Ik had ontdekt dat het meisje aan wie ik les gaf, waarschijnlijk thuis mishandeld werd. Hiervoor heb ik heel veel bewijs samen geraapt en ik heb hier lang over nagedacht. Zoals ik al zei, focuste ik steeds meer op 1 persoon. Ik paste zelf mijn eigen lessen aan aan dit meisje. Op die manier kon ik misschien achterhalen wat er thuis allemaal aan de hand was. Ik stelde vragen zoals: 'Hoe is het thuis' en ik liet mijn leerlingen lezen over mishandeling. Zo hoopte ik dat ik wat meer te weten kon komen over haar. Nog steeds heb ik enorm veel spijt dat ik niet snel genoeg heb ingegrepen om haar te helpen. Ik weet zeker dat ik nog meer kon gedaan hebben. Het eerste dat mij liet vermoeden dat het om mishandeling ging was toen ze eens in mijn les met haar haren los was gekomen en normaal droeg ze die altijd in een paardenstaart. Hierbij zag ik dat ze ten hoogte van haar nek aan het wrijven was. Dus in de pauze vroeg ik of ze pijn had. Ik raakte voor dat ik het wist haar nek aan en voelde een enorme bult. Ze zei dat ze 'gevallen' was en ik zag dat ze gespannen was. Dit had ze al heel vaak gezegd. Ze kwam al verschillende keren met wonden op haar lichaam en dan gaf ze steeds een nieuw excuus. Vaak was dat excuus dat ze gevallen was of ze dat ze tijdens het spelen gevochten had met haar broertje. Toen ik met de ouders sprak, vertelden ze dat ze gewoon heel erg onhandig was, ze achterstand had en ook problemen had met haar immuunsysteem. Ik wist dat er toch iets niet klopte dus ik nam contact op met de schoolarts en met het schoolhoofd.