Pasen is natuurlijk heel vroeg dit jaar maar het lijkt toch vreemd: paaseieren rapen in de sneeuw. Voor de honden maakt het blijkbaar niets uit; tijdens een hevige sneeuwbui gaan ze niet eens schuilen. Ze blijven rustig liggen, opgerold met hun neus onder hun staart. Ze zijn ook helemaal in hun nopjes nu ze de ganse dag in de tuin naast de keuken kunnen vertoeven. Ze geven blijkbaar toch de voorkeur om dicht in onze buurt te zijn. En 's avonds vinden ze het helemaal geen probleem om terug naar de achtertuin te gaan waar ze de nacht doorbrengen. Peter hoeft niet eens iets te zeggen. Zij weten, als hij 's avonds hun terrein betreedt, dat het tijd is om de nacht tegemoet te gaan. Het is gewoon een gewoonte, meer zelfs: een ritueel, zoals ook het eten een ritueel is en tevens het mushen een ritueel kan worden. Commando's zijn dan niet meer nodig, de honden weten perfect wat ieder gebaar, elke beweging betekent. Dan is communicatie het "zijn" geworden.
