Een week geleden zou ik het niet geloofd hebben dat het zo snel zou lukken.
En toch was het niet eenvoudig. Veel wat fout kon gaan, ging ook fout.
In de eerste plaats moeten we alweer onze fantastische gastvrouwen, in het bijzonder Valentina, dankbaar zijn.
De ambassade liet ons weten dat er op 27 en 29 maart vluchten van Salta naar Buenos Aires waren. Omdat we nog in quarantaine zaten, leek 29 maart de beste optie (27 maart was, zo bleek later, toch al uitverkocht). Later brachten ze ons ook op de hoogte van de mogelijks laatste vlucht op 31 maart naar Parijs.
Voor de binnenlandse vlucht hielp Valentina ons vlot online te boeken. Voor de vlucht naar Parijs moesten we wachten tot dit op de website van Air France zou verschijnen. Uren van spanning en checken. Net voor we zouden gaan eten, wisten we dat de vlucht beschikbaar was. Valentina ging meteen bellen. de eerste vriendelijke medewerker noteerde al onze gegevens. Het leek te lukken, maar ik durfde dat nog niet te hopen. De lijn viel weg. Valentina belde opnieuw en gaf weer al onze gegevens op. De lijn viel weg. Ik geloofde er niet meer in. Toch gaf Valentina niet op. Drie uur later had ze al 7 of 8 verschillende medewerkers gesproken. Zenuwslopend. En toen kregen we de bevestiging. Ik had gezegd dat ik zou schreeuwen als het lukte, dus ik schreeuwde.
Toch wilde ik het pas geloven als het zover was. Terecht.
De avond voor we naar Buenos Aires zouden vliegen, keken we naar een episode van een serie (jullie willen nog altijd niet weten welke) waarmee we ons verstand dagelijks op nul zetten. Valentina vroeg ons even naar boven te komen. En ja hoor, slecht nieuws. De vlucht naar BA was afgelast. De stress die ik al tien dagen de kop had weten in te drukken, laaide in alle hevigheid op. Ik wist niet meer waar ik het had. Ik liet aan de Vlaamse eigenares van een hotel in BA weten dat ze ons niet zou mogen verwachten en belde ook naar het noodnummer van de ambassade. De enige mogelijkheid was een taxi te vinden die een autorisatie had om met buitenlanders 1500 km naar BA te rijden. Valentina begon een zoektocht via haar vader die een hotel heeft. De dame van het hotel in BA probeerde ook een oplossing te vinden. Ze vond iemand, maar de man bleek geen autorisatie te hebben. Ondertussen las ik de vele berichten op de WhatsApp-groep van de Nederlanders en de Belgen in Argentinië. Daar werd een waslijst opgesomd van alle documenten die je nodig had om vervoerd te mogen worden. Het werd laat, ook zo voor de medewerkster van de ambassade. De volgende dag waren we de ganse dag in de weer. Toen Valentina de chauffeur gevonden had, moesten alle documenten naar de ambassade gestuurd worden. Zij zorgden snel voor een brief met de gegevens van de chauffeur en ook een brief voor elk van ons. Gelukkig zagen we de tikfout in de brief. De dame van dienst was al weken dag en nacht in de weer om mensen te helpen. Ze was zelf ook blij dat we het gezien hadden en stuurde een juiste versie.
En toen we de chauffeur wilden betalen via een overschrijving met mijn bankkaart, lukte dat niet. Het was intussen 's avonds laat. De stress laaide weer in alle hevigheid op. Ten einde raad belde ik een goede vriend met veel reiservaring op. Hoewel hij doorgaans laat gaat slapen, was hij eens vroeg zijn bed ingegaan. Na vele pogingen lukte het hem de overschrijving te doen. Alles oké nu. Dachten we. Een uur later belde Kiko, de chauffeur, om te zeggen dat we nog 400 euro meer moesten betalen voor de 'impuesto' van 30 procent. Als Argentijnen euro's krijgen, moeten ze daar 30 procent taks op betalen, waardoor ze minder peso's dan normaal krijgen. Er zijn 2 wisselsystemen, voordelig voor ons, maar zeer nadelig voor Argentijnen. We moesten onmiddellijk beslissen of we akkoord gingen. Het alternatief was misschien nog maanden vastzitten in Argentinië. Hoe graag we onze nieuwe 'familie' ook zagen, we wilden terug naar huis.
