Huilen, lachen.. meer is er eigenlijk niet, in het leven. Behalve natuurlijk scheerschuim tegen de gevoelige huid, belspelletjes op de televisie, vervelende sneeuw, zelfgebakken koekjes nammie-, modderstromen in Californië, lege witten vellen, inktvlekken, afschuwelijke posters die je een halve eeuw geleden had opgehangen en verliefdheid. En tegenwoordig is dat het belangrijkste voor ons geworden, niet het gelukkig zijn of wenen, maar wat de kranten of tijdschriften ons vertellen. Want geef nu toe, wat zouden we zonder het nieuws en de kranten zijn? Dan zouden we niet weten de mensheid niet meer tegen te moderne pastoors kan, zouden we op de luchthaven staan en daar pas vernemen dat er een vulkaan is uitgebarsten die al het vliegverkeer verpest en zouden we snakken naar de details van Paris Hiltons liefdesleven. Huilen en lachen, wanneer doen we het nog oprecht? Je leert je vrienden allemaal op sociale netwerksites kennen, binnen twee seconden denk je dat je elkaar kent en vijf minuten later heb je alweer ruzie. Die tijd daartussen dat je gelachen -?- hebt, en de tijd daarna dat je zelfs drie nachten lang jezelf in slaap huilt omdat je beste vriendin hebt verloren, is dat dan oprecht? Of doen we het allemaal maar omdat dat van ons verwacht? Genoeg over valse en onoprechte gevoelens. Wisten jullie dat een brood in het 1914 maar rond de tien cent kostte en dat je er vandaag al gemakkelijk twee euro voor betaald? Nog eens een bewijs dat een eeuw geleden leven, veel makkelijk lijkt als nu. een eeuw geleden was het waarschijnlijk alleen maar huilen, lachen en oorlog- Vorige week las ik in de krant een artikel waarin besproken werd wat de grootouders van Jurgen Van den Broeck wielrenner- doen tijdens de Ronde van Frankrijk. Op het eerste opzicht lijkt daar niets mis mee, maar wie geeft er om wat die gepensioneerde doen in de zomer? Oké als het in de streekkrant zou staan, maar in de Gazet van Antwerpen? Hebben wij dan zon oninteressant land, dat we in de krant moeten vermelden wat grootouders van celeberties doen? Blijkbaar wel. Die mensen doen helemaal niets fout tegenover mij hoor, maar dat is alsof mijn leerkracht lichamelijke opvoeding over haar privéleven zou beginnen te vertellen. Overbodige informatie dus. Wanneer lachen of huilen jullie nog oprecht? Je mag het me altijd laten weten, ik zoek naar een geloofwaardige reden. Waar ik nog niet tegen kan in deze tijd: solden. Oké oké, ik geef toe, ik houd van de solden. Maar ik snap niet dat ze dan ineens ook alle kleren van de nieuwe collectie binnen hebben. Het is duidelijk dat alle artikelen in de solden maar op een hoop liggen in de winkels en er weinig aandacht aan hun presentatie wordt gegeven. Maar waarom moeten de kleren van de nieuwe collectie dan zo mooi gepresenteerd worden dat je er niet aan kunt weerstaan? Het lijkt haast of ze solden doen, alleen maar om dure dingen van de nieuwe collectie te willen verkopen. Achja, genoeg voor vandaag.
Niet lezen; tenzij u meer dan duizend woorden aankan
We leven in de eenentwintigste eeuw. Een eeuw waarin tien jarigen zich kleden als sletten, porno niet langer een taboe is en er 160 duizend tienerzwangerschappen zijn per jaar. Een eeuw waar in je in drie seconden dankzij de ordinaire datingsites- je ideale partner kan vinden, die na twee minuten toch al niet meer zo ideaal lijkt. In deze eeuwen krijgen we te maken met 3 crisissen; de tijdelijke- economische crisis, de milieucrisis en de midlifecrisis. De economische crisis waar, door waardeloze beleggingen, niet alleen de banken hun beurswaarde maar ook hun reputatie fataal gedaald is. De milieu crisis is gevormd doordat we door het hele bestaan van de mens door teveel vervuild hebben, met name teveel CO2 of koolstofdioxide in de lucht gebracht. Hierdoor zou de opwarming van de aarde een feit zijn, teveel zon blijft hangen in onze dampkring waardoor de temperatuur stijgt, het poolijs smelt, het zeeniveau stijgt, minder land is en dit schijnt erg te zijn. Sommige wetenschappers geloven dat de wereld over een jaar of vijftig zal vergaan, anderen zeggen dan weer dat over twee jaar onze planeet compleet geruïneerd zal zijn. Als laatste is er nog de midlifecrisis. Veel voorkomend, tegenwoordig ook bij jongeren, die snakken naar wat avontuur. Maar het standaardmodel van personen in een midlifecrisis is ook niet verminderd; zestig