Hallo beste bloggertjes allemaal. Ik heb mijn zusje een update beloofd en bij deze doen we dat dan ook. Ik ga niet meer dag per dag kunnen overlopen, want ik kan ze niet meer allemaal uit elkaar houden. Hier komen enkele memorabele momenten:
Ik ben eindelijk aan het juiste kantoor geraakt om mijn Erasmuspapieren in orde te brengen. Ik moest bij Donatella zijn, Donatella bleek een vrouw van rond de 55jaar te zijn, met kort, slecht geblondeerd haar, maar ze was lief, heel lief. Ze heeft me uitgelegd dat de lessen al begonnen zijn op 23 januari, dat ik dus al de helft van alle lessen heb gemist, maar dat ik gewoon moest relaxen en een beetje in Rome rond gaan wandelen en genieten. Ik mocht zeker niet panikeren (wat ik uiteraard wel aan het doen was). Plus ik kan mijn examen toch 4 (!!!!) keer opnieuw doen, het zou me wel lukken. Ik wist niet goed waar ik mijn lessenroosters kon vinden dus mocht ik de computer naast haar even gebruiken (ik heb er een uur gezeten) en haar alles vragen. Donatella was dus lief. Ze kan ook slecht schilderen, er hingen schilderijen overal in haar kantoor van bloemen, haar naam stond eronder, dus ik vroeg haar of zij ze gemaakt had. Uiteraard zei ze ja, ik vond ze echt niet mooi, maar dat kon ik haar natuurlijk niet zeggen, want ze was zo lief voor mij. Dus ik zei gewoon "Che bello". Ik hoop dat ik een goeie leugenaar ben.
Aan het Erasmuskantoor zei een Italiaans meisje tegen mij "Waarom heb jij voor Rome gekozen om op Erasmus te gaan, het is hier een complete chaos!". Een oneliner om uit te leggen hoe het schoolsysteem en dergelijke hier werkt.
Toen Camille, Carmen en ik op een dag op marktjes aan het zoeken waren naar Italiaanse kinderboeken (om de taal snel en makkelijk te leren) werden we aangesproken door Debbie. Debbie is een vrouw van rond de 40, ze is dik, en ze is Amerikaans (ooo zo Amerikaans!). Ze vroeg van waar we kwamen, ze vertelde ons dat ze al in Parijs had gewoond, in Rusland (ze spreekt Russisch, dat heeft ze 3 maal moeten herhalen zodat ze zeker was dat we het alle 3 hadden gehoord zodat we "wauw" konden zeggen. Wij doen ook gewoon maar wat er van ons wordt verwacht.) Debbie werkt voor een organisatie die "Unconditional Love" heet. Het komt er op neer dat ze in het buitenland bij studenten geld gaan sprokkelen om zo vrouwen die door hun man worden geslagen kunnen helpen en onderdak geven (she has the beste job, she loves her job!). Na al deze uitleg werden we uitgenodigd om een benefiet-avond met poëzie en praatgroepen (Ja Debbie, dat is waarom ik op Erasmus ben gekomen naar Rome!). En omdat Amerikanen overal een schepje boven doen nodigde ze ons uit op haar barbecue die ze die avond zou organiseren. We bedankten vriendelijk en liepen zo snel mogelijk weg. Debbie woont het blokje om, elke dag vrezen we het moment dat we haar opnieuw tegen het lijf lopen.
Ik ben hier in Rome naar de enige cinema geweest waar ze films spelen in hun originele taal met Italiaanse ondertitels. De cinema bestaat uit 2 zalen, het publiek uit maximum 20 man. Het was heel gezellig. We keken naar "The Descendants". Het was een mooie film, met George Clooney, het verhaal speelt zich af op Hawaii. Het is iets voor mijn papa.
Vandaag 8/03, ben ik voor het eerst naar een les geweest! Heel spannend allemaal, de les was "Psicologia Giuridica", wat zoveel betekent als "juridische psychologie". Ik begreep er niets van, maar het was leuk! Ik doe mijn best om de boeken rap te halen zodat ik wat kan bijbenen en zo zal mijn Italiaanse vakkennis zich ook rap uitbreiden. Ik heb goede moed en ik zie alles zitten. De professor (het is een vrouw) vond het nogal grappig dat ik zei dat ik mijn examen wel in het Italiaans wil proberen, maar het toont enthousiasme, denk ik.
Zondag hebben we hier kuisdag gedaan. 4u aan een stuk, en ons appartement is echt niet groot. Vooral veel werk gehad aan de keuken. Carmen heeft er een kakkerlak gezien...
Verder heb ik hier alleen maar Italiaanse vrienden, behalve de Parisienne die in het bed naast mij slaapt en Annelies een meisje uit België dat ik leerde kennen toen ik mijn kot kwam zoeken in Italië. Verder zie ik ook soms Camilles vrienden van haar klas, dat zijn 2 meisjes van Brussel en een stelletje Amerikanen. Iedereen is heel lief en we hebben veel plezier. Echte diepzinnige gesprekken lukken nog niet wegens de taalbarrière, maar hey, wie heeft diepzinnigheid nodig als je elke dag samen ijsjes kan eten! Elke dag wordt hier leuker en leuker.
Gisteren was er een spontaan etentje op kot, nadat de bar sloot (geen paniek mama, de bar sluit hier om 23u) ging iedereen mee naar ons appartement en hebben Carmen en Francesca pasta gemaakt voor 9 man, en een hond. Iemand had zijn hond mee! De naam van de hond was Jago en ik hou nu van Jago, hij was zooo lief!
Nog even dit: - Alle italianen die ik hier heb ontmoet doen suiker in hun espresso! (ik begrijp hier niets van) - Pasta eet je alleen met een vork (owee als je een mes of lepel durft te begrijpen). Als er nog restjes saus in je bord liggen die je niet met je vork meekrijgt, mag je een stuk brood nemen om je bord "uit te kuisen", je eet het stuk brood ook op uiteraard. - Vergeet het dat Italianen alleen maar wijn drinken, Camille en ik zijn de enige die wijn drinken. Alle studenten hier drinken bier of een rare cocktail met fiero, of een italiaanse digestief Amaro.
Dit was het voor vandaag, foto's worden er later opgezet. Als er nog vragen zijn, blijkbaar heeft deze blog een gastenboek (Jij zegt wat??).
