Het werd mij snel duidelijk dat er deze week twee dingen erg centraal staan voor mij: Liefde en vriendschap. Dé twee begrippen die de rode draad vormen in het leven van een meisje zoals ik. Ze bepalen ook vaak hoe we ons voelen. Toch is het vaak moeilijk om de lijn te trekken, daar kwam ik deze week achter. Na enkele maanden in het duister getast te hebben, verloor ik de hoop, en daar trok ik de lijn. De lijn tussen wat zou kunnen zijn en wat niet is. Soms moet je jezelf tegen je dromen beschermen.

En wanneer de liefde het even laat afweten, is de vriendschap daar om je er doorheen te helpen. Keer op keer opnieuw, tot je uiteindelijk de juiste lijn trekt, in de tekening van je leven.  En wanneer je tekening af is, kun je er alleen nog maar naar kijken, en jezelf vertellen hoe mooi je’m wel vindt. Soms duurt het eeuwen, krijg je de juiste lijnen maar niet op papier. Maar met veel moed, hoop en een duwtje in de rug, wordt je tekening een kunstwerk. Love is art.

Terwijl ik al enkele maanden met mijn tekening knoei, vraag ik mijzelf af of ik er niet beter af zou blijven. Geduld is een gave, een mooie gave die ik helaas in weinige mate bezit.

En hier zit ik dan, wachtend op een bron van inspiratie, een lichtje die mij nieuwe perspectieven biedt. De beste medicatie tegen een lack of inspiratie? Een kopje hete koffie en een telefoontje van je beste vriendin. Hoe ze het toch doet om me telkens weer te laten lachen wanneer ik zou willen huilen, geen mens die het weet. Soms lukt het je gewoon niet om je tekening alleen af te maken, een andere point of view kan in dit geval wonderen doen. En dat deed het ook.

Waar liefde stopt, daar gaat vriendschap verder, tot in het oneindige, of toch iets wat daar op lijkt. Het is net als zuurstof, je kunt gewoon niet zonder. In mijn geval, net als koffie. Liefde daarintegen, is het koekje die er smakelijk bijhoort. Het koekje waar we naar verlangen, dat we met volle genot opeten, en waar we nog eventjes van nagenieten. Koffie zonder koekje? Nee, dat is niets voor mij.

Slurpend van mijn kopje koffie – zonder koekje – vraag ik mij af hoe mijn tekening er verder zal uitzien, want hoe graag je het ook zou willen, je kunt het verleden niet uitgommen.

Cindy

06-09-2009 om 21:37 geschreven door LittlePrecious  

Een week vol dubbel gevoel. Zo kun je ’t best wel noemen ja! Soms gebeurt het dat je in een korte periode met heel wat verschillende gevoelens te kampen krijgt, en dat is soms best vermoeiend. Hoe geef je dit alles een plaats, hoe ga je er mee om? Soms is het een ware zoektocht naar evenwicht in je hoofd, dat merkte ik ook op. Niet alleen was er plaats voor geluk en vreugde voor mij deze week, ook was er plaats voor een leeg en koud gevoel, een gevoel van eenzaamheid.

Het gevoel van geluk ervaarde ik eind deze week toen ik mijn resultaten kreeg van de tweede zit, goede cijfers! Ik had dit zelfs niet durven hopen, en toch was het er. Het ware gevoel van geluk en opluchting overspoelde mij als een enorme vloedgolf. Tsunamigevoel, zo heet ik het. Dit is het soort gevoelens waarbij je even moet gaan zitten om het over je heen te laten gaan, een gevoel dat je omver kan blazen als een windbui. Het is net of je eventjes in een droom zit, en waarbij je jezelf moet vertellen ‘Dit is echt, cindy! Je droomt niet.’

Geluk, we ervaren het niet elke dag, en dat is volgens mij ook de reden waarom het ons zo overspoelt. Misschien zien wij ook vaak het geluk niet in de dingen. Je moet toegeven, we zijn niet snel tevredengesteld. Het geluk in de kleine dingen ervaren is dan voor sommigen  ook een grote boodschap. Maar niet voor mij. Mijn motto? “Wear your smile like a diamond, because IT IS your diamond!” Niet altijd even makkelijk, maar ik prober mij eraan te houden, in goede en kwade tijden. Met vallen en opstaan.

06-09-2009 om 21:35 geschreven door LittlePrecious  

Hoi Bloggertjes!

Ik heet jullie allemaal heel erg welkom op mijn Blogje.
Bij deze zal ik mezelf eerst eens deftig voorstellen hé. Mijn naam is - zoals je waarschijnlijk al kon raden - Cindy!
Ik ben 19 jaar, woon in Knokke en studeer in Kortrijk. Ik ga nu naar mijn tweede jaar Orthopedagogie, of in de volksmond: Opvoeder. Ik zit ook op kot (eigenlijk op peda) in Kortrijk, en ik kan het je verzekeren, 't is er supertof!

Verder hou ik mij veel bezig met shoppen, eens uitgaan, een cinemaatje doen/dvd'tje huren etc.. Maar het liefst van al hou ik mij bezig met het schrijven van tekstjes, gedichtjes, columns enzovoort. Daarom ook dat ik deze blog gemaakt heb, om mijn gedachten en teksten met jullie allen te delen. Ook zul je hier geregeld tekstjes vinden over mijn belevenissen. Reacties zijn altijd toegelaten natuurlijk!

Verder wil ik jullie veel plezier wensen op mijn blogje, en laat gerust een berichtje achter als je wil!

Groetsels

Cien

06-09-2009 om 18:18 geschreven door LittlePrecious