Gebedsgenezing / Een geest zo sterk als tien mannen samen

26 Oktober 2005 | 17:04:30

Volgens haar ouders is Nadia bezeten door een geest. Gebedsgenezer Ahmed Aissaoui moet uitkomst bieden: ,,Als ze niet snel bevrijd wordt, zijn we haar kwijt."

’Niet bang zijn vanavond, die geest komt niet meer terug." Gebedsgenezer Ahmed Aissaoui neemt in de gang afscheid van een patiënt.

Een kwartier geleden lag ze, bezeten door de geest van een oude man, huilend en schreeuwend in zijn behandelkamer. Nu stapt ze bevrijd de straat weer op. Aissaoui kijkt haar na. Deze genezing heeft hem weinig moeite gekost. „Het was een zwakke geest."

’Ik laat koranteksten horen, om de geest in haar te verbranden’

Via de behandelkamer – een ziekenhuisbed, twee vergeelde anatomieposters en een kast vol potjes met kruiden – loopt hij naar de kleine keuken van zijn praktijk in Rotterdam en zet thee voor zijn volgende patiënt: een ’hopeloos geval’ uit Den Bosch.

Haar ouders hebben alles geprobeerd. Huisarts, riagg, psychiater, politie, niets hielp. „Zij denken dat ze bezeten is", zegt Aissaoui. „Ik ben hun laatste hoop."

De bel gaat. Op de stoep staat een kleine man met zijn gesluierde vrouw en dochter. Een paar meter achter hem hangt een meisje tegen een prullenbak. Anders dan haar zus en moeder is Nadia, een jaar of zestien, uitdagend gekleed: strakke spijkerbroek, veel make-up en hoge laarzen. Haar vader kijkt haar smekend aan, maar ze komt geen stap dichterbij. „We moeten haar halen", besluit Aissaoui.

Bij elke stap die hij in haar richting zet, zet Nadia er één terug. Ze kijkt strak naar de grond. „Zie je", zegt Aissaoui. Hij wijst naar haar gebogen hoofd. „Die geest in haar durft mij niet aan te kijken, hij voelt dat ik hem ga aanpakken."

Als ze op de rand van de stoep staat, lijkt het of het meisje de weg zal oprennen, haar vader grijpt haar vast en stuurt moeder en zus het huis in. In de worsteling die volgt, schiet Aissaoui hem te hulp. Hij pakt Nadia’s benen en samen slepen de mannen het meisje naar binnen. Ze verzet zich hevig, haar T-shirt scheurt, haar laarzen vliegen uit. Uiteindelijk ligt ze, met ontbloot bovenlijf en verwilderde haren, in de gang. Aissaoui glimlacht verontschuldigend. „Even thee drinken, rustig worden."

Met woedende blik zit Nadia tussen haar ouders in op de roze bank in de wachtkamer. Ze wil geen thee, geen koekje en al helemaal niet praten met de gebedsgenezer.

Als Aissaoui de kamer binnenkomt, kijkt ze weg. „Wat wil die enge man van mij?"

Aissaoui: „Ik wil alleen maar met je praten."

Weer de bel. Er staan zeven agenten voor de deur, ze hebben melding gekregen van een ontvoering. De genezer kan erom lachen. „Wat een misverstand."

Nadia wordt meegenomen naar de politiebus om haar verhaal te doen. Drie agenten ondervragen in de wachtkamer de geschrokken ouders. Moeder huilt.

„Wat moeten we met haar? Ze loopt weg, slaapt buiten, gaat met vreemde mannen mee."

De hoofdagent richt zich tot de vader. „Nadia ziet er een stuk westerser uit dan uw vrouw en uw andere dochter. Is het probleem niet gewoon dat zij als Nederlandse wil leven en dat u dat niet accepteert?"

„Nee", zegt de vader. „Ze is bezeten."

Een agent die Nadia heeft ondervraagd, komt de gang in. „U mag uw dochter uit de bus halen." Aissaoui lacht. „Dat lukt nooit, wij hebben het net geprobeerd. Door die geest is ze zo sterk als tien mannen."

De hoofdagent belooft te helpen, maar eerst wil hij weten wat Aissaoui met Nadia gaat doen. „Ik laat koranteksten horen, om de geest in haar te verbranden. Blijf er maar bij, dan ziet u het zelf."

Met veel moeite wordt Nadia het huis ingeloodst. Geflankeerd door twee agenten zit ze vloekend op de roze bank. De hoofdagent, op een stoel tegenover haar, probeert haar te kalmeren. „Luister nou even naar die Koran, dan mag je lekker naar huis."

De genezer houdt een klein radiotje bij haar hoofd, een zware mannenstem reciteert. Nadia haalt uit naar het apparaat. „Haal dat ding uit mijn haar!" Aissaoui kijkt de kamer rond. „Dit is de geest die spreekt."

