Ik zet al 2 dagen een masker op. Ik zit vol met woede en onzekerheid, maar ik toon deze niet, ik lach maar mee met de rest, ik maak zelf grapjes ik sta zelfs zot te springen, te dansen en te zingen.

Ik ben eerst en vooral boos op mijn tante omdat deze recht in mijn gezicht heeft gezegd dat ik nog niet klaar ben om terug op mijzelf te gaan wonen, omdat ik de kousen nooit recht trek en niet alles meteen op zijn plek leg. Omg? snappen jullie dat nu? Het is niet dat ik die dingen niet meteen doe dat ik niet op mijn eigen kan gaan wonen he. Ik heb gewoon een plaats voor mezelf nodig, want zone commentaar kan ik dus niet verdragen.

En het onzekere is vooral toekomst gericht. Ik heb mijn stage in mijn opleiding voor kleuter opgezegd. Ik doe nog wel voort met het gewone lessenpakket zodat dit jaar zeker niet weggesmeten is. Maar soms twijfel ik toch nog of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Ik weet dat ik het niet aankan, maar dan nog wie weet als ik psychologisch beter ben dat ik het wel aan ga kunnen? 

Ik ga zowizo werk gaan zoeken in de grote vakantie en natuurlijk een appartementje. Ookal weet ik dat alleen wonen dat dat het beste is, toch ben ik weer onzeker. Ik ben steeds bang dat ik terug in een eenzaamheid ga vallen en mijn eigen ga afzonderen zoals ik een jaar geleden deed. 

Ik wauw dat ik hier op de peda kon praten met iemand over deze situatie. Ik praat er wel over, maar ik doe er heel koel over, alsof mij dat niets doet. Ik laat als het waren weer niet zien hoe ik mij echt voel.