Goh, waarom ik een blog juist nu moet beginnen? Echt geen gepast moment uiteindelijk. Midden in mijn blok, midden in mijn examens. Zou uiteindelijk niets anders mogen doen dan leren. Waarom ik het dan toch doe? goh, ik kleur altijd binnen de lijntjes, dus heb een uitlaatklep nodig zonder echt te weten wat ik hier ga schrijven: persoonlijke gebeurtenissen? Meningen over wat ik zie, hoor en voel? Wie weet... misschien zal zelfs deze tekst het enige zijn wat ik hier ooit op zal posten... Moet wel toegeven dat dit idee niet uit het luchtledige valt: ik schrijf gráág. Moest ik meer geduld hebben, zou schrijver geworden zijn. Niet dat ik denk dat ik de mensen iets boeiends kan meedelen of een levensles kan bijbrengen, nee, het zou puur voor mezelf geweest zijn: het zou mij vanbinnen heel gelukkig hebben gemaakt. Het gevoel vrij te schrijven wat ik wil, wanneer ik wil en dat in alle anonimiteit. Misschien toch nog niet zo een gek idee om hiermee te beginnen.
Tot ooit of nooit, liefs, Lily-Rose
P.S.:In ieder geval, wat de levensduurte van deze blog
ook mag zijn, zou ik je toch 1 ding willen vragen: Geef de
eerstvolgende die je zie een compliment, wie het ook moge zijn. Ok, ik
geef het toe, klinkt inderdaad beetje vreemd om dit bovendien zo plots
te zeggen (je zal het misschien ooit nog merken, maar ik kom soms echt met zaken uit de lucht gevallen), maar het gebeurt echt te weinig. En als je het echt niet ziet zitten of je net een wildvreemde tegenkomt, glimlach dan gewoon. Wie weet komen we elkaar zo wel eens tegen...
