Toen we vanmorgen wakker werden na de klok rond te hebben geslapen voelden we het meteen.... Overal spierpijn. We konden amper ons bed uit ons met moeite naar het ontbijtbuffet gesleept, waar we eerst de trap naar beneden moesten nemen om er te geraken. Iedereen bekeek ons raar, misschien door de manier waarop we de trap afgingen??? Wie weet. het ontbijtbuffet is super, verschillende soorten brood, ontbijtgranen, vruchtensappen, eieren, de nodige noedels.... En heel veel vers fruit en yoghurt. En natuurlijk mogen de croissants en koffiekoekjes niet ontbreken, Nadien hielden we een luie dag bij het zwembad om van tijd tot tijd wat afkoeling te zoeken. Vanavond hadden we dan de massage waar we naar uitkeken. De Borneo therapy. Pijnlijke zaak op sommige plaatsen maar toch was het genieten. Een echte beloning na onze zware beklimming. Nu gaan we lekker eten in Pepino's, het super lekkere Italiaans restaurant in het hotel.
Maandag was dan eindelijk de grote dag aangebroken. We starten met de eigenlijke beklimming van de Kinabalu. Na ons ontbijt gaan we ons registreren en ontmoeten we onze gids James. Een stevige gespierde kerel, maar heel rustig. Net wat we nodig hebben. Vanaf de Timpohon gate beginnen we aan de eerste dag van onze beklimming. We vertrekken op 1800m en klimmen naar 3200m, waar we zullen overnachten. Deze trip is amper 6 km. De eerste 3 km gaan vrij vlot. Vanaf dan beginnen we de hoogte te voelen aangezien we dan al ruim boven de 2500m zitten. Vanaf dan is het in een slakkentempo naar boven en moeten we nog om de 500m rusten. De ondergrond zijn trapjes de eerste kilometers. Maar de trapjes komen vaak tot aan onze knieën, wat het er een stuk zwaarder op maakt. Na 4 km en de shelter van Layang Layang zijn het allemaal grote rotsblokken en is het steil naar boven klauteren. Dit was zo pijnlijk. Echt afzien. Toen we dan eindelijk na 5 1/2 uur stappen Laban Rata bereikten was de vreugde groot. Om half 2 ploften we in ons bed, compleet uitgeteld. Toen pas voelde ik hoe erg de hoogteziekte mij weer in zijn greep had hoofdpijn, misselijk, duizelig, geen spatje energie over. En dan denken dat je de volgende dag nog zo'n 800m moet klimmen naar de top. Gelukkig deden alle pillen (diamox, dafalgan, motilium) hun werk en na het avondeten voelde ik mij beter. Om 19u kropen we in ons bedje ( in een dorm met 4 andere) en probeerden we te slapen want om 2 uur was het tijd om op te staan, te ontbijten en te vertrekken. Dit met de bedoeling de zon te zien opgaan op de top. Na 15 minuten klimmen voelde ik de hoogteziekte weer. Misselijk, hoofdpijn, doodmoe. Ik zwalpte verder naar boven ( zo vertelde Véronique mij) . Aangekomen op 3600 m moesten we ons optrekken aan touwen langs een eg steile rotswand. Daar ging het mis, ik voelde dat ik geen kracht meer had in armen en benen en zou mijzelf nooit omhoog kunnen trekken hebben. Dus jammer genoeg konden we niks anders doen dan terugkeren. De afspraak was samen uit, samen thuis. Jammer voor Vero want zij had er misschien wel geraakt aangezien zij praktisch geen last had van hoogteziekte. Terug toegekomen in Laban Rata kropen we nog voor een tweetal uurtjes in ons bed. Langzaam hoorden we nog opgevers binnenkomen. Tegen half acht kregen we nog een tweede ontbijt en begonnen we aan de afdaling. Dit was echt afzien. Mij enkels en knieën deden fameus pijn. Tegen het einde voelden mijn benen loodzwaar. Tegen half 1 kwamen we aan op de Timphon gate waar we gestart waren. Uitgeput keerden we terug naar ons resort. Hier gaan we nog de laatste 3 dagen relaxen.
