Ik sluip op kousenvoeten dit bericht binnen. Ik moet jullie namelijk nog iets bekennen. Ik ben leerkracht. Ik hoor jullie al zuchten. Een leerkracht... Tijd te veel, veel vakantie, dag in dag uit enkele snotneuzen het ABC leren en dan heb je het gehad. Ik spreek hier namens alle leerkrachten: dit is een fabeltje. Wij hebben veel vakantie, dat is waar. Maar in al de rest van deze gedachten, moet ik jullie tegenspreken. Leerkracht zijn is allesbehalve gemakkelijk. Het is veel meer dan wat je op het eerste zicht zou denken. Wij worden verwacht alles te kunnen. Bewijs? Hieronder de jobs die wij dagdagelijks uitvoeren: Poetsvrouw: want onze klas moet steeds piekfijn in orde zijn Pedagoog: want je moet steeds perfect weten wat te zeggen tegen een kind Opvoeder: want ook kinderen die het moeilijk hebben worden steeds meer geïntegreerd in het gewoon onderwijs, hiervoor moeten wij de correct aanpak tonen Planner: want wij moeten een agenda managen en uitstappen regelen, een dagplanning, weekplanning en jaarplanning voorzien Boekhouder: want wij moeten documenten invullen, enquêtes bestuderen, busbladen invullen en pedagogische verantwoordingen voor uitstappen schrijven. Kinderbegeleidster: want net als in de kinderopvang moeten wij kinderen amuseren met leuke spelletjes en toffe lessen. Klassikaal lesgeven is tegenwoordig taboe en dus totaal not done!
Bovendien moeten we allen goedlachs, flexibel en organisatorische talenten zijn. Soms komt het mijn petje te boven. Begrijp me niet verkeerd. Ik doe mijn job doodgraag. Wat me stoort, is het weinige respect en krediet dat je ervoor terugkrijgt.
Onlangs kwam een ouder naar mij die vond dat ik bepaalde kinderen op hun plaats moest zetten. Want ze hadden haar kind uitgelachen. Wat ze niet weet, is dat ik aan deze situatie een kringgesprek heb gewijd, de desbetreffende kinderen op hun plaats heb gezet en hier concrete afspraken heb rond gemaakt. Hier zijn ook totaal geen oren naar. Los het op, juf, los het op. Het kan zo niet langer. Het is opgelost, maar u heeft er geen oren naar. Want u, als verheven ouder, wil steeds het laatste woord. U luistert niet meer naar de leerkracht, maar enkel naar het kind. En dat irriteert mij mateloos. Vooral omdat wij, als leerkracht, iedere dag tientallen situaties moeten oplossen. Dat wij hier iedere keer onze energie in steken. Dus kom niet af met gezever van tijd te veel en veel vakantie. Wij verdienen het! Denk daar maar eens over na!
Ik dacht, ik maak een blog.
Lekker anoniem. Om ideeën te delen, om gal te spuwen en om gedachten
van me af te kunnen schrijven. Je kan mensen inspireren of irriteren,
allemaal naargelang je jezelf voelt die dag. What's on my mind today?
Schrijf het van je af. Mijn hoofd zit soms zo vreselijk vol dat ik het
gevoel heb dat ie gaat barsten. Ik heb ooit gelezen dat je een vrouw
haar gedachten kan vergelijken met een computer waarvan 1000 tabbladen
openstaan. Ik begreep meteen wat ze bedoelden en ik denk heel veel
vrouwen onder ons. Soms ben ik er fier op maar er zijn genoeg andere keren
dat ik dit talent kan vervloeken. Als ik na een harde dag werk eindelijk
in bed lig, bijvoorbeeld. Op die momenten begint de mallemolen te
werken, het klootzakske. Ik had fruit moeten eten bij het ontbijt in plaats van chocolade, mijn lovehandles kwamen veel te fel uit in het kleed dat ik vandaag aanhad. Zouden de collega's het opgemerkt hebben? Of nog erger, zouden ze het erover gehad hebben? Ach, niet aan denken. Morgen een ander kleed aan dan. En ik begin beslist met een gezond ontbijt. En ik ga ook fitnessen, want die extra kilo's zwembandjes mogen er echt wel af. Jup, morgen begin ik! Ik had een to do lijstje moeten maken voor ik ging slapen. Er was nog iets... O ja, ik moet naar de winkel morgen. En ik breng alleen gezonde dingen mee. En, en, en...
