Ik begrijp niet goed hoe ik me voel vandaag. Ik voel me leeg, alsof niets wat ik doe, er nog echt toe doet. Ik voel me alsof het eigenlijk allemaal de moeite niet meer waard is, alsof het eigenlijk geen zin heeft. 

Uit bed komen ’s morgens, mezelf wassen, aankleden, eten... Al die dingen die zo vanzelfsprekend en gemakkelijk komen voor anderen, al die dingen, lijken zo moeilijk voor mij. Het is alsof mijn lichaam loodzwaar is. Het voelt bijna alsof er touwen gebonden zijn rond mijn hoofd, mijn lichaam en al mijn ledematen die elke beweging die ik wil maken, bijna onmogelijk maken. Alledaagse dingen zijn zo zwaar, zo moeilijk dat het eindresultaat het gewoon niet waard lijkt.

Vooral schuld heeft vandaag weer een groot deel van mijn dag ingenomen. Ik voel me schuldig omdat ik op 22-jarige leeftijd nog thuis woon, ik voel dat ik profiteer van mijn vader en zijn vriendin wanneer zij eten voor me maken, kleren voor me kopen, naar me luisteren, met me meevoelen. Ik voel dat ik het geld en de tijd van iemand anders in beslag neem, voor mijn eigen zelfzuchtige redenen, zonder dat ik daar het recht toe heb. Ook voel ik me schuldig tegenover mijn vriend omdat ik hem weer moet belasten met mijn eigen problemen en ik weer niet genoeg kracht heb om mezelf hier doorheen te sleuren.

Ik ben boos op mezelf voor al deze dingen en nog veel meer. Boos omdat ik 's morgens niet uit bed kan, boos omdat ik 's nachts niet kan slapen door al het gepieker, boos omdat ik weer een dag school mis. Boos omdat ik niet gewoon mezelf kan zijn. 

21-10-2013 om 02:27 geschreven door Neomi