1914, het verhaal van Max.

Het begon allemaal in 1914. Ik ben Max de hond uit Veurne en dit is mijn verhaal:

Mijn baasje Achiel, hoorde van de burgemeester, die een radio heeft, dat er oorlog op komst is. Hij vertelde het thuis op onze boerderij en Elisabeth en de kinderen schrokken. Een paar dagen later moest mijn baasje zich in de stad melden om bij het Belgisch leger te gaan. Wij mochten mee om mijn baasje vaarwel te zeggen. En dat.., dat veranderde mijn leven… Een officier zag me en vroeg van wie deze hond was. Mijn baasje zei dat ik van hem was. Toen zei de officier dat ik mee moest gaan en zo moest ik vaarwel zeggen tegen Elisabeth en mijn 2 speelkameraadjes. Zij gingen terug naar de boerderij en wij, wij moesten naar de kazerne. Daar werden we getraind. Mijn baasje leerde schieten, ik leerde boodschappen overbrengen en over prikkeldraad te springen. Mijn baasje sliep in een grote slaapzaal met wel 100 andere soldaten en ik sliep in een hok.

Dag na dag namen de geruchten toe dat Duitsland ons land zou binnen vallen. Toen hoorden we van de hoogste officier dat Duitsland ons land is binnen gedrongen in de buurt van Luik. We moesten naar het front om de Pruisen te stoppen. De soldaten pakten hun wapens en rugzakken en trokken ten strijde, en ik, ik mocht met hen mee. Tijdens een lange voettocht moest ik een hondenkar trekken met munitie, dat was best lastig.

Na uren te hebben gestapt kwamen we aan het front, we kwamen al veel gewonde en vluchtende soldaten tegen. De Duitsers waren doorgebroken!!! Plots kregen wij ook het bevel rechtsomkeert te maken en ons in te graven in de buurt van Diksmuide. Dit deden we achter de rivier de IJzer.

Er begon een plan te ontstaan, om het de Duisters heel wat moeilijker maken.

Er zou iemand de sluizen in Nieuwpoort open draaien zo dat al het zeewater de IJzervlakte zou kunnen binnen stromen. Dan zou het land onder water staan en konden de Duitsers moeilijk verder… . Maar voor ons was dat ook wel een nadeel, mijn pootjes werden nat (en de soldaten hun voeten ook) en er waren veel ratten.

Maar ik vond het leuk om achter ratten te jagen in de loopgraven!

Nu we in de frontzone zaten maar nog niet in de eerste linies werd ik verder getraind als boodschapper.

Dan kregen we het bevel om op te trekken naar de voorste linies om de troepen daar af te lossen. Eerst was het nog rustig maar dan werd er plots geschoten. De Duitsers vielen aan! Wij werden bijna omsingeld door de vijand. Nu moest ik laten zien wat ik kan. Er werd een koker om mijn nek gebonden met een boodschap in. Ik moest hulp gaan halen bij de hoge officier.  

Ik rende de loopgracht uit naar de achterlinies,  ik was nog maar een paar tientallen meter aan het lopen en toen gebeurde het… BBBBBOOOOOOEEEEEEEEEMMMMMMM!!!!

Een granaat viel bij mij in de buurt en een scherf raakte mij net onder mijn ribben.

PIJN!!!!!! ANGST!!!!

Ik jankte van de pijn… . En toen… toen hoorde ik vreemde stemmen, ze spraken een vreemde taal, een taal die ik nog nooit gehoord had… waren dit vijanden? Wat gebeurde nu??? JA!!!! Het waren vijanden want ze hadden van die rare punthelmen op! Vandaar dat ik hen niet begreep.

Eén van de vijandelijke soldaten tilde mij op, ik rilde van de angst, de koude en de pijn. Ik was bang… Maar… hij was lief voor mij, en nam me mee naar zijn linies.

Daar was ik dan bij de vijand. Gelukkig was door de granaat inslag mijn kokertje los gekomen en had ik die verloren zo kon de vijand mijn geheime boodschap niet lezen.

De Duitsers verzorgden mijn wonde heel goed. Ik kreeg lekker eten en mocht ook achter de ratten jagen net zoals bij de Belgische soldaten. De Duitsers zijn eigenlijk hetzelfde als de Belgen alleen spreken ze een andere taal. Zo af en toe verstond ik een woordje uit hun vreemde taal. Er was één soldaat die heel goed voor mij zorgde en veel van mij hield. Die soldaat  heet Hans. Hij leek wel een beetje op Achiel mijn baasje. Ik miste Achiel enorm. Hans zorgde wel goed voor mij en was lief, maar toch was ik liever bij mijn baasje.

Op een dag vielen de Belgen aan. Ik keek en zocht Achiel overal. Ik vond hem niet. Ik ben verdrietig zou hij het wel overleefd hebben? Maar toen… opeens zag ik mijn baasje ik werd direct blijer. Ik liep naar Hans toe en begon te keffen. Achiel hoorde mij, keek op en zag mij. Ik ging tussen Hans en Achiel staan zodat mijn baasje begreep dat hij Hans niet mocht aanvallen. Achiel begreep meteen wat ik bedoelde hij wou niet vechten maar nam Hans wel gevangen. Hans moest mee naar de Belgische linies. Hij werd direct mee genomen om verhoord te worden. Ik zag Hans heel lang niet terug.

Toen we op een dag afgelost werden en weer naar de achterhoede mochten zagen we een colonne gevangenen. Hans liep tussen al die gevangenen. Ik zag hem ,hij leek heel verdrietig. Ik ging tegen zijn been vlijen en hij aaide mij, ik likte aan zijn hand. Ik zag aan zijn ogen dat hij weer wat blijer werd.

De hoge officier zei tegen ons dat we verder naar achter moesten. Daar was het natuurlijk veel rustiger. Dit was de laatste keer dat ik Hans zag maar ik was heel blij dat hij nog leefde. Hij had tenslotte ook goed voor mij gezorgd en mijn leven gered!

Ik snap die mensen niet … die oorlog… zo zonde van al die dode en gewonde mensen…

Gelukkig liep de oorlog op zijn einde en kon ik terug naar Elisabeth en mijn speelkameraadjes die ondertussen een pak groter waren geworden.

Dit was mijn verhaal.

Max