Gilbert Coghe schreef het al in een gedicht, niets blijft duren, niet de vuren, niet de muren....., en afscheid nemen maakt nu eenmaal onlosmakelijk deel uit van het leven.
Niet dat het gemakkelijk is, maar af en toe blijft het toch nog echt moeilijk
Het bericht bereikte ons dat Marc Cools, vrijwilliger bij onze afdeling, alhoewel de laatste jaren minder actief, overleed aan de gevolgen van een hersentumor op de leeftijd van 49 jaar .
Op zijn belofte dat, als het nodig was, we altijd mochten bellen voor zijn hulp, kunnen we spijtig genoeg geen beroep meer doen.
Na het behalen van zijn brevet Helper was hij bij onze eenheid gekomen en al doende leert men.Marc was in de actiefste periode vooral een bezige bij binnen de toenmalige reddingsdienst waarbij hij de waterski-diensten nooit oversloeg. Van ietwat onwennige bemanningslid groeide hij uit totervaren "bootsman".
Hij stelde zich graag ten dienste van de anderen en als hij ergens voor ging was er geen twijfel. Grijs was bij momenten onbekend voor Marc, het was wit of zwart.
Hij had het op persoonlijk vlak niet altijd even gemakkelijk, maar we menen dat hij voelde dat bij ons gewaardeerd werd voor wie hij was en voor wat hij deed.
Zodoende kreeg hij ook meer zelfvertrouwen en we hopen dat we op die manier hebben bijgedragen dat hij in het leven beter zijn mannetje stond.
Bij het verdwijnen van de reddingsdienst was hij nog wel herhaaldelijk actief bij de cateringdiensten.
Via contacten op zijn werk was hij echter ook meer en meer actief in gehandicaptenwerking en voor ons minder beschikbaar.Toch voelde hij zich nog altijd een Rode Kruis-helper en bij de geregelde ontmoetingen was er nog steeds het hartelijke gevoel van verbondenheid.
En dan nu het bericht dat hij er niet meer is, veel te vroeg, voor familie, kennissen en zeker voor Marc zelf. Hij had nog plannen en wie weet wat hij nog allemaal in zijn mars had.
Met tegenzin nemen we afscheid en blijft nog alleen de herinnering.
De aandacht bij het wat moeilijk aanmeren, het zwoegen om de boot op de trailer te krijgen,
Op de vooravond van de waterski te Blankenberge samen zwemmen in de zee.
Een collega-vrijwilliger, een vriend.
Bedankt Marc, we zullen je nooit helemaal vergeten
Gisteren zoals gebruikelijk de traditionele opleidingsdag. Zondagmorgen zijn we met de eveneens traditionele vertraging met bijna het voltallige wagenpark vertrokken naar het RK lokaal te Teunenberg. In totaal waren we met een achtiental personen wat niet slecht is. Bovendien waren we vergezeld van een aantal nieuwe gezichten wat altijd positief is. Wegens omstandigheden ontbraken er een paar vertrouwde deelnemers, kan gebeuren. Onderweg niet teveel problemen alhoewel de tussenafstand tussen de voertuigen niet altijd optimaal was. De verplaatsing alleen is natuurlijk ook al een "oefening" voor de chauffeurs. Verder op het programma : - draaien van een slachtoffer van buik naar rug, - reanimatie alleen, - reanimatie met meerderen (met ballon), - reanimatie kind.
Met 3 instructeurs kan het natuurlijk niet verkeerd gaan.De reanimatie in ploeg is best een leuke bedoening. Uiteindelijk bleek de reanimatiepop niet meer in leven te krijgen. Volgende maand zetten we de AED ook in en laten bericht over het resultaat. Het is ofwel hartslag of verbrand rubber .
Tegende middag was er soep en broodjes, met dank aan Wim en Wendy.Een kwestie van de keukenploeg die de afgelopen dagen actief was voor de B-Fast opleiding niet extra te belasten.
De namiddag werd ingevuld met het manoeuvreren van voertuigen.Geen probleem zou je denken, maar met een aanhanger eraan, hebben de minder ervaren voerders al heel wat minder noten op hun zang.Gelegenheid tot oefenen zonder dat er 20 auto,s staan te wachten tot je de inrit achteruit bent ingereden. We hebben dus ondertussen onze dosis dieseldampen ook binnen. Dank zij deze oefening waren wel na de terugrit alle auto,s en vrachtwagens in een wip op hun plaats gezet.
Traditioneel achteraf nog een pitta bij den Amon voor de die hards.
Beste vrijwilligers en vrijwilligsters Er is een nieuw jaar (2008) en een nieuw communicatiemiddel. Enfin, echt nieuw is het natuurlijk niet , maar het is toch de eerste keer dat we er in de eenheid gebruik van gaan maken. Blogs zijn de rage van het ogenblik en we willen natuurlijk niet achterblijven. We beseffen dat, wat communicatie naar onze vrijwilligers betreft, we niet echt altijd schitterend werk leveren en dat veel van jullie niet echt weten wat er binnen de eenheid allemaal aan de hand is.
De traditionele dingen, zoals de jaarlijks weerkerende preventieve diensten en de (spaarzaam) bijgewoonde opleidingsdagen zijn iedereen wel bekend, maar daarnaast is er toch nog altijd de dagelijkse gang van zaken: een zeker niet afnemende vraag naar transport- en cateringdiensten, het up to date houden van onze voertuigen en het conditioneren van een hoop spullen in het magazijn. We hebben de indruk dat we dat steeds meer met een vast, en steeds kleiner wordend groepje, moeten doen en dat we een deel van onze vrijwilligers steeds minder zien. Langs de andere kant weten we wel dat, als het echt nodig is, in geval van ramp of grote actie, we op een hele hoop van jullie kunnen rekenen. Maar jullie weten: rampen liggen niet voor het oprapen. Het enige dat we kunnen doen is ons voorbereiden en paraat staan om in geval van ...
Daarom hopen we dat dit nieuwerwetse blog-geval een kleine bijdrage kan leveren aan onze communicatie. Het is natuurlijk niet zaligmakend, maar het kan een hulpmiddeltje zijn. Het werkt hopelijk iets handiger dan een website. Iedereen kan hier immers zijn reacties, artikeltjes, fotos of oproepen kwijt. Voorwaarde is natuurlijk dat een aantal mensen zich bezighoudt met regelmatig iets te schrijven of te publiceren, maar ik beloof plechtig mijn best te doen en als er wat respons komt van jullie-entwege is dat altijd leuk.
.
