Net anderhalve maand weer samen na 2 maanden uit elkaar
November en december waren we uit elkaar, er werd niets gezegd, het werd niet uitgesproken, hij belde me gewoon niet meer .......en ik belde ook niet ........koppig? tja....
Met nieuwjaarsdag belde hij me voor de eerste keer in 2 maanden, om me een gelukkig nieuwjaar te wensen en al de gewoonlijke BS.......we hebben meer dan een uur aan de telefoon gehangen en ik heb hem gezegd dat ik deze behandeling niet meer pik, hij zei de laatste keer dat hij me zou terugbellen en uiteindelijk belde hij niet meer,..........ja maar zei hij als excuus, ik had het druk en de dagen gingen voorbij en jij belde me ook niet meer.........dus dacht ik dat je iets beters gevonden had.......excuses, excuses........
Ondertussen vertelde hij wist ik niet wat hij doormaakte, zijn vrouw was weggegaan, 10 dagen in het buitenland naar haar familie en de bedoeling was dat ze daar zou blijven, maar in the end is ze teruggekomen..............tja, what else zei ik...........
En hij meende dat dat ik niet wist wat hij allemaal deed om ze weg te krijgen, ja,ja, zei ik, excuses, excuses...........hij ging door een moeilijke tijd, ondertussen had hij het enorm druk en had hij ook met de feestdagen zijn dochter bij hem en had hij zelfs geen tijd om tijd door te brengen met haar en was hij psychisch er onderdoor aan het geraken...........we moesten een oplossing zoeken voor ons...........tja, zo is het gemakkelijk he, telkens het moeilijk wordt mij negeren en dan uiteindelijk toch terugkomen............waarom altijd op die manier.......ik kan er niet meer tegen, het toont van geen respect.............
Ik beschuldigde hem van iemand anders gehad te hebben in die 2 maanden en waarschijnlijk was het over en gedaan en dacht hij van ik zal haar nog eens bellen..............niet waar, beweerde hij, hij heeft gewoon geen tijd voor niets of niemand...........
Ik zei hem dat ik hem deze keer niet geloofde, en dat ik het beu was om steeds mijn vertrouwen in hem te stellen en bedrogen eruit te komen, dus wou ik bewijzen deze keer..............wat voor bewijzen zei hij ?? Ik wilde een kopij van zijn bellijst van die 2 maanden, belachelijk vond hij............en toch laat ik dit niet vallen, als je nog een kans wilt dan wil ik die lijst, anders rot je maar op...........
Hij beloofde me de lijst maar deed er meer dan een maand over om die te geven............en nadat hij die gegeven had, werd hij de volgende dag zo kwaad, en wat ga je nu doen, iedereen bellen om te zien of het een vrouw of man is, de meesten zijn klanten en die ga je dan storen en wat ga je vragen...........
Voor hetzelfde geld heeft mijn zoon een vriendin van hem gebeld, want soms gebruikt hij mijn gsm, zei hij, en ga je mij die aanrekenen..........
Haha, heb je dat nu ineens bedacht zei ik...........weet je wat, laat het maar, ik ga er niks mee doen...........als je me die lijst direkt had gegeven dan had ik ze zonder te bekijken kapot gescheurd, omdat het geven alleen ervan voor mij bewees dat je niks te verbergen had, maar nu met deze reaktie hoeft het niet meer voor mij............
Normaal gingen we afspreken en in plaats daarvan belde hij me dus op om mijn bak vol te geven, zoals men zegt.........en ineens was zijn vrouw een heilige weer, en had zij level, en ik, ik was die ongelovige............wat is een relatie wanneer je toch niet geloofd wordt, mijn woord zou genoeg moeten zijn, beweerde hij............
Hij gaf zo op me af, dat ik gewoon niks meer kon opbrengen, buiten dat als hij toch beter af was met zijn vrouw, dan bij haar moet blijven en van mij moet scheiden, zeker niet van haar.................zij had dat nog nooit gedaan beweerde hij, althans herinner ik me in het begin van onze relatie had ze hem erop gewezen dat hij wel veel met mij belde, hij beweerde dan weer dat we vrienden waren en dat hij mij adviseerde met zakelijke dinges.................ja, tuurlijk.............maar zij vertrouwde hem, jaja, geloof maar wat je wilt.........