Kiko kwam ons om 5 uur 's ochtends, een uur later dan afgesproken, ophalen. We wisten dat we vele politiecontroles zouden krijgen, erg intimiderend als je niet in een politiestaat woont. We hadden er een 15-tal, maar niet op elke post hadden ze zin om ons tegen te houden of leken ze ronduit bang om dicht bij ons in de buurt te komen. Soms moesten we zelf ons paspoort vasthouden, soms werd elke stempel (Bolivia en Chili!) grondig bekeken en kregen we daar vragen over. Kiko, een oudere man, gaf telkens rustig uitleg. Ik ben slechts eenmaal toen ze moeilijk deden over het feit dat we geen medisch certificaat van het ziekenhuis hadden (om onze goede gezondheid te bewijzen). Ik zei dat ik dat aan de ambassade had gevraagd en dat het niet nodig was. ik suggereerde hen ook te bellen naar de ambassade, wat ze prompt deden. Toen ze alle documenten teruggaven, hoestte mijn reisgenote. De agente vroeg: 'la señora está bien?' Op het moment dat ik 'es fumadora' riep, klonk het uit de mond van Kiko 'fumar, fumar, fumar!'. Oef, het had effect. 500 meter verder dezelfde vragen, dezelfde uitleg. Gelukkig geen hoest meer...
Ik telde de kilometers af. Kiko was enkel gestopt om gas of benzine te tanken, had geen moment rust genomen. Het jaartal van de auto wilde ik niet weten, ouder in elk geval dan de mijne van 2005. Om de 50 km vroeg ik 'todo bien?' om zeker te zijn dat onze chauffeur het zou uithouden. De coca hielp.
Na 18 spannende uren leverde Kiko ons netjes af bij het hotel van de Vlaamse dame. Hij drukte me op het hart hem een bericht te sturen als we veilig in België waren en reed onmiddellijk terug naar Salta.
Na een paar uren slaap, passeerden we na een langdurende file, nog een aantal politiecontroles, maar gelukkig waren ze ons liever kwijt dan rijk.
Om de stress te verdrijven, genoot ik op het vliegtuig eerst met volle teugen van de muziek van Rammstein en vervolgens Ludovic Einaudi. Na de quarantaine in Argentinië en met de Belgische quarantaine in het vooruitzicht, leek het heerlijk mij alvast even van de wereld af te sluiten op de deunen van beide uitersten.
Nu het ernaar uitziet dat we waarschijnlijk wel in BA geraken en een paar dagen later zelfs in Parijs, lijkt het alsof onze wereld weer in beweging komt. Na de eerste stressy dagen heb ik mezelf verplicht de knop om te draaien en gewoon dag per dag te leven en niet meer te hopen. Dit had vrijwel onmiddellijk resultaat. Je leeft van moment tot moment: nu eens een klusje, dan weer in de tuin of de zetel, wat huishoudelijk werk, een serie die het verstand op nul zet (jullie willen niet weten welke) en regelmatig een goed gesprek in het Spaans, dat steeds weer iets vlotter gaat.
We lachen veel en we genieten vaak, allemaal in hetzelfde schuitje. Een schuitje met de naam La Casa de las 5 mujeres (y dos gatos y demasiado mosquitos).
Het is zelfs zover gekomen dat ik hier echt graag ben, in een vertraagd leven zonder buitenwereld, ver van mijn eigen huis, maar warm en gezellig.
De aanpassing is zelfs zo diep geworteld dat het idee om morgen te vertrekken mij het gevoel geeft dat ik me uit mijn veilige cocon moet losrukken.
