Vandaag hebben we droevig nieuws te melden. Peter heeft vanmorgen het molligste en wolligste puppytje (rechts op de foto) levenloos gevonden in het stenen hok. We hadden al gemerkt dat hij de laatste dagen er nogal apatisch bijlag en minder ging spelen. We dachten dat hij vooral schrik had van de hevige ruzies tussen de volwassen honden die heviger geworden zijn sedert er puppy's zijn. Maar er was blijkbaar iets meer aan de hand. Hij leek echter niet ziek maar we vermoeden dat onze Allegro hem iets té hardtandig zal aangepakt hebben. We hebben de laatste week gemerkt dat hij absoluut niet kan verdragen dat de kleintjes in zijn poten sabbelen.  Hij reageert hierop met een snauw en soms zelfs een beet, zo te horen aan het schril getier van de terechtgewezen puppy.  We voelen verdriet, de kleine puppy maakte reeds deel uit van de roedel, ook al had hij nog geen naam (wij beginnen maar namen te geven als ze wat afstand gaan nemen van de moeder). We kunnen gemakkelijk aanvaarden dat er puppy's sterven kort na de geboorte. Het is een natuurlijk gegeven dat de zwakste niet overleven en daar komen we ook niet in tussen. Maar als een kleintje van 6 weken bezwijkt aan de beet van een ander roedellid, dan nog van de alfa, dan moeten we toch even slikken. Is onze alfa te bruut? Is hij te onervaren? Allegro heeft nochtans onze jongste roedelleden, Venus en Thorgal, altijd op een gepaste manier terecht gewezen, nog voor hij het leiderschap had overgenomen. Wij, als opperalfa's, zullen een poging doen om hem wat in te tomen en hem duidelijk te maken dat puppyopvoeding niet zo hard hoeft te zijn.