Gisteren zouden we een vlucht hebben vanuit Mulu naar Kota Kinabalu om 15u. Vond het al raar dat onze vlucht ging van Mulu naar Kuching en dan verder naar Kota Kinabalu want Kuching is in de andere richting en enkele uren vroeger was er een rechtstreekse vlucht. Maar zo gaf de boeking bij Malysian airlines aan. Toen we incheckten bleek echter dat ze ons geschrapt hadden van de vlucht van Kuching naar Kota KInabalu. Dit omdat de overstaptijd te kort zou zijn (45 min.). De beste optie was naar Miri vliegen en daar 6 uur wachten op de vlucht naar Kota Kinabalu. Uiteindelijk had ook die vlucht nog meer dan een uur vertraging. We arriveerden pas om 00u in Kota Kinabalu. Dan met de taxi naar het novotel voor een nachtje. Natuurlijk moest het daar ook nog moeilijk gaan. Geen van onze visa kaarten zerkten. Daardoor moesten we met ons laatste ringits de kamer betalen. En toen zeiden ze nog dat het ontbijt niet inbegrepen was. Terzijl ik duidelijk een kamer met ontbijt geboekt had. Toen ben ik even uit mijn kram geschoten. Doodop, je laatste wisselgeld afgeven en dan geen ontbijt. Moest dan de bevestiging van booking.com doormailen waar op staat dat het ontbijt inbegrepen is. Om 01u30 zijn we dan uitgeteld in ons bed geplofd en vanmorgen per taxi naar het Shangri La resort gegaan. Hier verblijven we 1 nacht en na de beklimming nog 3. Dit is echt een super de luxe resort. Je wordt hier echt gepamperd
Morgen vertrekken we voor de beklimming. hopelijk zit alles een beetje mee en geraken we op de top.
Onze laatste 2 dagen in Mulu zitten erop. Na gisteren een bezoek gebracht te hebben aan Clearwater and Wind Cave stond er vandaag nog de Canopy skywalk op het programma. Wandelen tussen bomen. Heel mooi. De Canopy is bij de langste ter wereld met zijn 450 m. Alleen jammer dat we maar weinig dieren zagen. Vermoedelijk omdat we een beetje aan de late kant waren. De beste tijd om vogels en apen te zien is 's morgens vroeg. Onze wandeling begon om 10u. Maar het was toch de moeite waard. binnen enkele uren nemen we de vlucht richting Kota Kinabalu. Overmorgen starten we dan met de 3 daagse beklimming van de Kinabalu. Hopen maar dat we de top halen en niet geveld worden door hoogteziekte!
Dinsdagnamiddag arriveerden we met enige vertraging dan toch in Mulu NP. Na onze intrek genomen te hebben in onze leuke kamer maakten we ons klaar voor ons onze eerste wandeling "de night shift". Deze wandeling start om 19u wanneer het donker is. Je gaat op zoek naar nachtdieren zoals kikkers, spinnen, sprinkhanen, gekko's .... Heel tof. Woensdag stond dan de " valley of Eden riverwalk" op het programma. We wisten niet goed wat we hiervan moesten verwachten. In de beschrijving staat dat je wandelt, klimt en zwemt. We gingen eerst Deer Cave in, een prachtige grot waar honderden vleermuizen leven. We gingen erg diep en klimden over rotsen, wandelden oor de rivier, klimden langs rotsen omhoog, je moest je goed vasthouden en je kon niet anders dan de rotsen vol met vleermuizenuitwerpselen vastgrijpen Vaak moesten we onszelf met een touw omhoog trekken. We hadden het dan ook wat onderschat. Na eindelijk uit de grot te zijn geklauterd moesten we nog een heel stuk in de jungle wandelen. Uiteindelijk bereikten we de prachtige valley of Eden. Hier lunchten we en konden we zwemmen. Nadien moesten we dezelfde weg weer terug. Probleem is dat je met je watersandalen of waterschoentjes (heb ik hier moeten kopen, want sandalen moesten vooraan dicht zijn) geen echte grip hebt op de rotsen. Véronique is dan ook een keertje gevallen. Gelukkig viel het allemaal nog mee. Buiten wat schaafwonden en blauwe plekken zijn we heelhuids terug in de grot geraakt. Nadien bezochten we nog Langs Cave. Een iets kleinere maar niet minder mooie grot. Lang geleden waren Deer en Langs Cave 1 grot. Nu zijn ze opgesplitst met in het midden de Garden of Eden. Vandaag stonden er opnieuw 2 grotten op het programma. Wind Cave en Cleerwater Cave. Weer 2 prachtige grotten. Nadien konden we nog zwemmen in de rivier om tegen lunchtijd terug in het park te zijn. Deze namiddag doen we een korte tocht en daarna gaan we naar het vleermuizenobservatiecentrum waar we gaan kijken hoe de honderden vleermuizen uit de grot komen vliegen. morgen doen we nog de Canopy skywalk om daarna naar Kota Kinabalu te vliegen.
