Zijn stervende vader had aan moeder gevraagd dat zij Edward zijn studies zou laten voortzetten, om priester te kunnen worden. De dood van zijn vader veranderde hem grondig. Hij deed niet meer als een onbezorgd kind, maar behartigde het welzijn van de familie. Zijn moeder kwam bij hem om raad. In de meimaand van het jaar 1909 besloot de begaafde poëziestudent Edward diocesaan priester te worden ten dienste van ‘arm Vlaanderen’ dat hij van huis uit en in de studentenbeweging had leren kennen en liefhebben.

Terwijl hij studeerde nam terzelfdertijd de leiding van de hele familie op zich. Hij bezocht het kleinseminarie te Sint-Niklaas-Waas van 1905 tot 1910, tot hij soldaat werd om zo zijn broer van de legerdienst te verlossen. Tijdens de legerdienst studeerde hij wijsbegeerte aan de universiteit te Leuven. Na de legerdienst trad hij te Leuven op 13 maart 1912 in het Instituut Leo XIII waar hij op 20 oktober van hetzelfde jaar de tonsuur (of kruinschering) ontving. Te Leuven las hij het boek ‘Over de ware Godsvrucht tot Maria’ van de heilige Louis-Marie Grignion de Montfort. Dit drukte op zijn verder leven het teken van een vurige verering van Onze Lieve Vrouw.

In het jaar 1913 behaalde hij de graad van doctor in de wijsbegeerte en in september van datzelfde jaar werd hij aanvaard in het grootseminarie van Gent waar hij de hogere wijdingen ontving in 1914. In de maand augustus brak de eerste wereldoorlog uit en Edward moest opnieuw onder de wapens omdat het Duitse leger België was binnengevallen. Toen het Belgisch leger zich terugtrok, trad hij na allerhande lotgevallen in het grootseminarie te Mechelen in, waar hij vele oud-studenten van Leuven aantrof.

In het jaar 1915 was hij weer in het grootseminarie te Gent, waar hij op 1 mei 1916 priester werd gewijd.

Een maand later werd hij tot onderpastoor benoemd van de Gentse arbeidersparochie van Sint-Coleta, in volle oorlogsmiserie. Dat maakte Edward overgelukkig. De liefde voor armen, sukkelaars, onkerkelijken, stervenden en in het bijzonder voor het volkskind hebben hem blijvend getekend. Dat resulteerde in Poppes persoonlijke armoedebeleving en zijn grote ijver voor de geloofsopvoeding waarvan hij de noodzaak in catechistenwerk en communiebonden had ervaren. De groeiende ontkerstening liet hem niet meer los. Na amper 2 jaren stelde de bisschop hem aan als rector van de Zusters van de H. Vincentius te Moerzeke. Vier jaar contemplatie en studie, waarvan de helft te bed, waren voor Poppe voldoende om met woord en pen Vlaanderen alert te maken voor de zware tijden die op handen waren : doorbraak van het marxisme, secularisatie en materialisme die Kerk en maatschappij ontwrichtten. Maar tegelijk was ook Poppes innerlijk leven in een stroomversnelling geraakt. Een bezoek aan het graf van de eerbiedwaardige karmelietes Thérèse Martin te Lisieux op 15 september 1920 werd een keerpunt in Edwards spiritualiteit. Daar immers ontving hij naar eigen getuigenis, ‘de grootste genaden van zijn leven’. Haar ‘kleine weg’ werd nu voorgoed zijn ‘binnenweg’.

Ver vooruit op zijn tijd riep Poppe alle opvoeders op tot een ‘kruistocht’ voor herevangelisatie vanuit en naar de Eucharistie, met de niet mis te verstane boodschap : ‘eerst gij, dan zij’.

Zo werd Moerzeke ook de tijd van verziend en verreikend apostolaat waaraan de priestervereniging, het catechistenwerk, de geloofsopvoeding door de Eucharistische Kruistocht, de liturgische vernieuwing, het lekenapostolaat, de sociale en Vlaamse beweging zich konden optrekken.

In het rectorhuis kon iedereen terecht. Er werd gebeden, bemoedigd, gezalfd, genezen en naar wegen van vrede en verzoening gezocht in het door de naweeën van de oorlog verdeelde Vlaanderen. Niet naar Poppe, wel naar de Meester werd geluisterd om langs een andere weg naar huis terug te keren. In oktober 1922 belandde priester Poppe in Leopoldsburg. Daar werd hij benoemd tot geestelijk begeleider van toekomstige priesters van over heel het land die hun legerdienst in de CIBI (centrum voor opleiding van brancardiers en infirmiers) doorbrachten. Het waren de laatste 15 maanden van zijn actief apostolaat. Hij kende er het geluk zijn boodschap te mogen uitdragen, niet alleen aan de toekomstige geloofsopvoeders van zijn volk, maar ook aan de tallozen die hij met zijn gesproken en geschreven woord wist te sensibiliseren voor Gods Rijk.

