Hoofdstuk 1

Het is midzomer in de Cülané woestijn.
Het heeft in dagen niet meer geregend. Het is gewoon te heet om zelfs te ademen. Het enige wat in deze tijd van het jaar goed verdient, is de goud- en diamantindustrie, maar zelfs daar word je uitgebuit.
Ik ben Fidor, een boer uit het grote woestijngebied. Al mijn geld is bijna op en mijn vee is omgekomen van de hitte. Er is een enorm voedseltekort in het dorp waar ik woon. Ik denk er eigenlijk aan om met al mijn hebben en houden naar de hoofdstad van dit rijk te vertrekken. Ik heb al van vele mensen gehoord dat het daar een  land van melk en honing is. Maar hier zie ik enkel armoede, ziekte en  dood. Ik moet nu mijn huis zien te verkopen en naar de hoofdstad  vertrekken.
Het is 4 augustus. Ik heb mijn huis eindelijk kunnen verkopen. Het bracht niet veel op: een 3-tal broden en 7 wortels, maar wat doe je eraan? Trouwens, alle beetjes helpen.

Vroeg in de ochtend vertrek ik. Volgens deze kaart moet ik naar het westen, maar het pad is  bijna niet meer zichtbaar door al dat zand. Na een 10-tal minuten wandelen, zit ik op een weg waarvan ik zelf niet weet of het wel echt een weg is. Het kompas dat ik mee heb, doet ook al zo vreemd. Ik hoop dat ik voor de brandende middagzon in het volgende dorp ben.
Na wel zeker 2u lopen nog steeds niets in zicht; enkel bergen en zeer veel zand. Ik denk dat dit kompas stuk is. Hoe dichter ik bij de bergen kom, hoe vreemder het reageert.
Ik weet dat ik verkeerd loop, maar die bergen zullen mij wel schaduw bieden bij die hete middagzon, ze bereikt nu  bijna haar hoogste en warmste punt.
Ik heb net op tijd de bergen en schaduw bereikt, hier zal ik rustig iets eten en verder mijn weg en positie bepalen. Alles gaat goed, er is nog niets ergs gebeurd.

Ik weet  zeker dat ik al lang niet meer op mijn route ben. Gelukkig kan ik de bergen volgen en over 2 dagen ben ik zeker bij het Ohrid meer. Daarna ben ik maar één dag verwijderd van de havenstad Mersin. Ik zal eindelijk een beter en rijker leven kunnen  leiden dan  in de woestijn.
Ik had nooit kunnen denken dat het midden in deze woestijn ‘s nachts zo koud zou kunnen worden. Plots kwam er ook nog een angstaanjagend geluid uit de bergen . Wat was het eigenlijk? Het klonk als het huilen van een coyote maar dan alleen menselijker, echt angstaanjagend. Gelukkig vertrek ik morgen terug…