Maandagochtend werden we al vroeg opgehaald om onze vlucht naar Mulu te nemen. Aangekomen in de luchthaven bleek dat de vlucht 3 uur vertraging had omwille van technische problemen ( Om 13u50 konden we dan eindelijk vertrekken voor een vlucht van 1.5 uur. Bleek echter dat we niet konden landen in Mulu omdat het zo'n slecht weer was. De piloot probeerde het 2x, maar kon de landingsbaan van op de minimumhoogte onmogelijk zien en dus was het te gevaarlijk om te proberen te landen. Er werd besloten de vlucht af te leiden naar Miri. Daar aangekomen bleek dat we geen vlucht naar Mulu meer hadden die dag en dus de nacht zouden moeten doorbrengen in Miri. We kregen een kamer in het Parkcity Beverly hotel, één van de betere hotels in Miri. We kregen een voucher voor gratis diner en ontbijt. het spijtige is wel dat we dinsdagmorgen een wandeling gepland hadden naar 2 mooie grotten en onze volgende dagen in Mulu al helemaal ingevuld zijn met andere wandelingen Maar een heel groot voordeel is dat we normaal de eerste nacht in Mulu in een dorm moesten Slapen omdat er geen 2 persoonskamer meer vrij was voor de eerste nacht. In plaats daarvan slapen we in een van de beste hotels het is maar hoe je het bekijkt.... Hopelijk geraken we vandaag zonder problemen in Mulu en kunnen we ons geplande avond wandeling op zoek naar nachtdieren laten doorgaan.
Net terug van onze 3 daagse trekking naar Semban village of bijgenaamd village in the clouds! We vertrokken vrijdagmorgen voor een rit van ongeveer een uurtje waar we stopten om onze lunch af te halen en eventueel nog iets te kopen. Daarna ging de rit verder naar de dam waar onze gids en gastheer Tya ons opwachtte. Hij ging ons naar boven gidsen en we zouden bij hem 2 nachten logeren. We beginnen aan onze tocht en we waren door Laurence die ons de avond ervoor uitleg kwam geven gewaarschuwd dat het een pittige tocht zou worden. We zouden de hele dag voornamelijk klimmen. De verschillende dorpsbewoners hebben onderweg trapjes gemaakt in bamboe zodat zij ook beter omhoog kunnen klimmen met hun inkopen uit de stad. Zij doen deze tocht verschillende malen per maand met 45 kg op hun rug. Wij hadden enkel een rugzak van 5 kg ongeveer te dragen. Bij aanvang daalden we stukjes en moesten we 2 gigantische bamboe bruggen over. Met een bang hartje en voetje per voetje gingen we over de wiebelende bruggen. Na onze lunch gegeten te hebben bij een dorpje onderweg ging de tocht verder. Vanaf dan was het continu klimmen en leek er aan de trapjes geen einde te komen. Telkens wanneer we een huisje of hut zagen dachten we dat we er waren, maar telkens volgden er nog meer trapjes. Aangezien de bewoners klein zijn en kleine voetjes hebben is het niet zo evident om deze te nemen. We namen er 2 of 3 tegelijk maar dit maakte het des te zwaarder. Vėro en ik gingen vrij vlot omhoog, maar Rose een Australisch die ook mee de tocht maakte had het erg zwaar. We moesten vaak erg lang op haar wachten. Ze vertelde achteraf dat ze al 7 jaar een personal trainer heeft en ze 2x in de week meedoet aan een bootcamp. Blijkbaar is mijn trainer toch wat beter hè Debbie. Ik ben onderweg vaak dankbaar geweest voor al die squat oefeningen )) Tegen 16u arriveerden we in het dorp met zo'n 50 tal inwoners. We werden onthaald door Marina, de vrouw van Tya. Ze gaf ons een typische snack ( rijstpap achtig) en thee. Daarna snel onder de douche want er is enkel koud water. 