Maar als ik dan weer aan volgende week denk, aan België, dan word ik ook blij. Ook al mag ik niemand een kus geven, niemand omhelzen en de eerste 14 dagen zelfs niemand zien, ik zal toch blij zijn terug te zijn. Die extra quarantaine maakt me niets uit. Ik ben het al gewend en in mijn eigen huis kan ik weer aan de slag: in de weekends schilderen en in de week telewerken. Dat laatste had ik liever in het gezelschap van collega's gedaan, maar ook daarvoor draai ik even de knop om.
Een quarantaine zet je ook aan het denken. Over je manier van leven, je manier van reizen, hoe alles in elkaar zit en de mentaliteit van de mensen. Al jaren is het reizen dubbel voor mij. Ik doe het ontzettend graag en leer elke keer weer bij. Ik geniet van de mensen, de natuur en de cultuur in andere landen, maar de vraag is of dit niet op minder lange afstand kan. Het is erg dat we aan tarieven kunnen vliegen die op 35 jaar tijd niet verhoogd zijn. Dat je binnen Europa voor minder dan een treinticket kan vliegen. Dat iedereen niet een keer, maar drie tot vier keer op reis gaat. Met enorme vervuiling tot gevolg, onaangename drukke steden en een bevolking die daar last van heeft.
Deze ervaring was het laatste duwtje dat ik nodig had. Ik zoek het dichter bij huis, dat is al mooi genoeg.
Het leert ons ook dat we met minder kunnen. Minder shoppen, minder rijden, minder reizen, misschien niet minder eten ;-)
En ja, het is heel mooi te zien dat er zo veel solidariteit ontstaat. Maar ook egoïstisch (hamster)gedrag.
Echter, een regering die de solidariteit als vast onderdeel van haar programa maakt, helpt meer dan even applaudisseren voor mensen die riskeren ziek te worden door voor anderen te zorgen.
Na de crisis moet er eens echt geïnvesteerd in platas van bespaard worden in de zorgsector, niet alleen voor de mensen die fysiek ziek worden, maar ook voor hen die mentaal te lijden hebben.
Na een kleine 10 dagen in quarantaine kregen we nog eens nieuws van de ambassade. Er zijn op 27 en 29 maart vluchten naar Buenos Aires. Zonder al te veel verwachtingen hebben we de tweede vlucht geboekt omdat we dan in príncipe uit onze quarantaien zijn. We moeten dan, ook in príncipe, een geconfirmeerde terugvlucht naar Europa hebben. En daar wringt het schoentje. We horen niet anders dan dat vluchten geannuleerd worden en dat sommige mensen al 6 tot 7 keer hebben omgeboekt - zonder resultaat. De vluchten zijn ook heel duur, eigenlijk de prijs waarvan ik al jarenlang verkondig dat die gelegimiteerd is.
Ik ben me er goed van bewust dat ik een zelf gecreëerd luxeprobleem heb. Het was mijn keuze op reis te gaan, ik moest dit niet doen. Voor een keer in een land waar veel mensen het zich wel kunnen permitteren om minstens in hun eigen land te reizen.
Als we na deze quarantaine er uiteindelijk in zullen slagen in België te geraken, zullen we opnieuw in een 14-daagse quarantaine terecht komen. Mij zal je er niet over horen klagen. Ik overwoog zelf al om dit vrijwillig te doen. En veel verschil met de andere Belgen zal het niet maken.
Het moment dat we uit quarantaine komen, zal voor ons zijn als wandelen in Brave New World. Een nieuwe onwerkelijke werkelijkheid. Net voor onze laatste busrit, hebben we nog uitbundig knuffels uitgewisseld met de lieve jonge staff van Hostal Humahuaca in het gelijknamige stadje. We werden ook met een kus begroet bij onze familia in Salta. Wat wij nog zonder zorgen en vanzelfsprekend konden doen, is geen evidentie meer.
