In de bewegingen, veranderingen, de zogenaamde transformaties in het jaar 2012 komt men zich zelf wel meerdere keren tegen, de spiegel draag je gewoonweg gratis in je handtasje met je mee....spiegeltje spiegeltje aan de wand wie is zich of haar het meest bewust in dit transformatie aardseland? Vandaag was er weer zo een dag, waar oude patronen, het geblokkeerde emotie lichaam, de confronterende vibraties met zich meebracht. Er door heen, Alexandra, er dwars doorheen, maak een turning point in je oude structuur...neem de verantwoordelijkheden, zet je twee handen aan het stuur en rij in vrijheid naar het doel waar je al zolang naar verlangd... En ja, na die 180 graden te kunnen maken in mijn gevoelswereldje, ging ik verder op mijn reisweg, ondersteund in mijn comfortabele autootje: verantwoordelijk, niet stuurloos meer, rustig, vrij en vooral met de rechte kijk op de baan... In mijn vizier, zag ik voor mij een glimmende politiewagen, rustig aan, rijdend op de wuustwezelsebaan...Ik toetste mezelf nog even door...rij ik mijn juiste snelheid, heb ik mijn gordeltje om, en ja het geluid van mijn radiootje kon misschien wel iets zachter....maar toch ik reed in alle zekerheid en verantwoordelijk achter deze wagen...door.... Vreemd, de witte wagen zette zich aan de kant en liet mij, voor mijn gevoel dan toch met een glimlach passeren... Ik kijk gevoelsmatig toch nog even in mijn spiegeltje achteruit, en zie dat ik nu vooraan reed in de bebouwde kom met in achtervolging in de witte wagen de zwarte zwaan... Rustig reed ik verder, met mijn zelfzekerheid in de juiste snelheid ... Mijn intuitie vriendje bleef ondertussen naast mij zitten op de passagiers stoel en fluisterde in mijn oor...kijk nog eens in je spiegeltje....lieve meid want hoe mooi ook, deze zwaan....volgens mij geven de zwaailichten de boodschap mee....je bent er aan.... Met al mijn manoeuvres, stond ik aan de kant ....met mijn vraag: Waarom ik, tussen al die passanten, werd ik net uitgekozen...als een verdachte van de dag? Ik stapte vol vertrouwen uit mijn wagen, gaf mijn glimlach, ik begroette de blonde dame, strak in het uniformenpak....die mij probeerde tegemoet te komen met een vriendelijk stemmetje.....Verkeerscontrole, identiteitskaart graag, verzekeringspapieren, keuringsbewijs....ik moet U zeggen ik leek heel rustig maar ik was vanbinnen wel wat van de wijs....Heeft U gedronken....wilt U blazen...ik heb voor U een nieuw blaasmondje....Tja, in een stroomversnelling gaf ik mijn laatste lange adem....en blaaste het lampje SAFE glansrijk... Papieren in orde, ja ik mocht weer doorrijden... Nu is me dit al wel eens eerder gevraagd en getest, maar dit is dan ook normaal als je langs een plaatselijke politiecontrole moet passeren... Maar vandaag was het vreemd, voor en achter mij de blonde zwaan...door haar zomaar uit mijn reisweg gezwaaid....met blauwe discolampen...waar ik geen enkel goede reden voor kon bedenken en nog steeds de vraag : waarom ik? Op mijn terugweg naar huis heb ik nog vaak aan mijn intuitievriendje gevraagd, wat zij ervan mocht denken... Door het scenario voor flikken hier ongedwongen nu te mogen neer schrijven...is het Aha moment mij toegekomen.....mijn nieuwe ik, mijn turning point voor vandaag heeft de kosmos nog graag even getest .....nieuwe inzichten, het doorbreken van een oud patroon, mijn les in bewustwording en het verantwoordelijk zijn voor mijn eigen gevoel....mocht niet meer of minder bekroond worden met de letters van het alfabet: SAFE Ik reis nu verder veilig op mijn nieuwe levens weg, met een blik in mijn vooruit kijk spiegel, vol zelf vertrouwen...en de vraag...spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie gaat er op weg als de witte zwaan, statig met grote witte vleugels die over het water kunnen glijden....nu dat is mijn nieuwe ik.
Wie kent dit spelletje niet van vroeger? Als kind was het één van de favoriete spelletjes om zo elkaar, ongedwongen en speels, te kunnen uitdagen.
Eerlijk gezegd.....als meisje had ik graag het stukje 'doen', zo kon je dichterbij komen naar die ene stoere wang, van de tofste jongen in de groep, om net dat ene verlegen kusje aan te kunnen geven, waar je stiekem van droomde...
Nu volwassen, staat dit spelletje niet ver van ons weg, we kunnen het spelen ieder moment, elke dag...
Maar durven we nog uitdagingen aan? Zijn we nog zo ongedwongen, zo speels?
Jammer genoeg is het veel complexer geworden...of althans dat hebben wij als volwassenen als excuses ervan gemaakt..
Als je achter de waarheid bent gekomen, durf je hiermee dan iets te doen?
Als we iets willen doen, is de waarheid dan groot genoeg om het te durven?
Durf je echt, te doen wat jouw waarheid zegt?
Zoals het raadsel van het kip en het ei, wat was er eerst.....
Wat is er volgens jou het eerste in de rij: WAARHEID? DURVEN? OF DOEN?
Eerst de waarheid, dan het durven en tot slot het doen? Of het durven, vervolgens het te doen om te eindigen met de waarheid? Of doen, met de waarheid, en met de moed van het te durven?
Je voelt al vlug bij het lezen dat dit wel een heel oneindig woord en denk spelletje kan worden, maar dat is nu net de valkuil, want het kan oh zo simpel zijn...
Volg gewoon simpelweg jouw gevoel....maar zie het steeds als een nieuwe uitdaging
Mijn spontaniteit voor deze dag schrijf ik graag met een glimlach:
Durf de waarheid met open armen te zien, en te doen wat je wilt doen.
Morgen, een nieuwe dag..... kan het een andere volgorde zijn... maar in ieder geval het zal voortaan speels en ongedwongen....zijn, vol uitdagingen.
