Titels verzinnen die bij je huidige situatie passen, dat ligt me wel. Deze titel omschrijft volledig hoe ik me nu voel. Enkel heb ik de moed nog niet gevonden om voor de achtste keer terug recht te krabbelen.
Tijd heelt de wonden zegt men.. Maar tijd kan ook veel kapot maken naar mijn mening. Overlaatst vroeg iemand om tijd te geven. Dit deed ik dan ook.. Maar hij vroeg te veel tijd, tijd waarin ikzelf ook kon nadenken, beslissingen kon maken en conclusies kon nemen.
Nadat de tijd verstreken was, kwam hij met het antwoord dat ik al maanden wou horen.. Maar wou ik dit nu nog horen? Mijn inzicht was totaal veranderd door de tijd.. Heeft de tijd dan een relatie gebroken? Of heeft de tijd me net een duwtje in de rug gegeven om zo te weten komen wat ik echt wil?
Is tijd altijd even goed? In deze situatie is er te veel tijd verstreken. In mijn ogen had het sneller moeten gaan, zodat ik zekerheid kreeg en zodat ik mij ten volle in de relatie kon smijten.
De lange tijd die hier over ging, heeft er voor gezorgd dat ik nieuwe mensen leerde kennen, nieuwe inzichten leerde verkennen, nieuwe plaatsen ontdekte en vooral mezelf beter leerde kennen.
De tijd die ik hier kreeg, leerde me dat ik me kon amuseren zonder iemand standaard aan je zijde.. Het opende me de ogen, dat ik sommigen echt had verwaarloosd.. Personen die ik erg aangenaam vond, gewoon door de tijd vergeten.
Daarom ben ik de tijd ook dankbaar, want het heeft me opnieuw de kans gegeven om die mensen te leren kennen.
Moet ik dan ook nieuwe kansen uitdelen aan mensen?
Het eerste berichtje hier, en wat is het raar om alles neer te schrijven en niet eens weten of iemand het ooit gaat lezen.
Ik ben hier niet om het feit dat mensen het lezen, ik ben hier om te kunnen schrijven, en zo alles te kunnen ordenen. Mijn gedachten van A tot Z.
Mijn hoofd is momenteel één chaos.. Ooit al eens meegemaakt dat je zelf niet meer weet wat je denkt?! Dat overkomt me nu..en ik vind nergens rust..
Mijn lichaam en ziel stagneren. Ik kan niet verder naar de toekomst, maar ook niet terug naar het verleden..
Waar ben ik dan nu? Wat wil ik nu? Weet ik wat ik zelf wil? En hoe ga ik ooit te weten komen wat ik zelf wil?
Hoe kan je vooruit gaan als je niet weet je gevoelens zijn? En wat de gevoelens van anderen zijn? Wil ik wel vooruit?
Want ik weet als ik vooruit wil, moet ik kiezen! En kiezen is verliezen..
Er spelen zoveel keuzes momenteel, dat ik ze gewoon uitstel zodat ik er niet over hoef na te denken.. Maar van uitstel komt afstel? En afstel betekent dat hier, iedereen verliezen? Dierbaren verliezen?
Moet ik geven om de mening van anderen? Want als ik naar anderen luister, is de keuze snel definitief.. Maar wil ik wel luisteren? Want anderen weten nooit in detail hoe ik me voel.. En kunnen anderen een beslissing voor mij maken?
De prioriteit voor mijzelf is momenteel het ik beschermen.. Ik ben de laatste tijd veel gekwetst, en ik wil dit niet meer. Soms is afstand nemen, beter. Soms kan je door afstand te nemen meer bereiken. Dat heb ik wel geleerd de laatste tijd. Maar afstand nemen van personen is niet makkelijk..