Toch nog een bemerking over de repatiëringen. Veel mensen denken dat de staat dit betaalt. Dit is niet het geval. De vorige vlucht naar België kostte even veel als een laat geboekt retourtje Uruguay. Toch ben ik er een grote voorstander van. Het alternatief is een vlucht zoeken waarbij je een ommetje maakt in Sao Paulo, Dubai of zelfs Addia Ababa. Hoe gek is het niet mensen de wereld rond te laten vliegen om thuis te geraken. Sowieso niet klimaatvriendelijk, maar moeten we nu per se het enige continent dat eens niet zwaar te lijden heeft onder een gezondheidsrisis in gevaar brengen?
Voor wie het niet kent, de titel van deze tekst is ook de titel van een nummer van Fugazi waar we in de beginperiode van de Democrazy graag naar luisterden. Voor wie mijn muzieksmaak niet vreest:
Het zijn onzekere tijden voor iedereen, hier ook om beslissingen te nemen.
Via onze sociale contacten proberen we een uitweg te vinden uit onze impasse. Vliegen naar de hoofdstad mag niet als je geen bevestigde vlucht hebt naar Europa. Die hebben we nog niet, want alles is onzeker. Krijgen we morgen weer bericht dat er de dag nadien een vlucht naar Europa is, dan geraken we niet op tijd in Buenos Aires (BA). Nu is het zover dat iedereen, ook de Argentijnen, in quarantaine moet tot 31 maart. Komt er nadien een vlucht naar BA? Nobody knows...
Morgen is er een vlucht naar BA voor iedereen die daarheen moet om weg te geraken, mar laat de politie ons door als we gecontroleerd worden. De dames van het noodnummer van de ambassade zeggen het risico niet te nemen. De Vlaamse dame van het hotel waar we in BA zouden kunnen verblijven, die de ambassadeur prsoonlijk kent, zegt dit wel te doen.
We gaan vandaag beslissen, dat is in elk geval wel zeker!
En wat ook zeker is. We hebben al een waslijst aan mensen die we uitzonderlijk dankbaar zijn voor hun hulp, hoe minimaal die ook lijkt.
De chronologie even onderbrekend, het relaas van een hectische avond.
Nadat de ambassade ons al een 4-tal keer gevraagd had onze gegevens op te geven, kregen we rond 17 uur een mail dat er een vlucht geboekt kon worden die maar liefst morgen vertrekt (om 10 uur in de luchthaven zijn). De binnenlandse vluchten zijn voor dit verlengde weekend geschrapt om de Argentijnen te verhinderen zich voor een paar dagen verplaatsen. Daardoor hebben we rond 19 uur onze familie ingeschakeld om te bekijken of we over land naar Buenos Aires zouden geraken, maar:
- in de beste omstandigheden minimaal 17 uur rijden om de 1500 km naar Buenos Aires af te leggen
- quarantaine nog niet uitgezeten en eerst alles administratief regelen met de boeking, daarna inpakken
- dan wachten op een officieel certificaat van de ambassade dat ons zou toelaten toch te reizen
- afgesloten provincies waardoor er aan elke provinciale grens wellicht politiecontroles zijn
- 100 % zeker strenge controles op alle toegangswegen naar Buenos Aires
- Last but not least: Salta is een relatief veilige stad in vergelijking met Buenos Aires, waar we bovendien geen verblijf hebben. Daar vast komen te zitten lijkt niet ideaal...
Mijn reisgenote zei vrij snel dat ze het een te groot risico vond, maar ging toch snel inpakken, terwijl ik in spanning alles probeerde te regelen met onze familie. Uiteindelijk moesten we besluiten dat het niet realistisch was.
Helaas hebben ze hier geen boksbal - of beter - een pingpongtafel om af te reageren.
Ze stelden een machete voor om de tuin te beginnen snoeien. De muren van de tv-kamer hadden we al geverfd.
Toen mijn reisgenote op haar paasbest beneden verscheen, begonnen we allemaal te lachen en vroeg onze familie haar of ze ging dansen.
Telkens weer zeg ik tegen mezelf dat ik geen valse hoop moet koesteren, maar tegen wil en dank gebeurt het toch.
