Met pijnlijke voeten en zakken vol leuke ideeën kwamen we vanavond thuis. We zijn naar de trouwbeurs geweest, in de Antwerp Expo. Toen me binnenkwamen werden we meteen op foto gezet. Nog even een andere pose. Het was als het ware een mini fotoshoot. De foto's, getrokken met de iPad, werden dan automatisch doorgestuurd naar de fotobooth, waar deze bij wijze van Polaroid een versgedrukt plaatje op ons lag te wachten bij te uitgang.
Veelbelovend gingen we de expozaal verder binnen. Verdeeld in drie gangen, stonden er telkens langs beide zijden allerlei standjes die met allen iets met het huwelijk te maken hebben. Van de ene bruiswinkel, gingen we over de ringenstandjes, naar diverse bloemenwinkels, en passeerden we allerlei leuke gadgets. Eindigen deden we bij de transportmiddelen, die ons weer allerlei leuke inzichten gaven.
Gezien Caroline haar kleed reeds heeft, en ik het mijne nog niet, sloten we aan bij de modeshow. Er waren mooie vrouwen, maar ook lelijke. Knappe mannen, maar ook vreemde. Maar vooral de bruidsjurken waren... euhm nu ja... hoe zou ik het zeggen... speciaal! Kort gezegd, ik vond er niet echt mijn goesting. Behalve dan dat ene kleed, wat gedragen werd aan de stand van Maya. Dat was PRACHTIG! En meteen was ik verkocht aan deze boetiek.
Nu ik terug thuis ben, heb ik net een sms'je naar mama gestuurd. We moeten echt naar Boetiek Maya voor mijn kleed! Zo gezegd zo gedaaan, afspraak: zaterdag 17 oktober. Tot dan!
Al maanden bladeren we heel nieuwsgierig door de verschillende huwelijksboekjes. Onze doos wordt stilaan te klein...
Het ene merk is uiteraard het andere niet. Sommige kleedjes zijn wit, andere ivoor, andere zwart of blauw of rood. Soms met kant, soms met diamant. Bij dat ene hoort een sleep, bij het andere een hoed. Om verder nog maar te zwijgen over de verschillende accessoires: welke schoenen? Welke handtas?
Vandaag echter was voor mijn toekomstige knappe vrouw een heel bijzondere dag, misschien wel één van de meest bijzondere die ze ooit meemaakte. Elke bruid-in-spe droomt ervan te paraderen in de bruidswinkel, met wel een tiental aan verschillende kleedjes.
En zo vertrok Caroline deze namiddag met haar mama naar het Bruidsparadijs in Merksem. Toen ik 's avonds thuiskwam, was ze helemaal in de wolken. In de waterval van vertellingen over hoe mooi haar kleed wel niet is, deed ze toch heel veel moeite het kleed niet te beschrijven. En ik, ik kon ondertussen mijn nieuwsgierigheid enkel maar proberen te onderdrukken. Ik ben natuurlijk razend benieuwd, maar zou het erg jammer vinden als ik op voorhand al zou weten hoe het eruit ziet. Ik weet een ding wel zeker, op 9 juli gaat mijn vrouwtje stralen in haar prachtig kleed.
Nu moet ik snel voor mijn kleed gaan zien... SPANNEND!
Al snel wordt het heel spannend allemaal. We kunnen haast niet wachten met de uitnodigingen, al zijn die nog een beetje voorbarig. Dan maken we toch gewoon save-the-date-kaartjes voor de voorlopige gastenlijst. 150 is het maximum toelaatbare aantal om de veiligheid in de zaal te blijven garanderen. Goed, dan moeten we 150 kaartjes hebben. Bestel maar!
... uw betaling wordt uitgevoerd ...
Ow sh*! We moesten dat uiteraard in de helft doen. De meesten mensen komen immers gekoppeld. Tja, dan hebben we zeker genoeg kaartjes
Slechts enkele dagen verloofd en al volop bezig met de planning. Wat verwachten we van het huwelijk? Welke bloemen? Welke liedjes? Welke ringen? Oh wacht, misschien toch eerst een datum prikken...
9 februari klinkt logisch, gezien we op die datum zijn samen gegaan... Check! Of toch niet, da's midden in de winter. Ben je gek?
Bon, iets warmers dus. Wat dacht je dan van 9 augustus? Dat valt exact zes maanden later. Mooie datum! CHECK! Oh nee, dan is het feest zonder de beste vriend. Dan maar een andere keuze: derde keer is scheepsrecht. Goed, dan wordt het 9 juli.
2015? Nee, joh, da's veel te snel! Eerst een beetje sparen. 2016 dat lijkt me meer geschikt. Goed dan is het vanaf nu officieel:
We nemen jullie graag mee naar hoe het voor ons allemaal begon.
Ongeveer vijf jaar geleden zaten we bij elkaar in de klas: tweede jaar orthopedagogie. Uit het voorgaande lesjaar was gebleken dat onze karakters niet meteen bij elkaar pasten, maar toch zaten we daar op een meter van elkaar verwijderd, nietsvermoedend voor ons uit te staren.
Als seut en viswijf werden we, als tegenpolen, toch naar elkaar toe getrokken. We ontdekten voorzichtig elkaars ware aard, onder dat dikke masker. Kennisschap werd stilaan een mooie vriendschap, er altijd voor elkaar zijn. Vriendschap werd na enige tijd ook liefde, diepgeworteld en tot in de eeuwigheid durend. Het was de start van iets fantastisch!
