens Dirk) 160 km te fietsen tot op de camping in Barjac. Uiteindelijk bleken het 180 km te zijn. We hadden ook afgesproken met de dames om na ongeveer 90 km samen te eten s middags. zogezegd, zo gedaan. (we hadden toen een gemiddelde snelheid van 29 km/uur). Omdat het zo warm was, lieten de fietsers hun arm- en beenstukken en regenjasjes achter in de auto. Spijtig want in de namiddag hebben we toch nog even regen gehad. Niet erg veel maar toch genoeg om 2 keer te staan schuilen. Toen we van de grote weg afsloegen en richting camping fietsten, verbeterde het weer. Luc had voor de eerste keer last van zadelpijn omdat hij een fietsuitrusting van quickstep had aangedaan. Toch een beetje vermoeid, maar apetrots kwamen we na de 180 km met een gemiddelde snelheid van 27,6 km/uur op de camping in Barjac aan. Tussen de bomen aan de caravan hadden Nadin en Diane vlaggetjes gehangen om ons te verwelkomen. Dat was echt wel heel leuk. Na een deugddoende douche hebben we lekker gegeten bij de Zwitserse buren/vrienden van Dirk en Diane. HEEEEEERLIJK!!!!!!! Moe maar voldaan zijn we om rond 22 uur gaan slapen.
Sorry mensen, maar door gebrek aan WIFI komt het verslag pas nu op onze blog
Zondag 12 juni
Na een verdiende rustdag zijn we zoals alle dagen tijdig vertrokken. Het liep als op wieltjes. Met een gunstige rugwind waren we tegen de middag juist voor Lyon. Dat vond Gust een beetje te vroeg en reed spontaan een platte band. Gevloek alom. Geen probleem, we waren al een beetje bedreven in het vervangen van binnenbanden. Het fietsen door Lyon bleek dan toch nog iets vlotter te gaan dan verwacht. We hebben op een superleuk terrasje een slaatje gegeten. Juist buiten Lyon vond Gust het echt nog wel eens nodig om plat te rijden. Het verdomde glas op die fietspaden. Niet getreurd, de rest van onze fietstocht is vlot verlopen. Vrij fit kwamen we na 148 km aan in Clonas sur Varese. Diane en Nadin hadden weer perfect voor een verblijfplaats gezorgd, netjes aan de hoofdweg waar we langs zouden rijden. Hert enige dat we over het hoofd hadden gezien was dat het hotel echt wel op de N7 lag. Heel minutieus als we waren sloegen we op een bepaald punt van de N7 rechtsaf naar het dorpje Clonas sur Varese, leuk bergaf. In het centrum van het dorp aangekomen, vonden we nergens het hotel des Nations. We vroegen daar waar het ergens was. Het kwaad was dus al geschied, we moesten opnieuw klimmen naar de N7 om op een kleine 200m van het hotel terug op de bewuste hoofdweg te komen. Maar dat was echt geen erg voor de berggeiten zoals wij.
Sorry mensen, maar door gebrek aan WIFI komt het verslag pas nu op onze blog
Omdat we wisten dat onze fietstocht vandaag echt niet ver zou zijn, hebben we iets langer geslapen. Rond 9u30 zijn we op de camping vertrokken. De eerste 2 km waren echter wel enorm klimmen om vanuit het dal terug op de D-weg te komen. Na 7 dagen van ongeveer 150 km per dag is 80 km peanuts. We waren daarom reeds om 12u45 in St Jean du Gard. We hadden afgesproken om zeker bij Kiki iets te gaan drinken voor we naar de camping Mas de la Cam te rijden. Nadin en later ook Diane met haar nederlandse vrienden kwamen daar uiteindelijk ook iets drinken. Rond 14u30 vertrokken we daar voor de laatste 4 km van onze fietstocht. Toen we het bruggetje voor de camping over reden zagen we Nadin reeds klaarstaan met het fototoestel, maar toen we de camping echt opreden, stonden daar een 30 tal mensen te roepen en te applaudisseren om ons te verwelkomen met vlag en champagne. Echt wel een emotioneel moment.
WE HEBBEN HET GEHAALD!!! WE ZIJN APETROTS!!!
We zijn er zeker van dat we nog lang met een heerlijk gevoel zullen terugdenken aan hetgeen we hebben gepresteerd.
EEN DING IS ECHTER ZEKER .. We hadden dit niet gekund zonder de enorme gewaardeerde hulp van Nadin en Diane, die steeds voor ons het nodige gedaan hebben om voor slapen te zorgen, om eten te voorzien s middags, om ons te verzorgen waar nodig, en zeker en vast om ons moreel te steunen en aan te moedigen en er ons op te wijzen om voorzichtig te zijn.
Ik beloof om morgen nog wat meer tijd te nemen om hier en daar een foto van onze tocht op de blog te zetten, maar nu ga ik met de vrienden nog een lekker glaasje wijn drinken.