'S avonds kregen we een lekkere maaltijd met verschillende soorten groenten, rijst en tofu. Heerlijk. We kropen nadien al snel in bed want we waren alledrie erg moe. De volgende morgen na het ontbijt ( gebakken rijst) en toast, gingen we naar de waterval. Een fikse wandeling van 1 1/2 uur. Daar konden we zwemmen en bereide Marina onze lunch. Weerom de bbq in bamboe. Heerlijk!!! Na een siësta gingen we terug naar het dorp. We konden wat kennismaken met de andere bewoners en na het diner kwamen de familieleden langs. De oudere vrouwen dragen rond hun benen en armen veel koperen ringen. Jammer genoeg is deze prachtige cultuur aan het uitdoven. De jongeren doen dit niet meer. De tante van Tya danste voor ons en natuurlijk moesten we al snel meedoen. Vanmorgen vroeg vertrokken we terug richting Kuching. Weerom een tocht van 4 uur, ditmaal overwegend dalen, met op het einde een pittige klim. Afzien!!! En dat in een hitte van zo'n 30 graden en erg vochtig. Na zo'n tocht stonken we verschrikkelijk bij aankomst. Ze zagen ons graag komen in het Hilton ) morgen vliegen we naar Mulu NP!!
Maandag vertrokken we voor onze 4 daagse tocht naar de Iban stammen. De eerste dag stopten we aan een reservaat waar de Oetang Oetans verblijven. Ze krijgen hier 2x per dag eten, dus ze kunnen altijd naar de voedingsplatformen komen als ze honger hebben. Er zijn er bij die al maanden niet meer geweest zijn, die volledig in het wild leven. We hadden geluk. Een moeder met haar baby kwam voedsel halen. Prachtig om te zien. Daarna ging de tocht verder naar de markt van Serian. Veel verse vis, vlees, fruit en groenten. Hier kochten we wat vers fruit om mee te nemen op onze tocht. Rond 17u kwamen we aan het Batang Ai longhouse resort. Hier verbleven we 1 nacht om daarna per longboat verder naar de Iban te reizen. De reis per longboat ( houten gemotoriseerde kano) duurde nog 1 1/2 uur. Bij aankomst namen we onze intrek in de Borneo adventure lodge. Dit is gelegen tegenover het longhouse waar we met de Iban konden kennismaken. in de namiddag maakten we een wandeling door de jungle en keerden per boot terug naar de lodge. Daarna gingen we op bezoek bij de Iban. We werden voorgesteld aan het stamhoofd en geven onze geschenken af voor de kinderen. ' s Avonds dronken we samen met de Iban rijstwijn. Een hele gezellige avond! De volgende dag maakten we opnieuw een mooie wandeling door de jungle waarna de boot ons oppikte en naar de waterval bracht. Daar konden we zwemmen en genieten van een super lekkere traditionele lunch. Kip en groenten klaargemaakt in bamboe, heerlijk! Nadien keerden we terug naar de lodge en na een bezoek aan de Iban zat de dag er weer op. Vandaag keerden we terug naar Kuching. Een lange tocht! Vanavond super lekker gegeten in restaurant Bla Bla Bla. En dat voor amper 15. Morgen vertrekken we voor een pittige trektocht naar een andere plaatselijke stam in de bergen. Ik ben benieuwd!