Ik wil zeker niet afgeven op zijn vrouw, maar een heilige is ze allesbehalve, een buitenlandse die hier haar prooi gezocht en gevonden heeft, een gewonde man, met een verleden, die uitlegde van in het begin dat hij 2 kinderen had en geen kinderen meer wou............en wat deed zijn heilige, die bleek al in de eerste maanden zwanger te zijn.....maar alleen opvoeden zag ze niet zitten, dus na lang aandringen heeft ze abortus gepleegd..........en hij was zo stom om haar niet ineens buiten te zetten, maar na enkele jaren het spel goed gespeeld te hebben, hem vrij te laten (hij was nooit thuis en bedroog haar van in het begin, en dat wist ze) en sporadisch voor zijn kinderen te zorgen als ze er eens waren, en hem te helpen met van alles en nog wat en ervoor te zorgen dat zijn kleren gewassen waren en er eten op tafel kwam, (meestal ging hij wel ergens anders eten, want blijkbaar was het toch niet goed genoeg)......maar na enkele jaren van dit, en zij tegen de 35 lopende, kreeg hij medelijden met haar, ongehuwd en kinderloos, besloot hij dat zij tenminste nooit iets verkeerd deed en hem de nodige vrijheid gaf, en aangezien hij toch niet iets beters tegenkwam en zijn mening over vrouwen echt niet goed was, (het waren allemaal krengen en hoeren, enkel om te gebruiken want dat deden zij ook) dus besloot hij haar een kind te geven en na enkele jaren zijn kinderen niet gezien te hebben toch ook een beetje ter vervanging van deze kinderen............wat een fiasco..........als je daarom trouwt en kinderen krijgt dan ben je gedoemd van in het begin volgens mij..........
Dus ik heb niet te erg afgegeven op zijn vrouw, toch ???
De waarheid is dat ik mijn mening heb over haar die niet echt positief is, maar aan de andere kant heb ik ook wel medelijden met haar, want niemand verdient haar leven...........hij zegt zelf dat hij voor haar een meid is, eten maken, de was, de plas......en geen gezaag......en ze heeft uiteindelijk toch ook nog een kind, dus ............
Maar hij wilt ze ook geen groot verdriet aandoen door ervan te scheiden, vooral dan om het kind...........maar is het echt zoveel beter om bij elkaar te blijven voor de kinderen, ik geloof er niet meer in, vroeger dacht ik dat ook, maar nu ben ik ervan overtuigd, dat als je je kinderen graag ziet, wat je elkaar ook aandoet als ouders, je moet je kinderen voorlaten en die verantwoordelijkheid op een beschaafde manier delen en de kinderen je liefde tonen, ook al hou je niet meer van elkaar als ouders.......de liefde voor de kinderen gaat voor, en daarvoor hoeven ouders niet samen te zijn.
Dus naar mijn gevoel zou hij beter uit elkaar gaan, maar ja, ik ben natuurlijk niet zoals zijn eerste of zijn tweede of eender wie van die honderden waar hij mee geweest is.........ik ben een moeilijk, maar eerlijk karakter(iedereen maakt fouten, ik ook, maar ik ben eerlijk genoeg en volwassen genoeg om deze toe te geven), met logica en een sterke wil.........en ik wil een goed leven, is dit zo verkeerd.......
Onze kinderen zouden het zo goed hebben, samen opgroeien als zussen en broer, die van mij staan ervoor open, ben ik zo naief om te denken dat het mogelijk is...........nu dat ze nog thuis wonen, de jaren gaan voorbij en binnenkort zijn ze gaan studeren of werken of getrouwd en beginnen we al aan de volgende cyclus, die van kleinkinderen.............kun je dan nog aanpassen aan zo'n ingrijpende veranderingen in je leven........als hij nu niet weggaat van zijn vrouw, doet ie het nooit, dat weet ik zeker...........
Hij wilt haar niet kwetsen, maar hij kwetst mij door bij haar te blijven............hoewel ik altijd gezegd heb dat ik niet wou dat hij scheidde, besef ik nu dat de tijd doorgaat en we hebben maar een beperkte tijd hier op aarde en ik wil niet altijd de tweede in rij blijven.........ik verdien beter van hem, van hem dat is waar ik op hamer..............ik verdien sowieso beter, maar ik wil niemand anders, ik wil hem........en ik weet dat hij mij ook graag ziet, wij zijn samen 1, maar dan +1 en dat is zijn vrouw............hoe langer ik erover nadenk, moet ik echt een beslissing nemen, dat is ook wat ik nu al anderhalve maand doe, hij heeft het initiatief genomen toen hij weer terugkwam, en nu zaag ik zijn oren eraf, met te zeggen dat hij moet kiezen.............het is gemakkelijk natuurlijk om ons beiden aan te houden, maar het is allesbehalve fair, niet voor mij en zeker niet voor haar.........
