Na een lange tijd geen oog gehad te hebben voor mijn blog voel ik dat het mij toch zou kunnen helpen. Misschien..
Zoals ze in het Engels wel eens zeggen, 'to feel sorry for yourself'. Dat wil ik zeker niet doen maar het probleem is dat ik niet veel mensen in mijn leven heb en daarom ook niet veel mensen heb die om mij geven. Ik mag niet overdrijven want mijn vriend geeft enorm veel om mij en zou de maan verzetten als ik het hem vroeg.
Het gaat eerder om mijn familie, mijn broer, mijn mama, mijn papa. Voor hen is het vaak moeilijk om een manier te vinden om met mij om te gaan. Dit kan natuurlijk aan mij liggen maar in het leven komt alles toch langs 2 kanten zou je denken. In mijn gezin is dat niet zo. Het is de bedoeling dat ik mij voortdurend aanpas en ja knik. Terwijl de rest zijn eigen ding blijft doen.
Ik begrijp dat niet alles wat ik doe juist is maar een slecht persoon kan ik ook niet zeggen dat ik ben. Ik doe zeer hard mijn best om niet altijd de slechte dingen te denken maar het wordt me soms wel heel moeilijk gemaakt.
Misschien doe ik te veel moeite, wil ik 'goed staan' bij iedereen. Maar waarom? Is het omdat ik in het verleden al de vrienden die ik had, wegduwde met mijn domme gedrag? Is het omdat ik niet weet hoe ik moet omgaan met mensen? Ik weet het echt niet. Maar een ding is duidelijk, ik heb nooit echte vrienden gehad en als zo'n relatie in ombouw was, verpestte ik het op een of andere manier.
Misschien hadden mijn ouders en mijn broer mij ook al lang uit hun leven verbannen als ik geen familie had geweest. Maar ze kunnen niet anders, ze zijn mijn familie.
Er zijn zoveel 'misschiens' en 'wat als' in mijn leven.. Ik vraag mij af hoe je daar een antwoord op krijgt.
