We zouden de subway F lijn nemen tot Jamaica en dan de Airtrain naar JFK. Leek ons eenvoudiger dan die we namen bij de heenreis, geen wissel van metro. Peace of cake, 1uur reistijd incalculeren...
En dan ging het fout...
In Jamaica aangekomen volgden we de pijltjes naar JFK en stonden plots buiten op straat... Geen Airtrain...
Oeps...en we waren al langer onderweg... Bleek dat we nu een bus moesten nemen... Geen paniek. Snel gevonden waar die te nemen en nog leuke gesprekken met enkele locals.
Maar toen bleek dat die bustrip een extra uur zou duren kreeg ik het toch benauwd, bovendien zouden we kunnen vastzitten in het verkeer...De buschauffeur was super lief toen ik onze situatie vertelde. 'Don't call yourself stupid',zei hij nog bemoedigend.
Het bleek een echte stopdienst te zijn, elke 500 m passagiers erop en eraf. Tik tak, tik tak. ..we zouden onze vlucht missen...
Nu kreeg ik het toch wel benauwd en Bijtje ook... Ik probeerde de realiteit te negeren. Nee we gingen niet praten over hoe het fout zou gaan! Komt goed!
Maar de realiteit was dat we daar zaten op die stopdienst, en geen idee of we de vlucht zouden halen...
Tijd om naar binnen te gaan, rustig te worden. Daar ontstond ruimte om te vertrouwen. Aanvaarding van elke mogelijke uitkomst. Bijtje zag het ook, er kwamen allerlei alternatieve scenario's naar boven. Latere vlucht, extra overnachting, het zou wel goed komen. Het werd best een mooie route, langs roze en blauwe huisjes en een mooie zonsondergang als extraatje.
Het vertrouwen was niet dat we de vlucht wel zouden halen. Maar aanvaarding van elke mogelijke uitkomst.
De chauffeur zei geruststellend dat we op schema zaten en een onbekende vrouw lachtte en knikte dat het goed was.
Op de luchthaven moesten we nog van terminal wisselen. Maar dat ging allemaal zo snel en vlot. We wisten,zonder te weten, waar we moesten zijn. Rennend door de luchthaven,lachend en grappend, samen met een vrouw die ook onze vlucht moest halen. Direct luggagedrop, douane, boarding. No problem!
Dankbaar dat ik leer vertrouwen. Je krijgt in het het leven zoveel kansen om te groeien. Je moet alleen vertrouwen en leren zien welke weg je moet nemen.
Een gospeldienst bijwonen in Harlem stond op mijn verlanglijstje. Maar dat het zo een geweldige ervaring zou worden kon ik alleen maar van dromen!
Ik wilde niet bij de 'toeristen', een paar fotootjes nemen en weg. Maar echt voelen wat het is. De man aan de deur vertrouwde mij. Begeleide ons tussen de 'locals' en verzekerde hun dat we niet vroeger zouden weggaan.
Bijtje was er eerst niet gerust in, zeker niet toen ik koos voor een plaatsje midden tussen de mooie opgedoste 'zwarten' met hun hoedjes en zondagse kleding.Â
Wat een ervaring! Hun enthousiasme was aanstekelijk, het gospelkoor was geweldig! Ik opende mijn hart voor dit overweldigende gevoel en ging mee dansen en zingen. AMEN!Â
De mensen die eerst een beetje wantrouwig waren openden zich ook voor ons. Ze knuffelden ons, gaven ons hun mooiste glimlach en een lieve vrouw leende Bijtje zelfs haar bijbel!
Zij weten wat het is om je te verbinden, je hart te openen en je diepe Zelf toe te laten. Hun devotie voor God komt vanuit een ander perspectief dan hoe ik het zie. Maar ik voelde me zo verbonden,zo een met hen, het universum, met al wat is. Zo dankbaar voor!
We hebben geen foto's genomen. Ze zouden geweldig geweest zijn! Een oude man die rondspringt op het podium, het gospel koor door het dolle heen, mensen met tamboerijnen en zingend en dansend.Â
Maar dit alles zouden we dan niet gevoeld en beleefd hebben.
En als je je met mij verbindt kan je misschien voelen wat ik bedoel. Dan zegt een open hart misschien meer dan duizend foto's...