Misschien moet ik mijn Spaans eens bijschaven door de yoga-boeken te lezen, of aan de vele Spaanse romans beginnen.
Of ik kan me beter de blijdschap herinneren die ik voelde toen we een paar dagen geleden, net voor het definitief sluiten van de grenzen van Bolivia, toch nog Argentinië zijn binnengeraakt. Of het geluk dat de politieman die ons op de bus naar Humahuaca controleerde, nog niet op de hoogte was dat mensen die Chili bezocht hadden, onmiddellijk in quarantaine moesten. En tot slot de warme lieve knuffels van het jonge team van Hostal Humuhuaca...toen het nog kon.
Omdat Michelangelo zo vriendelijk was ons door te verwijzen naar een goed adres en ons geen kosten aan te rekenen voor de annulering van onze reservering, hebben we hem prompt voorgesteld voor hen te koken. Het vele eten en de opmerking 'muy' rico' maakte meteen duidelijk dat het in de smaak viel.
Nadat we de nacht haden doorgebracht bij onze 'familie' in Salta vertrokken we richting Quebrada de Humahuaca. Het regelen van een huurauto gebeurde snel en vlot door ons gastgezin. Noodgedwongen moesten we eindelijk lerén werken met de gsm om de weg te vinden omdat de oude gps niet echt goed werkte. We kwamem na een kronkelige weg en een weekendfile terecht in Jujuy in een hostal waar we de kamer deelden met een andere persoon. Toen we de weg vervolgden naar Tilcara gaven we een lift aan een Duitse vrouw die ons van een homeopatisch middel tegen hoogteziekte voorzag. In Tilcara vonden we in Casa de los Lobos elk een eigen kamer, waarna we een lastige, mar prachtige wandeling maakten naar La garganta del Diablo.
Soory, onderbreken wegens ontbijt met de familia ,)
Na een druk jaar besluit je dat het eindelijk tijd is voor een welverdiende vakantie. Een bestemmimg kiezen is niet altijd gemakkelijk, maar dit jaar was dat vrij eenvoudig. Ondanks mijn voorkeur voor Afrika, ging het deze keer richting Latijns-Amerika om 3 redenen.
- dochter zien
- kennissen van lang geleden bezoeken
- interesse van de reisgenote
Op het moment van ons vertrek werd er op het journaal regelmatig over het Corona-virus in China en stilaan ook over Italië gepraat. In België stond het aantal besmettimgen op minder dan 10. Geen zorg dus, In Latijns-Amerika kwam het zelfs niet voor, of toch...op de dag van ons vertrek eentje in Brazilië.
Zonder ons hier druk on te maken, waren we blij aan die berichtgeving te kunnen ontsnappen en ons te concentreren op de reis.
Na een eerste hartelijke en warme ontñoeting met mijn kennissen uit het verleden, werden we steeds meer omarmd door de vriendelijkheid van de Uruguayanen en later ook de Argentijnen. We besloten via een lange busreis naar het noorden te trekken om de Quebrada de Humahuaca te zien.
Mijn dochter had me geleerd hoe ik gemakkelijk een verblijfplaats kon boeken via de lang door mij verguidse smathphone en zo kwamen we bij Michelangelo terecht, een iets oudere man die dagelijks in een rustig tempo met zijn hondje op stap gaat. Het was wel even zoeken naar de hostal want we werden door de taxichauffeur afgezet aan een gesloten hek waarachter zich een aantal grauwe appertementsgebouwen bevonden. Toen we - alweer door de spontane vriendelijkheid van een passant - de bewaker te pakken kregen, bleek het om een kamertje in een flat te gaan. Het was wel heel klein, maar geen zorg, onze voorlopige gastheer begon meteen rond te bellen om een ander verblijf voor ons te zoeken en zo kwamen we terecht bij Alejandra en Valentina die later tot 'Los Angelos de Salta' zouden omgedoopt worden.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar https://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar https://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op https://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
