Moord? Zelfmoord? Deze avond kwam de jongeheer Marston om het leven tijdens ons eerste diner. Gestikt in een glas whiskycola waar een cyaanverbinding was toegevoegd. Deed hij het zelf uit schaamte voor het bericht? Misschien ben ik genoodzaakt een beetje context aan deze gebeurtenis te hechten. Tijdens het avondmaal werd er plots een langspeelplaat opgezet. Het was een bericht dat duidelijk maakte waarom we hierheen waren gelokt. Volgens de sprekende persoon had ieder van ons iemand om het leven gebracht. Van een verdronken kind tot een in de dood gestuurde officier. Ikzelf werd ervan beschuldigd Edward Seton onterecht ter dood te hebben veroordeeld. Duidelijke flauwekul! Dat schepsel was de duivel zelve! Ik sprak mijn kompanen toe met het gezag dat het leven in de rechtbank me gegeven had, de kamer werd een geïmproviseerde rechtszaal. Het is een merkwaardige situatie, ik hou mijn ogen open en mijn juridische brein aan de gang.
Laat ons beginnen bij het begin. Een aantal dagen terug kreeg ik een brief opgestuurd van Lady Culmington, een kennis die ik jaren niet gezien heb. Ze had me uitgenodigd voor een bezoek aan Negereiland, een mysterieuze plek waar 1 huis gebouwd staat. Er gaan allerlei theorieën rond over wie het eiland bezit; volgens sommigen is een Amerikaanse miljonair de eigenaar, volgens anderen was het een filmster uit Hollywood. Ik had er niet van opgekeken als Constance Culmington het gebied had gekocht, ze deed wel gekkere dingen. Aan de manier waarop ik dit schrijf merken jullie waarschijnlijk dat dit niet het geval bleek te zijn. Samen met 9 andere onwetende onbekenden werd ik zowat gedumpt op deze prachtige maar ietwat kille plaats. Een beleefd koppel die daar was om ons te bedienen, een bejaarde onaangename vrouw met een streng gezicht, een eerder koelbloedige jongedame, de heer Lombard, generaal Macarthur, een chaotische dokter, detective Blore en een rebellerende twintiger. Het zijn allen mensen die niet tot dezelfde sociale klasse behoren als ik, een vergissing van Constance lijkt het mij. Gedurende de tijd die ik me hier bevind kan ik beter genieten, daarom is het nu tijd voor mijn namiddagdutje ( Ik ben namelijk al sinds het middageten wakker).
Ik ben Lawrence Wargrave, een uiterst gewaardeerde, ondertussen gepensioneerde, rechter én president van een gerechtshof. Aangezien ik niet meer van de jongste ben en niet vergeten wil worden vond dat ik ook me ook maar eens moest aanpassen aan deze technologische samenleving en zal ik vanaf nu mijn papieren dagboek ruilen voor deze blog op het wereldwijde web. Wordt u net zoals mij uiterst geboeid door de juridische en politieke kant van het leven? Dan hebt u het juiste adres aangeklikt.