Gisteren vanuit Kuala Lumpur naar Kuching gevlogen. We logeren hierin het Hilton hotel en dat is gewoon zalig!! Bij aankomst besloten we om te brunchen hier in het hotel, aangezien het ontbijt in Kuala Lumpur erg magertjes was ( veel mie en rijstgerechten). Man, man wat een lekkernijen. Koude groentjes, sushi, warme groenten, vlees, vis, brood en beleg, soep en enkele super lekkere zoetigheden! En dat amper voor 10. De rest van de dag hebben we de stad verkend en konden we de regatta volgen. Die vind hier op de rivier voor ons hotel plaats. Vanochtend tijdens het ontbijt zagen we verschillende lopers passeren ( 50 tal) . Bleek er een race bezig te zijn, afstand tot je niet meer kan het kriebelde fameus moet ik zeggen. Maar we vertrokken al snel richting Bako NP. Per minibus en boot bereikten we het park. We maakten een prachtige wandeling en konden heel wat dieren spotten zoals neusapen, vliegende lemuren, wilde everzwijnen, makaak aap, krabbetjes, zilveraap.... Na de lunch maakten we nog een prachtige wandeling door de jungle en de mangrove om nadien weer opnieuw per boot het vasteland op te zoeken. Het was een prachtige dag, jammer dat de enkel wat pijn deed Morgenochtend vertrekken we voor een tocht van 4 dagen naar de Batang Ai.
Na 2 lange vluchten konden we eindelijk op verkenning gaan in Kuala Lumpur. Dit hadden we toch een beetje onderschat, de hitte, de jetlag maakte dat we na enkele uren KO waren en onze hotelkamer opzochten. Na enkele uurtjes geslapen te hebben ( niet goed voor de jetlag) voelden we ons terug wat fitter. We zijn Chinatown gaan verkennen met alle namaak Gucci, Prada, Louis Vuitton! En allemaal echt beweren ze Onze eerste dag zit erop. Morgen vliegen we naar Borneo waar het pas echt begint!
ons met moeite naar het ontbijtbuffet gesleept, waar we eerst de trap naar beneden moesten nemen om er te geraken. Iedereen bekeek ons raar, misschien door de manier waarop we de trap afgingen??? Wie weet.
hoofdpijn, misselijk, duizelig, geen spatje energie over. En dan denken dat je de volgende dag nog zo'n 800m moet klimmen naar de top. Gelukkig deden alle pillen (diamox, dafalgan, motilium) hun werk en na het avondeten voelde ik mij beter. Om 19u kropen we in ons bedje ( in een dorm met 4 andere) en probeerden we te slapen want om 2 uur was het tijd om op te staan, te ontbijten en te vertrekken. Dit met de bedoeling de zon te zien opgaan op de top. Na 15 minuten klimmen voelde ik de hoogteziekte weer. Misselijk, hoofdpijn, doodmoe. Ik zwalpte verder naar boven ( zo vertelde Véronique mij) . Aangekomen op 3600 m moesten we ons optrekken aan touwen langs een eg steile rotswand. Daar ging het mis, ik voelde dat ik geen kracht meer had in armen en benen en zou mijzelf nooit omhoog kunnen trekken hebben. Dus jammer genoeg konden we niks anders doen dan terugkeren. De afspraak was samen uit, samen thuis. Jammer voor Vero want zij had er misschien wel geraakt aangezien zij praktisch geen last had van hoogteziekte. Terug toegekomen in Laban Rata kropen we nog voor een tweetal uurtjes in ons bed. Langzaam hoorden we nog opgevers binnenkomen. Tegen half acht kregen we nog een tweede ontbijt en begonnen we aan de afdaling. Dit was echt afzien. Mij enkels en knieën deden fameus pijn. Tegen het einde voelden mijn benen loodzwaar. Tegen half 1 kwamen we aan op de Timphon gate waar we gestart waren. Uitgeput keerden we terug naar ons resort. Hier gaan we nog de laatste 3 dagen relaxen.