Hij pakt de hand van de hoofdagent en instrueert hem om Nadia’s hand te pakken. Ze laat het toe. „Ik maak nu via u contact", fluistert Aissaoui. De man kijkt vragend naar zijn collega’s, die halen hun schouders op. Een paar minuten staan de gebedsgenezer en de hoofdagent hand in hand. Aissaoui prevelt soera’s en Nadia schreeuwt dat ze weg wil. Dan stapt een blonde agente naar voren. „Stop maar, dit heeft geen zin."

De genezer schudt zijn hoofd en loopt naar zijn bureau. Hij schrijft een Arabische tekst op een blad. „Vandaag gaat het niet lukken", zegt hij tegen de ouders. „Doe deze tekst in een glas water en zorg dat zij het drinkt."

Nadia heeft zich vastgeklampt aan een van de agenten, ze wil niet met haar ouders mee terug naar Den Bosch. De hoofdagent stelt voor de hele familie mee te nemen naar het bureau. „Dan komen we er daar wel uit." In een politiebus rijden ze de straat uit. Aissaoui kijkt hen vermoeid na, hij zucht. „Ik kom niet meer aan mezelf toe, elke dag staan er mensen op de stoep met een spoedgeval en ik kan geen nee zeggen." Zo’n politie-inval is hem nog nooit overkomen. „Maar het was goed, zo zien ze eens wat hier gebeurt."

Nadia vertoonde volgens hem ’tekenen van bezetenheid’. „Ze was ongelooflijk sterk, durfde me niet aan te kijken en haar gezicht was bleek. Maar het kunnen ook psychiatrische klachten zijn en dan stuur ik haar terug naar de huisarts."

Dat zou jammer zijn, vindt hij, want de huisarts heeft haar juist naar hem verwezen omdat hij zich geen raad wist. Dat gebeurt volgens Aissaoui vaker. „Iemand als Nadia is overal ondervraagd en getest en wordt van het kastje naar de muur gestuurd."

Hij moet nu even rustig bedenken hoe hij het verder gaat aanpakken.

Nadia is na een lang gesprek op het politiebureau toch mee naar huis gegaan. Ze heeft de korantekst gedronken, maar beter gaat het niet volgens haar zus.

Een week later heeft Aissaoui een oplossing bedacht: hij gaat Nadia’s zus, Maryam, ’laten slapen’, zoals hij dat noemt, om er via haar achter te komen of het meisje bezeten is of niet. „In die slaaptoestand kan ze contact leggen met de andere wereld en ook met de geest die van Nadia bezit heeft genomen."

Zus Maryam ligt op het bed in de behandelkamer, Aissaoui reciteert met luide stem uit de Koran. Haar vader neuriet mee met de genezer.

Plotseling knipt Aissaoui met zijn vingers. „Ik vraag je contact te maken met de geest van Nadia." Het is even stil, Maryam snakt naar adem. „Hij is binnen."

De genezer draait zich naar de vader. „Er is een geest!" „Vraag hem wie hij is", zegt hij tegen Maryam.

„Het is een man." „Hoe oud is hij?", vraagt Aissaoui,

Maryam: „Vijfentwintig, en vijfenzestig." Aissaoui pakt opgetogen haar voeten vast en schudt haar heen en weer. „Zijn het er meer?"

Maryam zwaait haar armen door de lucht en ademt zwaar. „Drie, maar twee zijn al weg." Er zit alleen nog een man van vijfenzestig in het lichaam van haar zusje, zegt ze. „Hij zegt dat ons huis vervloekt is."

Als de geest begint op te noemen welke kamers vervloekt zijn, gaat de bel. Er staan twee spoedgevallen op de stoep. Aissaoui draagt de vader op zich verder met de geest te onderhouden terwijl hij de klachten van de nieuwe patiënten aanhoort.

Na vijf minuten zijn de geest en de vader uitgepraat. „Ik weet niet meer wat ik die geest moet zeggen." Op de vraag waarom de dode zijn dochter lastigvalt heeft hij geen antwoord gekregen. Als Maryam wakker wordt, zegt ze zich niets te kunnen herinneren.

Aissaoui belooft de vader dat hij snel langs zal komen om Nadia van de geest te bevrijden. „We weten nu dat ze bezeten is en dat het huis gereinigd moet."

Hoe hij het meisje zover zal krijgen dat ze instemt met zo’n ’sessie’ weet hij nog niet. „Eerst ga ik rustig thee met haar drinken, haar vertrouwen winnen."

De vader kijkt bezorgd. „Nadia staat op de lijst voor een opvanghuis. Als ze niet snel bevrijd wordt, zijn we haar kwijt."

Bij de politie wil niemand iets over het voorval kwijt. De huisarts die Nadia heeft doorverwezen wil niet reageren.  

Bron: www.trouw.nl