Het grootste probleem voor vreemdelingen is de taal. Ik wil me dus extra inzetten om deze mensen onze taal en cultuur te leren kennen. Na de ontmoeting met Nadia, een Pakistaanse schone word ik op slag verliefd. Daar gaan mijn goede voornemens want ik besteed al mijn tijd alleen aan Nadia. Sorry Saskia, dit heb ik echt niet gewild, maar het overkwam me gewoon. Ik ben onder de indruk van Nadia's schoonheid en haar spontaniteit. Zelfs haar brabbeltaaltje vind ik leuk. Spijtig dat ze geen goede films kan appreciëren en midden in de zomer kerstkaarsen op tafel zet. Kijk ik echt neer op haar koekjesdozenromantiek? Ik heb altijd gedacht dat cultuurverschillen niet veel uitmaken. Maar toch ben ik dikwijls ontgoocheld in Nadia's reacties. Hoe is het mogelijk dat iemand vandaag de Holocaust niet kent? Is het belangrijk voor een relatie dat je partner dat weet? In reacties gaat het toch om vertrouwen, passie en respect en toch ben ik ontzet dat zij nog nooit van de Holocaust, Hitler en Anna Frank gehoord heeft. Nadia heeft mijn minachting gevoeld. Ben ik dan echt "monsieur superieur"?
Als objectieve journalist heb ik respect voor alle mensen. Maar vooraleer ze je respect kan geven en je respect kan krijgen moet je elkaar beter leren kennen. Ik probeer al een hele tijd bevriend te geraken met allochtonen. Ik voel me nog altijd onwennig in hun nabijheid. Ik ben reeds lid geweest van een fitnesscentrum en werd reeds supporter van F.C. Turksport, maar ik had een hekel aan voetbal. Ik heb heel wat persconferenties van allochtonenverenigingen bijgewoond, maar ze gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Ouhida één van de eerste personen met wie ik een goed contact heb, ze heeft me uit de rellen in Borgerhout gered. Hij is een aardige jongen die me aan zijn leider Abou JahJah voorstelt. Objectief zijn deze allochtonen niet. Alhoewel de politie op een afstand stond toe te kijken, beweren ze alsmaar dat de politie hun voortdurend provoceert. Ik had heel wat vooroordelen bij de harde kern van het Vlaams Blok. Maar als je ziet welke vernietigingen de jongeren aanrichten krijg ik zelf begrip voor hun situatie. Na mijn ontmoeting in café Roma zijn die stoere Vlaamse Blokkers eigenlijk echte volkse Antwerpenaren. Ik probeer steeds zoveel mogelijk objectief te blijven maar heb het nog dikwijls heel moeilijk.
Ik vind dat ieder mens het recht heeft om te oordelen of zijn eigen leven menswaardig genoeg is om te blijven leven. Mijn bompa heeft herhaaldelijk om euthanasie gevraagd. Maar geen enkele dokter wil er op ingaan. Mijn bompa is bijna blind, bijna doof en incontinent. Hoe moet een mens zijn om te mogen sterven? Ik heb integraal de "Wet betreffende de euthanasie" gelezen en heb er bijna overal commentaar bij. Wie kan zomaar beslissen over fysiek ondraaglijk lijden en welke waardenschaal gebruikt men daarvoor? Mijn bompa is geen gemakkelijk mens en heeft het mijn bomma altijd heel moeilijk gemaakt en toch heb ik het er moeilijk mee dat men niet ingaat op zijn wens voor euthanasie. Dat hij zichzelf nu moet uithongeren vind ik vreselijk, de vuile trage dood is moreel meer toegestaan dan de snelle propere. Hij blijft mijn bompa en ik zal hem missen. Wat ik ook zo erg vind is dat ik ook zo moeilijk een gesprek met hem kan aangaan. Wat zeg je tegen iemand dat bijna dood is? Ik wil bompa graag vertellen dat hij me over m'n eigen leven heeft doen nadenken. Niets is zwart-wit in deze wereld. Euthanasie vind ik een goede zaak voor terminaal zieke mensen tot je er zelf mee geconfronteerd wordt. Ik mis je nu al bompa!
