Wat doet de gehelmde en geharnaste ridder die moet niezen? Hoe afgeleid is de strijdende chevalier door het aanhoudende druipen van zijn neus in zijn potdichte helm? Of andersom, hoe benadeeld is de krijgsman die met een verstopte neus moet kampen? Niet simpel.

We herinneren ons allemaal Ridder Jan, die steevast vocht aan de zijde van graaf Floribald van Muysen, meestal tegen de Antwerpenaren, maar af en toe ook tegen mensen. In de slag bij Tongerlo, in het jaar 1142, stonden Ridder Jan, graaf Floribald en enkele ouwe getrouwen in de wei van boer Piet tegenover een overmacht van Lierenaren, Korenaren en Runderen in een verhouding van 1 tegen 5. Op het zicht een ongelijke strijd, maar de Lierenaren, Korenaren en Runderen hoedden zich ervoor hun tegenstrevers te onderschatten, hun wijdverbreide faam als te duchten vechters was hen immers voorafgesneld.

Het strijdgewoel barstte in volle hevigheid los toen de kerkklok van Tongerlo tweemaal sloeg en de zon in haar zenit stond. Ridder Jan liet zich niet onbetuigd en velde menig vijand. Lange tijd zag het er naar uit dat hij na het gevecht zou worden uitgeroepen tot Man van de Slag.

Helaas, zijn reukorgaan en Banaan het fruitvliegje beslisten daar anders over. Na ongeveer één uur strijd was Ridder Jan diep doorgedrongen in de vijandelijke gelederen, woest doch elegant om zich heen klievend met zijn zwaard. Van wel dertig Korenaren sloeg hij de kop af, van minstens zeventien Runderen maakte hij gehakt en zeker acht Lierenaren zette hij voor schaap. Inmiddels stond hij oog in oog met Ward De Bever, tegelijk de rondste en de platste van de vijandelijke strijdmacht. Ward De Bever hield niet zo van vechten en was een echte bangbroek. Met knikkende knieën stond hij zijn onontkoombare lot af te wachten, hij was geen partij voor Ridder Jan.

Banaan het fruitvliegje was in die hele vechtpartij eigenlijk niet betrokken, hij kwam gewoon eens kijken hoe het er aan toeging. Aangezien er voor deze veldslag behoorlijk wat toeschouwers waren afgezakt naar de weide van Piet de boer, viel het Banaan het fruitvliegje behoorlijk moeilijk een goede staanplaats te vinden. Toen de strijd al een uur aan de gang was, zag hij plots een lege plek aan de overkant van de wei, perfect voor een fruitvlieg. Banaan het fruitvliegje wilde voorkomen dat iemand anders de plaats zou inpikken en besloot het strijdtoneel recht over te steken. De gevolgen waren desastreus.

Ridder Jan hief zijn zwaard om Ward De Bever ermee te laten kennismaken, eerst met het plat, later met het scherp. Net toen hij op het punt stond zijn armen met volle kracht te laten neerkomen teneinde Ward De Bever een flinke dreun op zijn schedelpan te geven, vloog Banaan het fruitvliegje door een kleine misrekening langs Ridder Jans vizier zijn helm binnen. Ridder Jan zag dit en geraakte er al ietwat door van de wijs, onderbrak de slaande beweging van zijn armen en volgde onwillekeurig met zijn ogen de warrige vliegroute van Banaan het fruitvliegje. Eerst vloog Banaan, die volledig de kluts kwijt was, enkele keren naar Ridder Jans mond, wat Ridder Jan deed proesten en zeveren en spuwen, allemaal binnen zijn helm. Vervolgens zoefde Banaan wat rond aan de ogen van Ridder Jan, die dit als bijzonder hinderlijk ervoer. Menig toeschouwer en ook enkele overlevenden zouden na de veldslag getuigen hoe ze Ridder Jan zijn kop zagen schudden tegenover Ward De Bever, die overigens geen krimp gaf, ware het uit angst voor de kramp in zijn darmen. Nog volgens de getuigen stond Ridder Jan al die tijd met zijn armen in de lucht en riep hij luidkeels “ga weg!”, meerdere malen zelfs. Niemand kon bevroeden welke vreselijke strijd Ridder Jan voerde met Banaan het fruitvliegje. Ridder Jans noodlot werd voltrokken toen Banaan het fruitvliegje stommelings zijn neus invloog. Dat kriebelde nogal en het oorverdovende “watsja” van de daaropvolgende niesbeurt zou zelfs opgenomen worden in de officiële kronieken over de slag bij Tongerlo. Nog was de ellende niet over voor Ridder Jan, want nu hing zijn helm langs de binnenkant vol snot, met een draadje verbonden met zijn neus. Hij niesde nog eens en nog eens. Ward De Bever, van het fijngevoelige type, aanzag dit alles en bij het zicht van al dat snot begaf zijn maag het en hij gaf over, op de voeten van Ridder Jan. Restjes van Ward De Bevers ontbijt besmeurden het blinkende harnas van Ridder Jan, intussen in zijn helm volledig gevangen in het web van zijn eigen snottebellen. Toch was Ridder Jan zijn zinnen nog niet kwijt en hij vervolledigde eindelijk de klievende beweging van zijn armen, zij het niet langer met het plat van zijn zwaard, maar middels een zijdelingse uithaal onmiddellijk Ward De Bevers kop eraf. Wat Ridder Jan achter zijn masker van snot niet zag was dat Ward De Bever voorovergebogen stond over te geven op zijn schoenen en zijn slag raakte alleen maar wat lucht. Meegesleurd door de kracht van zijn uithaal draaide Ridder Jan een half toertje rond en stond nu met zijn rug naar de overgevende Ward De Bever, al was geen van beide zich daarvan bewust. Ridder Jan, niet onbekend met Ward De Bevers reputatie als watje, voelde zich belachelijk gemaakt door zijn mislukte houw en ontstak in blinde razernij, die er niet op minderde toen hij zeker een kwartier in de lucht stond te hakken, volledig in de waan dat Ward De Bever voor hem stond. In werkelijkheid was Ward De Bever al na vijf minuten naar de kant gewandeld, zijn gevoelige maag liet geen verdere strijd toe. Ridder Jan merkte hiervan niks en liep al hakkend en houwend de weide van Piet de boer over, moest af en toe stoppen omdat Banaan het fruitvliegje weer in zijn neus gekropen was en om een lang verhaal kort te maken: hij struikelde over een molshoop, viel in een beek, niesde nog één maal met zijn gezicht in het water en stierf, want hij was in feite ook op zijn eigen zwaard gevallen.

De slag bij Tongerlo eindigde onbeslist, want eerlijk is eerlijk, een geharnaste ridder zien niezen is lachwekkend en al gauw lagen vriend en vijand in een verbroederende deuk bij het aanschouwen van de fratsen van Ridder Jan. Hoewel diens dood een kleine domper zette op de feestvreugde achteraf, leidde de slag een lange periode van hechte vriendschap in tussen het graafschap Muysen en de ridders van Lier, Koor en Rund, een band die vandaag nog leeft. Banaan het fruitvliegje geraakte nooit aan de overkant van het veld, maar werd nadien wel een veelgevraagde gast op spreekavonden en verdiende een fortuin met zijn boek “Jans Neus”.