"Hé, jij zit bij mij in klas, waarom heb ik nooit eerder opgemerkt hoe mooi je bent?", zei de jongen.
Ik lach verlegen naar hem.
"En je lacht verlegen, maar toch zo perfect en zo schattig!"
Ik kijk in zijn ogen, hij in de mijne, we stappen naar elkaar toe en -
Hé, opstaaaaaaaaaaaaaan! BANG! Ik val uit bed.
Met een grote buil en een blauwe elleboog verschijn ik op school, het is niet om aan te zien. De mensen gapen me aan en beginnen spontaan te lachen, ik merk dat ik mijn haar vergeten te kammen bent. Ik ben net een wandelende struik. Ook de mysterieuze jongen lacht naar me. Hij lacht me niet echt uit, hij lacht bezorgd, maar dat beeld ik me waarschijnlijk enkel in. Ik herinner me mijn droom van die nacht. Ik droomde over hem, nu pas besef ik dat ik eigenlijk bijna niets over hem weet. Ik luisterde wel naar zijn voorstelling in klas, maar toch weet ik zijn naam niet meer. Alleen dat ene detail is me bijgebleven, hij speelt strandvolleybal! Ik verdrijf mijn gedachten en concentreer me op het echte probleem, met name mijn haar. Ik vind het niet meer zo erg dat ze me uitlachen, ik ben het al gewoon. In elke school is het hetzelfde liedje. Enkel de 'zielige' mensen uit mijn school, als ik ze zo mag noemen, willen met mij praten. De mensen uit mijn klas worden dit jaar blijkbaar weer afgeschrikt door mijn vuurrood haar, ik zou er iets aan moeten doen. De vraag is enkel wat ik eraan kan doen. Stiekem vind ik mijn haar wel nog iets hebben en ik hoop dat ooit iemand zal inzien dat mijn karakter niet word bepaald door mijn haarkleur. Ik hoop dat deze dag zo snel mogelijk voorbij is.
De volgende dagen verlopen als normaal. Langzaam aan worden er groepjes gevormd, en zoals verwacht hoor ik nergens thuis. De dagen tikken langzaam weg. We zijn al een halve maand ver, nog negen en een half te gaan en het is weer zomervakantie. Nu pas besef ik dat ik in dat stuk van de maand geen woord tegen DIE JONGEN heb gezegd, en dat ik zijn naam nog steeds niet weet. Hoe kan dat nu? Hij moet soms toch ook antwoorden in klas, dan wordt hij toch aangesproken met zijn naam? Ik zit gewoon altijd te dromen, de school heeft zelf mijn ouders al opgebeld. Ik moet veranderen, en dringend, voordat ik moet zakken van richting en veranderen van school. Dat zou de grootste ramp uit mijn leven zijn, dan zou ik waarschijnlijk nooit contact met hem hebben. Niet dat ik nu contact met hem heb, maar wat niet is kan nog komen. Dit is misschien net ietsje te positief uitgedrukt...
LONDEN - Een beeldhouwwerk van de Zwitserse kunstenaar Alberto Giacometti (1901-1966) heeft woensdag op een veiling in Londen 65 miljoen pond (ruim 74 miljoen euro) opgebracht. Volgens het veilinghuis Sotheby's gaat het om een recordbedrag voor een kunstwerk op een veiling.
Het was twintig augustus, nog ongeveer tien dagen en de vakantie was voorbij. Daar dacht ik op dat moment niet aan. Ik kon alleen aan hem denken, de mysterieuze jongen uit het zwembad. Met zijn goudbruine huid en sterke spieren was hij zo perfect. Waarom had ik de moed niet om hem aan te spreken, terwijl mijn zusje daar helemaal geen moeite mee had. Soms wou ik dat ik haar was, soms, misschien wel wat meer dan soms. Zij heeft glanzend blond haar, en ik, ik heb rood haar, vuurrood. Jammer genoeg is ze nogal een sletje, het is grof gezegd, maar het is wel degelijk zo. De kans bestaat dat deze jongen ook een prooi voor haar word, maar ik hoop van niet. Ik beeld me in dat we samen huppelen op het strand, maar de gedachte verdwijnt algauw als de jongen weggaat. Ik zag hem niet meer terug, en mijn zusje gelukkig ook niet!
- Tot op vandaag. Het is één september. Ik verschiet me een bult. Daar zie ik hem staan, die jongen uit het zwembad, hij zit bij mij op school. Wat is het op zo een moment fijn om te moeten veranderen van school. Wat ben ik blij dat mijn zus jonger is, en dus niet bij mij op school zit. Nu kan ik mijn kans wagen, als ik dat durf tenminste... Oke, ik stap op hem af, nee, toch niet, ik wacht tot hij iets zegt tegen mij. We stappen de klas binnen, en moeten onszelf voorstellen. Ooooooh, hij doet aan strandvolleybal. Wat is hij sexy! Hij lacht naar me, zou hij het misschien merken dat ik hem aankijk? Of ben ik hem aan het aangapen? Oh nee, ik merk op dat mijn mond openstaat. Wat ben ik een sukkel, opnieuw hoop ik om de charmes van mijn zusje te hebben, hoe zij iedereen rond haar vinger draait... Maar ik moet blijven wie ik echt ben, ik mag mezelf niet veranderen. Wat voor relatie zou ik dan hebben, als die er ooit zou komen, waarschijnlijk niet. -
Die avond droomde ik van hem, vanaf dat moment wist ik dat ik voor het eerst verliefd was geworden. Maar ik besefte tegelijkertijd dat hij veel te hoog gegrepen was voor mij...
Ik ben Lien & Fien, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lien & Fien.
Ik ben een vrouw en woon in - (-) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 16/01/1994 en ben nu dus 31 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek & kunst.
Over ons...
Wij zijn nichten en tevens beste vriendinnen.
Mededelingen in het gastenboek :-) Groetjes!
