soms vraag ik me toch af hoe ik het volhoudt. pas op, ik zie men vriend graag, maar de laatste tijd zijn er een aantal puntjes die mij storen. als ik er dan iets van zeg, dan krijg ik de reactie dat ik mij niet moet moeien. Ik vind dat niet kunnen. vooral omdat we nu toch samenwonen. Ten eerste gaat het over zijn zoon, ik mag niks zeggen, want het is mijn zoon nie. ja, wat loop ik hier dan te doen als zijn zoon hier is. Ik voel mij dan echt de meid. ik krijg niet het gevoel van erbij te horen. mijn vriend probeert wel, maar zijn zoon geeft niet toe. soms zo erg dat ik niet meer in de zetel mag zitten of dat ik niet in zijn buurt mag komen. wat moet ik daar dan van denken? volgens mij denkt hij dat het mijn schuld is dat zijn mama en papa gescheiden zijn, maar dan krijgt hij weer een lief moment en dan denk ik dat nie meer. het is raar en het kwetst mij enorm. ik voel me nooit op mijn gemak de week dat hij bij ons is en loop dan ook op de tippen van mijn tenen omdat ik niet weet hoe hij gaat reageren die dag of die minuut. Ik heb al verschillende keren geprobeerd om er met men vriend over te praten, maar dan krijg ik het standaardantwoord dat ik mij dingen in mijn kop haal die er niet zijn. ben ik dan zo aan het overdrijven?
Ik vind het moeilijk om hierover te praten, want ik wil geen van beiden kwijt, maar dit is niet leuk meer. ik kan dit niet lang meer aan als er geen begrip gaat komen. Ik doe mijn best, maar stoot op onbegrip. ik heb het gevoel van binnenkort te ontploffen (maar dat wil ik helemaal niet).
Ik hoop dat het goedkomt, maar dan zullen er toch veranderingen moeten komen, want op deze manier ga ik er gewoon aan kapot.
als je hier ervaring mee hebt, en je wilt die met mij delen. graag!!! ik kan wel wat hulp gebruiken.
Mijn avonturen