Is dit heel erg herkenbaar of ben ik gewoon een rare kwiet? Dit is voor mij een avondritueel. Spijtig, want een goede nachtrust zonder gepieker is zo zalig. Het zijn echt de kleine dingen die een mens gelukkig maken. Wat een torenhoog cliché... Maar wel heel erg waar. Goed slapen, lekker eten, een glimlach, een knuffel. De betere momenten van het leven. Dan voelen we ons als een vis in het water. Of in mijn geval: een volslanke vis. Want ik zou toch wel echt wat moeten afvallen. Morgen begin ik echt. Ik ga fitnessen en breng geen snoep mee van de winkel en ik ga ook zeker gezonder ontbijten. En o jee,...
Bestaat dit nog? Iets goed maken met een attentie? Ik heb altijd gedacht dat dit zo hoorde. Je kwetst je partner, je praat het uit, en de volgende dag verras je hem/haar met een kleine attentie. Een bloemetje, een ontbijt op bed, een flashmob met zijn of haar lievelingsnummer in het centrum van de stad,... Om het goed te maken, weet je wel? Mijn vriend doet dit niet. Nooit. Hij zegt sorry, en daarmee is de kous af. Hij meent die sorry echt, hoor. Echt waar. Die sorry is gemeend vanuit het diepst van zijn ziel. En hij voelt zich oprecht schuldig over wat hij heeft gedaan. Maar voor hem is die ruzie daarna opgelost. Hij voelt zich terug goed. Moet hij mijn liefde niet terug voor zich winnen? Ik bedoel, ben ik hier nu zo naiëf in? Of overdrijf ik? Of ben ik in feite gewoon een vervelende zagepier om niet te zeggen een dramaqueen?
Misschien moet ik het eerst even kaderen. Want hoe kunnen jullie nu een oordeel vormen zonder achtergrondinformatie? Hij heeft me pijn gedaan gisteren. Me laten staan zoals een debieltje. Om met zijn kameraden een spel te spelen. En ik stond daar. Ik wou al uren naar huis en dat wist hij goed genoeg. En toch speelt hij nog een spelletje. En hij laat me gewoon staan. Vraagt zelfs niet of ik wil meedoen. Ik voelde me als een accesoire die hij uit de kast haalt om mee te pronken. En daarna zoals een vervallen potje préparé in de vuilnisbak dumpt. Dit is wat alcohol kan doen met een mens. Een leuk namiddagje uit, een paar pintjes en hup, we denken niet meer aan de vriendin en doen precies ons eigen goesting. Ik ben naar huis gegaan en heb een ferm potje gebleten. Want dat helpt. Niet echt. Hij kwam thuis en begreep wat ik bedoelde. Hij heeft sorry gezegd. Gemeend. En that's it. Dezemorgen was hij voor mij wakker. Hij had mij met gemak kunnen verrassen met een attentie. Maar dit doet hij niet, hij denkt er nog niet aan, hij denkt er letterlijk niet aan. Behalve als ik het hem zeg. Maar dan is het te laat en is het speciale er vanaf. Dan is het geen verrassing meer. Genoeg stof om weer ruzie te maken. Een vicieuze cirkel... Is dit het echt waard?
Misschien moet ik er gewoon mee leren leven dat ik niet het hoofdpersonage van een romantische komedie ben. Demi Lovato zong het al, Let it go. Awel Demi, I will!
