De laatste 2 dagen was het 's morgens vroeg al 16°, dus platte rust! Eergisteren was het net goed, dus keuze viel op de 16 km tocht naar Bellegembos. Peter koos om dit keer mee te rijden met de fiets en deze keuze was duidelijk geen toeval! We hebben nl. ons eerste accident gehad. Een stevige boom heeft niet willen schuiven en de kar kon hem blijkbaar niet ontwijken! Ja, na de rustpauze in het bos, vervolgden we onze weg en moesten we even slalommen tussen de bomen op een nogal hobbelig parcours. De honden waren de bocht al voorbij en vonden dat het wat sneller kon gaan. Ik was net afgestapt om de kar het bergje op te duwen en daar werd waarlijk de kar uit mijn handen gerukt. Ik riep nog uit volle borst "Stop!" maar daar ging de kar al het bergje weer af en kwakte in volle vaart tegen die boom die niet schuiven wilde. Ik dacht meteen: " Geen paniek, robuuste kar, 4X4, tout terrains..., eventjes achteruit om meteen weer verder te gaan maar... iets haperde! Peter had het meteen gezien, de rechterbumper was geplooid en zette het wiel klem. Even aan trekken om die ijzeren buis weer op zijn plaats te krijgen leek meteen een lachertje. Volgende mogelijkheid: de ijzeren buis waar het zadel van Peters fiets op vast zit, paste net in de bumperbuis. Het leek een stevige hefboom maar Peters trekkracht schoot tekort. Trekken, duwen, stampen...de buis bewoog geen vin. Gelukkig had Peter het lumineuze idee gehad met zijn fiets mee te rijden. Hij dus de fiets terug op, richting huiswaarts om degelijk materiaal te halen. De honden hadden ondertussen al door dat er iets niet in orde was en wilden het liefst verder lopen. Dit was nu even het moment om hen te leren dat ze in bepaalde situaties ingespannen moeten kunnen wachten tot ze verdere orders krijgen. Peter vertrok, even verwarring, onrust en ongeduld. Ik ging er kalm bij zitten   en begon spontaan een wiegeliedje te zingen (van de tijd toen mijn zoon baby was), wat hen blijkbaar vertrouwen gaf. Ze begrepen dat er geen gevaar was en de teven hadden nogal vlug door dat het een kwestie van wachten zou zijn. De reu's gingen echter niet meteen akkoord. Thorgal toerde onrustig rond de boom waaraan hij vastgemaakt was, tot hij uiteindelijk het voorbeeld van zijn naaste teamgenote, Alegria, volgde en ook ging liggen. Allegro was echter een ander paar mouwen! Hij bleef maar aan het touw trekken en Venus ambeteren tot ik hem apart aan een boom bond. Het was me niet duidelijk of dit nu onrust, angst of aandachtvragend gedrag was. Hij reageerde zich af op een klein beukeboompje dat blijkbaar in zijn weg stond en trok het aan flarden. Daarna begon hij te graven alsof daar een kilo botten verstopt zat. In zijn nabijheid zijn, was blijkbaar niet voldoende voor hem, hij zat pas stil als ik hem aaide en knuffelde. Nogal aandachtvragend verwend gedrag, vond ik, waaraan ik niet wilde meedoen. Na lang trekken, sleuren en graven, is hij toch gaan liggen, weliswaar met de oren gespitst. En dan, na een mij onbekende tijd wachten, mediteren en één zijn met het bos en de honden, kwam Peter er aan met de matriaalbak. Hij was blijkbaar teruggekeerd met de camionette en de aanhangwagen voor het geval er geen reparatie mogelijk was. Maar dit bleek overbodig, alhoewel. Met de nodige stevige stangen en hamers, kon de bumper voldoende recht getrokken worden zodat het wiel weer kon bewegen. Gered! En met een stevige regenbui op onze nek konden we weer vertrekken. Alhoewel! Shakira hield het meteen voor bekeken. De extra lange rustpauze had haar spieren blijkbaar helemaal ontspannen waardoor van inspanning geen sprake meer was. Dus, Shakira in de camionette en verder met het 4-span. Uiteindelijk waren we tegen de middag thuis en kregen de honden hun verdiende rust. En bij een kop lekkere muntthee, hebben we maar beslist om Shakira (zie foto) bij de HmB-club te vervoegen.