Bijlagen:
Het_mooiste_geschenk.pps (2.6 MB)   

 Ergens...achter in een donker woud, heeft een rups een cocon om zich heen gebouwd.

 Het eeuwige kruipen maakte haar vreselijk moe.

 Ze sleepte zich zelf naar dit veilige plekje toe.

 In haar cocon heeft ze kracht en warmte gekregen.

 Maar ze voelde zich ook eenzaam en kon zich niet bewegen.

 In de cocon bleef ze klein, diep in haar hart wilde ze graag een vlinder zijn.

 Ze is alleen bang voor de enorme verandering die ze zal ondergaan.

 En voor wat haar straks te wachten zal staan.

 Dapper als ze was, besloot ze zich aan de natuur over te geven.

 En te vechten voor een gelukkig leven.

 Ze voerde in haar cocon een zware strijd.

 Ze raakte de controle over haar lichaam en haar leven kwijt.

 Op een dag scheen er een zonnestraaltje door haar cocon, dit is het moment waarop voor haar een nieuw leven begon.

 Ze ontpopte zich in de warmte van de zonnestralen, ze voelde dat dit de bron was waaruit zij echte liefde kon halen.

 Haar kleurrijke vleugels spreidde ze uit in het licht, ze vloog over zeeën, langs bergen en dalen.

 Ze rustte op bloemen en durfde nectar te halen.

 Ook hield ze van sterren en vloog graag bij nacht.

 De aangename stilte heeft haar tot eindeloos dromen gebracht.

 De wereld lag voor haar open, ze voelde zich vrij.

 Diep in jouw hart zit deze vlinder...........die Vlinder... dat ben .. jij .

MOOI

 Men zegt je bent mooi, je hebt mooi haar,een mooi gezicht,

 mooie ogen, maar wat is mooi?

 Ik ben misschien mooi aan de buitenkant,

 maar van binnen leef ik op de rand,

 van binnen ben ik kapot, een soortje van verrot,

 ik voel me alles behalve mooi, want er is iets van me afgenomen,

 iets waar ik nooit helemaal over heen zal komen,

 als dit niet was gebeurd, had ik nu niet getreurd,

 en kon ik me mooi voelen, van binnen en van buiten,

 zonder steeds op die onverdraagbare pijn te stuiten.

 Vergeten is moeilijk, beseffen dat doet pijn,

 er aan denken is moeilijk, er over praten is fijn

 m'n hart is verscheurd, ik voel me verlaten,

 m'n hart zit vol met deuken en gaten, iemand heeft me beroofd van m'n eigen lichaam, hoe kon dit zomaar gebeuren?

 hoe moet dit verder gaan?

Het is nu bijna anderhalf jaar geleden,
ik zal het nooit meer vergeten,
Daar voor was alles okee
ik had lieve vrienden,
en ze leefde altijd met me mee,
Op school ging alles goed
ik deed alles wat een levensgenieter doet,
Tot 12 februari in de winter
Toen was mijn leven in één klap niet meer pienter,
ik werd van het goede pad afgetrokken,
en het enige wat aan mijn lijf bleef,
waren mijn sokken.
ik wilde het helemaal niet,
en het deed me veel pijn en verdriet
ik wilde met het leven stoppen
en begon alles op te kroppen
maar door mijn vrienden kom ik er doorheen
als het misgaat helpen ze meteen
ze steunen me als ik ga janken
ik heb zoveel aan ze te danken
maar nog steeds voel ik schuld,
viesheid en pijn,
Zal ik ooit de oude kunnen zijn?
Sommige mensen geloven me niet
omdat je 't aan de buitenkant ook niet ziet
Van buiten ben ik heel blij
Van binnen ben ik dood en stuk
Elke dag besef ik het weer
Dan lijkt het net of ik naar de plek,
en dader terug keer
Nog steeds denk ik dag en nacht
aan die keer dat ik ben,
Verkracht!!!!

hij neemt me in zijn armen,
hij kust me overal,
hij ritst mijn spijkerbroek open,
ik duw hem van me af,
hij dringt aan,
ik wil het niet
ik zeg dat hij moet stoppen,
maar hij luistert niet,
nee, nee, ik wil het niet
waarom? ik dacht dat hij van me hield,
het doet pijn,
ik ben verkracht door de man die ik liefhad...