In de schemering van de dood op zijn ziekbed te Moerzeke vroeg Poppe zich herhaaldelijk af of hij zich wel genoeg had ingezet voor het rijk, maar ook nu leerde ‘de kleine weg’ van zijn lievelingsheilige Thérèrese Martin hem ‘zich met lege handen te storten in de vuuroven van Gods liefde voor de heiliging van zijn priesters en medebroeders’. Hij bood zich als offer aan. Op 10 juni 1924 stond hij uit het bed op om de Heilige Mis te celebreren maar hij werd door een plotse beroerte getroffen. Na een korte doodsstrijd is hij overleden, gesterkt door de laatste sacramenten. Hij was 33 jaar. De begrafenis van Edward Poppe was een ware triomftocht. Zijn stoffelijk overschot was 6 dagen publiek opgebaard en zonder ophouden kwamen mensen hem nog een laatste groet brengen, waaronder ook vele kloosterlingen en priesters.

Edward Poppe koesterde een vurige liefde voor de Eucharistie, die het middelpunt was van zijn leven. Hij was Maria zeer genegen en had een private belofte afgelegd om de godsvrucht tot Haar te verspreiden. Op een uitzonderlijk wijze legde hij zich toe op de vorming van de  kandidaten tot het priesterschap en op de heiliging van zijn broeders in het priesterschap.

Man van vurig geloof en actief verkondiger, leefde hij in hoge mate van dat geloof dat hij vooral toonde door een grote vroomheid. Hij hield met heel zijn hart van God en omwille van Hem toonde hij een grote naastenliefde. Hij was zeer bekommerd om het zieleheil van de medemens. Zijn hoop was volmaakt en bovennatuurlijk. Hij had een buitengewoon Godsvertrouwen. Dit liet hij merken door een minachting voor het materiële, omdat hij enkel het eeuwige verlangde.

De morele en geestelijke levenshouding van Edward Poppe bleek voor zijn tijdgenoten uitzonderlijk te zijn. Na zijn dood zijn de bewondering en de verering nog gegroeid en ze blijven nog steeds voortduren ook na de korte tijdsspanne waarin hij heeft geleefd.

Op 3 oktober 1999 werd Priester Poppe zalig verklaard. Op 2 oktober 2001 werd door het Vaticaan een nieuw Martyrologium voorgesteld. Dit liturgisch werk bevat alle namen van mensen die tot mei 2000 werden zalig of heilig verklaard. Daarin werd ook Priester Poppe vermeld.

                                                                                                                                                                   Willy Creten - LKZ

Uitspraken van priester Poppe

Spreek meer met Jezus dan met de mensen.

Wie zijn troost kan vinden in God alleen, is in veiligheid.

Aan de voeten van Jezus en Maria leer je meer dan met de zwaarste menselijke inspanningen.

Zoek uw troost bij Jezus, want mensenwoorden troosten het hart niet.

Spreek niet over uw geestelijk leven, want dan minimaliseer je het.

Dor kunnen we schijnen, leeg zullen we nooit zijn, als wij verlangen. Verlangen is de munt van de minnaar, zelfs van de zwakke.

Als je de inwendige duisternis voelt en niet kunt bidden, dan mag je rekenen op een grotere zegen voor uw werk.

Bid de hele dag, door het liefdevol verrichten van de honderd kleine plichten van staat.

Dat uw dag als een vuurwerk mag zijn, vol van brandende schietgebeden.

Rustige dankzegging is veel heilzamer dan nagejaagd verlangen tot heiligheid en oefenen in heiligheid. Rust is een voortdurende blijk van vertrouwen en geloof.

Gebed en Communie geven je hout en kolen; maar je moet proberen er vuur mee te maken, zoniet zou je sterven van kou met hout en kolen in huis.

Doe je geestelijke lezing nooit vlug en ook niet gejaagd; overdrijf niet, want dan is de zalving weg en ook het nut ervan.

Wat helpt het je, de beste en schoonste dingen te aanhoren, als je er niets van meedraagt, of als het overbodig is in jouw leven !

Laat de genade niet voorbijgaan. Laat ze binnen. Sommigen genaden komen niet terug.

In het gebed aanschouwen we God; wij nemen Zijn gedachten in ons op, wij nemen Zijn volmaaktheden in ons over. Wij worden door Zijn liefde verlicht, door Zijn genade verbeterd en aan Hem gelijkvormig gemaakt.

Wonen in Jezus’ Heilig Hart is Zijn Hart begrijpen en er innig en volledig door aangegrepen worden.

Doe dikwijls een uur gebed : een uur van hostie zijn, een uur van verlangen, een uur van beschouwen, of zelfs een uur van geduld, maar altijd met Maria.

Wat uw gebeden ook mogen zijn, blij en gelukkig, droef en dor, altijd zijn zij God aangenaam, als uw wil maar met de Zijne blijft overeenstemmen.

Weinig omgang met de mensen, maakt de omgang van de ziel met God innig en duurzaam; veel omgang met de mensen verstrooit, breekt de ingetogenheid van de ziel en brengt verveling en nalatigheid in het gebed en in de geestgelijke oefeningen.

Een druppeltje mystiek heeft soms meer effect dan een hele bundel ascese (= zich onthechten van wereldse zaken).

De ware mystiek leeft van het bewustzijn van haar nederigheid en onmacht. Haar liefde groeit uit het bewustzijn van haar schuld. Zij wordt graag vergeten en als zij in het licht komt, vergeet zij zichzelf om Hem !

De ware mystiek blijft altijd onthouden dat zij arm is in zichzelf en dat ze, in de grond van haar wezen, toch een ellendig ‘niets-je’ is.

Wij worden heilig naarmate wij lijden en het lijden beminnen.

Ik sterf liever dan God maar half te dienen.

Uit Maria komt alles : Jezus, de genade en de heiligheid.