Dinsdag 2 mei: 19 Overdaggers nemen om 8.30 uur het openbaar vervoer naar Hasselt station om daar op de trein naar Leuven te stappen. Voor de meesten geraakten wij daar met een seniorenticket.
In Leuven even weer een stadsbus nemen naar de vroegere Sint-Raphaël-kliniek aan de Capucienenvoer. Daar zouden wij de tentoonstelling Histaruz als eerste deel van onze daguitstap gaan bezoeken.
Histaruz staat voor ‘historisch archief universitair ziekenhuis‘. Het is sinds 2005 dat deze tentoonstelling werd opgebouwd. Er wordt gewerkt met een 15-tal vrijwilligers. In principe is deze tentoonstelling te bezoeken op donderdag- en zaterdagvoormiddag.
Kort samengevat kan je zeggen: het is een tentoonstelling zoals er een ziekenhuis uitzag 50 à 60 jaren geleden. De vroegere geneeskunde was duidelijk een theoretische opleiding. Er was zeer weinig contact met de patiënten. De huidige geneeskunde brengt de verpleegsters, de dokters in opleiding zeer vroeg met de patiënten in contact.

De algemene uitleg werd gegeven door twee gidsen in een auditorium waar vroeger de studenten geneeskunde les kwamen volgden. Iedere plaats had zijn nummer om het brossen tegen te gaan.
In wel een 20 kamers was deze tentoonstelling opgebouwd. In iedere kamer werd er één richting van de geneeskunde belicht.
Omdat de kamers nogal klein waren werden we opgedeeld in twee groepen.

Wat kregen wij allemaal te zien?
Omdat dit ziekenhuis er een christelijke visie op na hield bezochten we eerst de kapel waar de zusters, de leerling-verpleegsters dagelijks naar de eucharistieviering konden gaan. Prachtige glasramen sierden deze kapel. Ook bevond zich daar – wegens plaatsgebrek - de stalen long voor mensen met ademhalingsproblemen.
Achtereenvolgens bezochten we de kamer van de tandarts. Waar werkte hij vroeger mee? Welke waren toen zijn attributen.
Een eersteklassenkamer had een eigen toilet(stoel), een eigen lavabo, betere lakens, een voetverwarmer en men mocht daar sigaren roken.
De meeste kamers vroeger waren kamers waar acht personen in bed lagen.
Moeders die pas bevallen waren verbleven met 2 à 3 per kamer. Ze kregen sowieso 10 dagen rust voorgeschreven. De vroegere verloskamer zag er wel even anders uit dan nu.
 Romantisch was wel even de mooie kanten doopkleedjes. En wie kent niet meer de luiers van vroeger? Dagelijks stond de wasmachine aan.
Een oude zonnebank moest dienen voor de behandeling van allerlei huidziekten.
In de afwaskamer waren zowel bedpannen – van allerlei makelij - voor mannen als voor vrouwen tentoongesteld.
Zelfs vroeger kenden men een zitweegschaal.
De kamer van de oogarts: we zagen een aantal dingen terug waarmee wij vroeger op het medisch schooltoezicht mee geconfronteerd werden.
Iedere afdeling had een eigen keuken vroeger. De gegadigden konden eten vragen à la carte.

In de verpleging kenden men duidelijk een hiërarchie: de hoofdverpleegster, de verpleegster en de hulpverpleegster. Aan de kledij was meestal te zien wie wie was.
De kamer van de kinépraktijk, de radiologie ( vroeger met al de gevaren van dien) de echografie, de apotheek met allerlei kleuren van flesjes naargelang de inhoud, het operatiekwartier.
Een klas uit het Leuvense mocht zelf zalf en suppo’s maken en hoe ze te werk gingen om pilcapsules klaar te krijgen.
Anderhalf uur rondsnuisteren in het verleden van de geneeskunde was in feite veel te kort. Het gaf ons wel een kijk hoe de geneeskunde op een ruime vijftig jaren zo is geëvolueerd.

Vanuit Sint-Raphaël zetten wij ons tocht verder richting Sint-Antoniusberg waar zich het Damiaancentrum bevindt.
Vooreest de inwendige mens versterken met een broodmaaltijd. Nadien nam de gids ons mee in de omgeving van het Damiaancentrum.
We maakten kennis met  de organisatie die de paters van de Heilige Harten van Jozef en Maria gesticht hebben, hoe ze jaarlijks de Sint-Jozefbedevaarten organiseren, hoe zij pater Damiaan als één van de hunnen vereren en  de mensen in beweging zetten om deze grote heilige een warm hart toe te dragen.
Heel het Damiaancentrum is omsloten door twee serieus stijgende straten de Sint-Antoniusberg en de Ramberg. In de maand maart kan enkel het ‘ Hofke van Sint-Jozef ‘ in de Ramberg bezocht worden. Hier zijn de smarten en de vreugden van de Heilige Jozef uitgebeeld. Na een uurtje rondleiding mochten wij de film van pater Damiaan bekijken. We leerden zijn leven kennen als ‘ steeds in dienst van God en van zijn mensen ‘: getuige en dienaar zijn van zijn geloof, geneesheer van lichaam ( melaatsen ) en ziel, bouwer van gemeenschappen op het eiland Molokaï, apostel van de melaatsen, zaaier van oecumene, man van de eucharistie, stem van de stemlozen, held van hoop.

Al wandelend ( in de regen ) stapten wij door zeer gekende Bondgenotenlaan
richting station. Wat nababbelen in een horecazaak was wel nodig, al was het maar om ons even op te warmen.
Rond de klok van vijf uur – half zes keerden wij huiswaarts.
We hoorden enkel maar zeer positieve reacties over deze daguitstap.
                                                           voor de Mutterd vanuit Leuven, reporter Leo