Stoer zijn en de pijn verbijten. Met dat advies sturen fanatiek supporterende ouders hun kind maar al te vaak het voetbalveld op. 'Zo zijn al veel carrières van talentvolle jonge spelers in de kiem gesmoord', zegt sportarts Luc Vanden Bossche.

Nu ongeveer 260.000 jeugdspelers de voetbaltrainingen hervatten, warmt ook een veelvoud aan vaders, moeders en andere familieleden zich op om hun telg naar de top te loodsen. 'Alleen zijn sommige ouders de slechtste soort van tifosi' , zegt Luc Vanden Bossche, sportarts en medisch verantwoordelijke van alle ploegen van AA Gent en drie nationale jeugdploegen van de min-achttienjarigen tot de min-twintigjarigen. 'Er zijn natuurlijk ouders die verstandig omspringen met hun voetballende kinderen maar ik word ook geconfronteerd met ouders die het helemaal verkeerd aanpakken. Je hebt vaders die vanuit frustratie om een eigen niet-bereikte voetbalideaal hun zoon pushen tot iets waarvoor dat kind ongeschikt is. En alles wat dat doel in de weg staat moet dan wijken. Als je soms zou horen wat ouders hun kinderen toeschreeuwen langs de zijlijn, dat zijn gemene oproepen tot pure agressie.'

Maar die verkeerde houding uit zich ook op andere manieren. 'Het begint al bij de keuze voor het voetbal. Sommige kinderen hebben nu eenmaal niet de lichaamsbouw of het talent om te voetballen. Dan moet je het lef hebben om te durven zeggen dat er nog andere sporten zijn waarvoor je kind misschien geschikter is.'

'Helemaal ergerlijk is het onvermogen van sommige ouders om met blessures om te gaan. Hun kind moet stoer zijn en bij pijn moet je doorbijten. Niks van, zeker bij kinderen is pijn een signaal dat niet in de wind mag worden geslagen. De pijn bij kinderen wordt al van in de wieg misbegrepen. Iedere keer een baby huilt, zal het wel tandjes krijgen, zegt de volksmond. Mocht dat inderdaad zo zijn, dan had ieder kind het gebit van een krokodil!'

'Vooral kinderen van 7 tot 9 jaar en 12 tot 15 vormen een kwetsbare groep omdat ze dan groeispurten krijgen. Och, 't zal wel groeipijn zijn , zegt men dan. Maar echte groeipijn komt heel zelden voor. In die periodes groeit het bot echter sneller dan de weke delen zoals spieren. In die omstandigheden is een kind veel blessuregevoeliger.'

'Ouders en spelers zelf willen ook altijd dat een blessure snel geneest. En zodra zoonlief genezen is, moet hij de volgende week al meteen weer volle bak meetrainen en als het even kan ook in de ploeg staan. Maar dat is nefast en leidt vaak tot hervallen of andere blessures. Deze week zag ik in een nationale jeugdploeg een jongen van veertien die al geopereerd was aan de meniscus. Dat kan alleen een gevolg zijn van niet of slecht behandelde vroegere blessures.'

'Het is zo belangrijk dat de speler na de genezing van een blessure de kans krijgt om te revalideren. Dat betekent dat hij langzaam opnieuw bouwt aan zijn conditie tot hij opnieuw het niveau heeft bereikt van de groep. In een grote club als AA Gent gebeurt dat ook met speciale trainingen maar bij kleinere clubs wordt dat vaak overgeslagen. Ik ben ervan overtuigd dat er op die manier al veel carrières van talentvolle jonge spelers in de kiem gesmoord zijn.'

Luc Vanden Bossche waarschuwt ook voor verkeerd pillengebruik bij voetbalblessures. 'Te vaak wordt bij pijn naar ontstekingsremmers gegrepen als Brufen, Nurofen en Voltaren. Maar in het geval van kniepijn gaat het vaak om microbreukjes van het bot en ontstekingsremmers blokkeren dan precies het herstel.'

De sportarts erkent ook dat er tegenwoordig beenhard wordt gebikkeld op de grasmat. 'Voetbal is een contactsport waar blessures legio zijn. Daarom is het zo belangrijk dat trainers op een weloverwogen manier omgaan met jeugdige spelers omdat zij extra gevoelig zijn voor kwetsuren. Maar het zijn altijd beginnende trainers die na hun opleiding worden ingeschakeld bij de miniemen of de preminiemen. Eigenlijk zouden die leeftijdsgroepen getraind moeten worden door de trainers met de meeste ervaring.'