jarige die een ultramoderne jaguar kopen en een relatie aanknopen met iemand van de leeftijd van hun kleinkinderen. Over tienerzwangerschappen gesproken, in het tv-programma tienermoeders op vt4 volgt deze commerciële zender een aantal meisjes, die duidelijk te jong zijn om een kind te krijgen maar het toch doen. Tijdens het zien van dit afschuwelijk programma merkt ik op dat twee op de tien van de personen in kwestie nog contact hebben met de vader van hun kind. Geschokt dacht ik aan de beloftes van mijn geliefde, die zei dat hij er altijd voor mij zou zijn, wat er ook zou gebeuren. Aan meer van de helft van deze meisjes werd dat waarschijnlijk ook al eens wijsgemaakt, en wat blijkt? Zijn we dan zo laag gezakt dat we liegen zodat iemand van ons zou houden? Het antwoord is makkelijk; ja, inderdaad. We zouden er alles aan doen om nog maar een beetje liefde te krijgen. Heeft God het zo gewild? Het geloof in God is trouwens pure waanzin en kan met simpel wetenschappelijk onderzoek verklaard worden. Niet puur enkel en alleen mijn mening, maar de algemene wetenschappelijke mening. Zoals u dus kan lezen ben ik geen gelovige, althans toch niet in God, en volgens flair doe het met flair!- zijn er wel meerdere jongeren die zo denken. Wel geloof ik in puur toeval, geluk en mezelf. Het laatste van deze drie daar moet ik persoonlijk soms toch aan werken, iedereen heeft het wel eens, of soms zelfs meerdere keren, van die dagen dat alles en iedereen u tegenzit. Wij, als meisjes, ergeren ons vooral aan ons kapsel, ons lichaam en onze kleren. En meestal is dit om er aantrekkelijk uit te zien voor het andere geslacht. Jongens hebben zo ook hun complexen ik zou niet weten welke, want voor zover ik weet ben ik er geen-. Maar zo blijkt dan dat de jongere van vandaag zich teveel vergelijkt met de andere personen. Nu de gebreken besproken zijn gaan we eens wat positiever kijken, ook al bent u zojuist gedumpt door uw lief, er is altijd een positieve kant aan alles. Oh ja, dat is misschien het ding dat je zou moeten 'leren' uit deze blog, lach met alles! Valt u van uw stoel, huil niet als een klein kind maar lach ermee. Als je een dikke vrouw ziet lopen, lach ermee, lach haar niet uit want dat is gemeen, maar, toch als je intelligent genoeg bent -ongeveer het IQ van een vis wordt hiermee bedoeld, dit is ook toevallig het gemiddelde IQ van een netlog gebruiker, maar straks daar meer over- moet je het verschil kennen tussen lachen met iemand of iets en uitlachen. Er bestaan tegenwoordig veel manieren om te lachen: iemand uit lachen, iemand toe lachen, met iemand lachen en als laatste gewoon met jezelf lachen wat ik persoonlijk zeer vaak doe- Oke, over naar de netlog gebruikers. Waar ik me aan erger is de manier waarop de meerderheid van die netlog gebruikers typen. Ik bedoel als je jezelf 'F45H1o0N__b0y_69' noemt, prima doe wat je wilt, moet ik je naam nu gaan lezen of optellen? Dat je afkortingen gebruikt is prima het is korter en bespaard tijd, en dat is goed want we hebben tijd te weinig in on leven, maar heb een beetje respect voor uw taal? Verder dat je een foto van jezelf wil maken in de spiegel, met je gsm in de hand en dan je gsm bewerkt zodanig dat hij fonkelt, tja, het is een vorm van zelf expressie zeker? Maar wees dan toch een beetje origineel?. Verder heb ik absoluut geen probleem met netlog of het gehele concept, maar als je nickname Mrrr_TiiGrooZZ is of je TiiéptT,, zOò, gelieve dan dit nog redelijk normaal- netlog profiel te verlaten. Tot zover het 'netlog volk', ik zou zeggen Facebook, dat is beter! Maar dat is ook totaal de waarheid niet het gemiddelde IQ ligt er dan wel hoger. -maar dat is enkel en alleen omdat de minder intelligente mensen van op netlog hun naam niet kunnen spellen op niet weten wat postcode betekend- Verder zit je daar met het probleem van overdreven veel reclame en overdreven hoeveelheid van oude mensen. Bijvoorbeeld: het oude mens dat toen ik twaalf was op mijn kap zat omdat ik niet mocht dansen in de straat, wel raad eens wie m'n nieuwe vriend wil worden op Facebook? Hé, het is oké om je moeders vriendenverzoek op facebook te weigeren flair again- Verder zal ik maar stoppen, voor ik de commentaar krijg van een of andere wild vreemde zestien jarige die vindt dat ik me te goed voel tegen over de andere mensen/schapen in onze maatschappij. Amen.
